Λος Αντζελες, καλοκαίρι 1969, και ο τέως σταρ ηθοποιός Ρικ Ντάλτον (Λεονάρντο Ντι Κάπριο) προσπαθεί να ξανά κερδίσει τη χαμένη του δόξα παίζοντας έναν καουμπόι σε μία ταινία γουέστερν στην Τσινετσιτά. Δίπλα του πάντα ο κασκαντέρ και αδερφικός του φίλος πλέον Κλιφ Μπουθ (Μπραντ Πιτ). Γείτονες του Ρικ είναι ο Ρομάν Πολάνσκι και η όμορφη σύζυγός του Σάρον Τέιτ. Και μέσα από τις ανασφάλειες του Ρικ, τον πάντα υποστηρικτικό Κλιφ, τα χλιδάτα πάρτυ στη βίλα των Πολάνσκι, τα παιδιά των λουλουδιών, την ψυχική διαταραχή του Τσαρλς Μάνσον, ο Ταραντίνο μας προσφέρει ένα ταξίδι στο Χόλυγουντ της δεκαετίας του 60.
Σε μία Αμερική που αλλάζει, ο Ταραντίνο επικεντρώνεται στη βιομηχανία του θεάματος και τον φανταχτερό αλλά σκοτεινό κόσμο του Χόλυγουντ. Με αναφορές σε inside jokes, συναντήσεις με ηθοποιούς όπως ο Μπρους ΛΙ, αναφορά στη ζωή των χίπηδων και στον πόλεμο του Βιετνάμ, την ειρωνική μνεία στην ομορφιά της Σάρα Τέιτ και την εγωπάθειά της, τον αυτοθαυμασμό της (που πρεσβεύει την επιφανειακή ομορφιά του Χόλυγουντ), τον ψυχοπαθή Τσαρλς Μάνσον και μία μικρή ηθοποιό αχτίδα στο καλλιτεχνικό κόσμο, ο Ταραντίνο απομυθοποιεί τον «παραμυθένιο» (Unce upon a time … Ήταν κάποτε … Μια φορά κι έναν καιρό …) του Χόλυγουντ.
Προσωπικά, όσο κι αν προσπάθησα να εισχωρήσω στο Χόλυγουντ εκείνης της εποχής, δεν τα κατάφερα 100%. Οι μεγάλης διάρκειας σκηνές (για υπέρ του δέοντος χρονικά ο Μπραντ Πιτ να στέκεται και να κοιτάζει ένα σπίτι στο χωράφι των παιδιών των λουλουδιών, μισή ώρα να βλέπουμε τον Ντι Κάπριο και τον Λεονάρντο στο αεροπλάνο για το ταξίδι από την Αμερική στην Ιταλία, η επί δέκα λεπτά – μπορεί και λίγο λιγότερο, αλλά αρκετά και πάλι - Margot Robbie να βλέπει την ταινία της στο σινεμά και να αυτοθαυμάζεται, και άλλες περιττές σε θέμα χρόνου σκηνές) με έκαναν να κουραστώ και να περιμένω πώς και πώς το τέλος της ταινίας. Η εντύπωση που αποκόμισα ήταν ότι ο Ταραντίνο έκανε την ταινία απλά για να την κάνει. Ίσως αυτό ξενίσει τους θαυμαστές του και να το θεωρήσουν υπερβολή, αλλά προσωπικά θα την ήθελα πιο σύντομη, έτσι ώστε να μην χάσω την ατμόσφαιρα εκείνης της εποχής μέσα από ανούσιες σκηνές. Αν σκηνοθέτης ήταν κάποιος άλλος πιστεύω ότι δεν θα είχε αντάξιας προσοχής … Φυσικά, η ερμηνεία των Λεονάρντο Ντι Κάπριο και Μπραντ Πιτ εξαιρετικές και για αυτό άλλωστε ήταν προτινόμενοι για Όσκαρ Α΄ και Β΄ Ανδρικού Ρόλου αντίστοιχα και τον Μπραντ Πιτ να το κερδίζει. 
Κορυφαία στιγμή της ταινίας το τέλος … Η διαβόητη «Νύχτα των φόνων του Μάνσον», η νύχτα όπου σφάχτηκε η Σάρον Τέιτ μαζί με άλλους τέσσερις φίλους της, στη βίλα της. Ο Ρομάν Πολάνσκι απουσίαζε στην Ευρώπη για τα γυρίσματα μιας ταινίας. Η τελευταία σκηνή, θυμίζει Ταραντίνο του Kill Bill, με ωμή βία, αίμα παντού και μία σκηνή βγαλμένη από την ίδια την φρίκη (και είναι αυτή η σκηνή που χαρακτήρισε την ταινία «Κατάλληλη άνω των 18»). Ωστόσο, θα πρέπει οι θεατές να είναι προετοιμασμένοι για ένα διαφορετικό φινάλε. Για ένα φινάλε αντάξιο ενός παραμυθιού … Happily ever after … Και ζήσαν αυτοί καλά, και εμείς καλύτερα …
Σκηνοθεσία: Quentin Tarantino
Παραγωγή: David Heyman
Shannon McIntosh
Quentin Tarantino
Σενάριο: Quentin Tarantinο
Πρωταγωνιστές: Leonardo DiCaprio
Brad Pitt
Margot Robbie
Emile Hirsch
Margaret Qualley
Timothy Olyphant
Austin Butler
Dakota Fanning
Bruce Dern
Al Pacino
Φωτογραφία: Ρόμπερτ Ρίτσαρντσον
Μοντάζ: Φρεντ Ράσκιν
Διάρκεια: 161 λεπτά
