1986 και ο μετρ των βιβλίων τρόμου, Stephen King, προσφέρει στους αναγνώστες μία από τις πιο συγκλονιστικές ιστορίες … ΙΤ … Ο κλόουν που κατασπαράζει παιδιά, εκμεταλλευόμενος τις φοβίες τους… Το βιβλίο έκανε εκατομύρια πωλήσεις και το 1990 μεταφέρθηκε στην τηλεόραση, περνώντας την μορφή του κλόουν από την φαντασία μας στην εικόνα … Και ο κλόουν γίνεται μία μορφή τρομακτική, μία μορφή που μας φέρνει φόβο … Τι ήταν αυτό που παρακίνησε τον King να πάρει έναν παιδικό ήρωα και να τον μετατρέψει σε «δολοφόνο»; Επηρεάστηκε από τον φόβο που προκαλεί η μορφή του ή από κάτι άλλο;
Πίσω από τον κλόουν του Stephen King κρύβεται ένας serial killer που έδρασε την δεκαετία του 70 στο Σικάγο, γνωστός ως Killer Clown … Ο κλόουν «Pogo» στο Σικάγο είναι ένας αναγνωρισμένος ανιματέρ που πηγαίνει αφιλοκερδώς σε παιδικά πάρτυ και κοινωνικές εκδηλώσεις. Σκοπός του η διασκέδαση των παιδιών με ταχυδακτυλουργικά κόλπα. Κορυφαίο τρικ οι χειροπέδες, τις οποίες τις φορούσε στα παιδιά. Και με το κόλπο αυτό πραγματοποιήθηκε η μεταμόρφωσή του από κλόουν σε έναν αδίστακτο βασανιστή. Απήγαγε τα θύματά του, τα κακοποιούσε σεξουαλικά, τα βασάνιζε και τα σκότωνε λίγες ώρες αργότερα ή κάποιες μέρες. Δεν ήταν λίγες οι φορές η ερωτική συνεύρεση και μετά τον θάνατο τους. Τα πτώματα τα έθαβε στον κήπο του σπιτιού του, στο Norwood Park, προάστιο του Σικάγο…. Και έτσι γεννήθηκε, μέσα από τα κανάλια, ο Killer Clown …
Και αυτό γιατί η αληθινή ιστορία είναι κάπως διαφορετική. Ναι ο Pogo ήταν ένας κλόουν που διασκέδαζε αφιλοκερδώς τα παιδιά, αλλά η δράση του δεν ξεκίνησε τότε, καθώς ως κλόουν άρχισε να εργάζεται από το 1975. Ο “Pogo” ήταν ο John Wayne Gacy από το Σικάγο, ο οποίος γεννήθηκε το 1942 και σε ηλικία 26 χρονών και σε διάστημα 10 χρόνων (από το 1968 – 1978) κακοποίησε και σκότωσε 33 έφηβους και νέους άντρες (τόσα θύματα έχουν εξακριβωθεί μέχρι σήμερα). Πώς, όμως, ένας άντρας ο οποίος παντρεύτηκε 2 φορές και απέκτησε και 5 παιδιά φτάνει στο σημείο να κακοποιήσει σεξουαλικά και να σκοτώσει, όχι έναν, όχι δύο, αλλά 33 εφήβους;
Φυσικά, όπως πάντα, η απάντηση βρίσκεται στην παιδική ηλικία του John. Ο πατέρας του, αλκοολικός και ευερέθιστος, κακοποιούσε (λεκτικά και σωματικά) την μητέρα του και τις αδερφές του. Αδυναμία του όμως ήταν ο John, τον οποίο κακοποιούσε (λεκτικά, σεξουαλικά) και τον έδερνε άσχημα όταν εκείνος δεν αναταποκρινόταν στις ορέξεις του. Μία τέτοια κατάσταση επέφερε και την «αναισθητοποίησή» του στο μέλλον. Στο σχολείο ήταν καλός μαθητής, αλλά είχε προβλήματα κοινωνικοποίησης, δεν έκανε εύκολα φίλους και ειδικά όταν συνειδητοποίησε ότι είναι αμφιφυλόφιλος. Υπέρβαρος, ασθενικός, με προβλήματα στην καρδιά, στράφηκε από μικρός στον εθελοντισμό, ώστε να νοιώθει χρήσιμος και να ενισχύσει την αυτοπεποίθησή του. Μόλις τελείωσε το σχολείο εργάστηκε ως μάνατζερ καταστημάτων γνωστού εστιατορίου και μετά ως εργολάβος (αναλάμβανε μικρά τεχνικά έργα). Ήταν ένας άψογος γείτονας, ένας ενεργός πολίτης της τοπικής κοινωνίας με μεγάλη εθελοντική δράση.
Πίσω, όμως, από αυτή την ευυπόλυπτη εικόνα κρυβόταν μία διαταραγμένη προσωπικότητα. Ο John ήδη από τα 24 του (1966) είχε αρχίσει να δείχνει την σκοτεινή του πλευρά. Στο υπόγειο του σπιτιού του είχε φτιάξει ένα κλαμπ ναρκωτικών και αλκοόλ. Εκεί καλούσε τα νεαρά αγόρια και τους έκανε ανήθικες προτάσεις. Όταν εκείνα αρνούνταν τους έλεγε ότι αστειευόταν. Το 1968 καταδικάστηκε για σεξουαλική επίθεση σε έναν 15χρονο (η πρώτη σύζυγος τον χωρίζει και τα δύο του παιδιά δεν τον είδαν ξανά ποτέ) και λόγω καλής συμπεριφοράς αποφυλακίστηκε το 1970. Επέστρεψε στο πατρικό του, έμεινε για λίγο με την μητέρα του (ο πατέρας του είχε εντωμεταξύ πεθάνει) και μετά από λίγο καιρό παντρεύτηκε ξανά, δημιουργώντας νέα οικογένεια στο Norwood Park.
Αν και η εικόνα του καλού γείτονα και της εθελοντικής δράσης συνεχίστηκε, παράλληλα συνεχίστηκε και η εγκληματική του δράση, η οποία επιδεινώθηκε από το 1972 και μετά. Έχοντας ως στόχο λευκά αγόρια («όχι γυναίκες, όχι μαύρους, όχι Πορτορικανούς» ήταν το σύνθημά του) από «κατεστραμμένες» οικογένειες, τους έταζε δουλειά, ναρκωτικά, αλκοόλ και σεξ και τους παρέσυρε στο σπίτι του. Στο υπόγειο ξεκινούσε ο εφιάλτης.
Εκεί μετά από άφθονο αλκοόλ έπειθε ορισμένους να τους κάνει το τρικ με τις χειροπέδες, «πώς να λύνεις χειροπέδες». Και τότε εκδήλωνε τα ακραία βίτσια του. Τους έδενε ολοκληρωτικά, τους κακοποιούσε σεξουαλικά, τους βασάνιζε και στο τέλος τους σκότωνε. Το πρώτο θύμα το σκότωσε με μαχαίρι, ενώ τις επόμενες δολοφονίες τις έκανε με στραγγαλισμό. Περνούσε ένα χοντρό σκοινί στο λαιμό του θύματος και το γύριζε με ένα ξύλο. Το 1975, χρονιά που τον χώρισε και η 2η γυναίκα του, κορυφώνεται η δράση του μέχρι το 1978.
Στις 11 Δεκεμβρίου 1978 εξαφανίζεται ο 15χρονος Robert Pist. Ο Robert εργαζόταν σε ένα φαρμακείο, όπου πήγε ο John και μόλις τον είδε του πρόσφερε δουλειά με αμοιβή 5 δολάρια την ώρα (διπλάσια από όσα έπαιρνε ως υπάλληλος μερικής απασχόλησης στο φαρμακείο). Όταν η μητέρα του Pist πήγε να τον πάρει από το φαρμακείο, εκείνος της είπε να περιμένει λίγο, καθώς θα πήγαινε στο σπίτι ενός εργολάβου να συζητήσουν για δουλειά… Ο Pist έφυγε στις 21:00 από το φαρμακείο και δεν επέστρεψε ποτέ…
Αυτή η εξαφάνιση ήταν και η αρχή του τέλους του John. O Pist είχε αναφέρει το όνομα του John και την συνάντησή τους. Αυτό έβαλε σε υποψίες την αστυνομία και με έρευνες, οι οποίες διήρκησαν περίπου δέκα μέρες, κατάφεραν να συλλάβουν τον John. Στις 22 Δεκεμβρίου 1978 ο John Wayne Gacy ομολογεί ότι σκότωσε 33 εφήβους και τους περισσότερους τους έχει θάψει στον κήπο του. Τα περισσότερα θύματα, όπως ισχυρίστηκε, πήγαν με δική τους θέληση στο σπίτι του, ενώ δεν σταμάτησε κατά την διάρκεια της ομολογίας του να τα αποκαλεί «αρσενικές πόρνες». Στο υπόγειο και την αυλή βρέθηκαν τα περισσότερα πτώματα, ενώ κάποια βρέθηκαν στον ποταμό Ντες Πλέινς (εκεί βρέθηκε και το πτώμα του Pist, στις 9 Απριλίου 1979). Από τα 33 θύματα ταυτοποιήθηκαν τα 27, ενώ 6 παραμένουν άγνωστα.
Συγκλονιστικό είναι ότι σαράντα χρόνια σχεδόν μετά ακόμα έρχονται στο φως νέα θύματα του Gacy … Με την υπόθεσή του να μένει ανοιχτή και με νέες έρευνες και αναλύσεις DNA, οι αστυνομικοί κατάφεραν να ταυτοποιήσουν δύο ακόμα θύματά του, τα οποία μέχρι τότε αγνοούνταν … Αυτό σημαίνει ότι ίσως εκεί έξω υπάρχουν ακόμα θύματά του, που περιμένουν δικαίωση …
Πηγές
