Αγαπητοί φίλοι αναγνώστες σήμερα στο Aisthisis.gr, έχουμε την ιδιαίτερη χαρά και τιμή να φιλοξενούμε τον συγγραφέα Δημήτρη Φαρή και το βιβλίο του, "Σώζοντας την Τζέιν Άλντεν" από τις εκδόσεις Υδροπλάνο.
Ενα υπέροχο αναγνωστικό ταξίδι ξεκινά!
Κ. Φαρή θα ήθελα να σας καλωσορίσω στο σαιτ μας και να συζητήσουμε τόσο για τους ήρωες, όσο και τα διδάγματα που αποκτούμε κατα την ανάγνωση του έργου σας.
Β.Μ: Πείτε μας κάτι για εσάς ώστε να σας γνωρίσουν οι αναγνώστες;
Δ.Φ: Ζω και εργάζομαι στην Αθήνα ως καθηγητής πληροφορικής. Τις ελεύθερές μου ώρες παίζω μουσική, γράφω ιστορίες, τρέχω σε πάρκα και ασχολούμαι με την κηπουρική.
Β.Μ: Επίσης με το παραπάνω έργο έχετε εκδώσει το Stay Tonight (Μικρές Εκδόσεις) και το Ξύπνημα (Παράξενες Μέρες), ξεχωρίζετε κάποιο από τα έργα σας;
Δ.Φ: Καταρχάς γράφω από 18 χρονών και πολλές από τις ιστορίες μου δεν έχουν ακόμα εκδοθεί. Το Stay Tonight μιλάει για τρείς αγαπημένους μου καλλιτέχνες εν ζωή και ταυτόχρονα για ένα προσωπικό βίωμα που με καθόρισε. Είναι το πρώτο έργο μου που υλοποιήθηκε σε χαρτί και για αυτό το αγαπάω ιδιαίτερα.
Β.Μ: Ποιοι είναι οι αγαπημένοι σας συγγραφείς και τι ιδιαίτερο έχετε ξεχωρίσει σε αυτούς;
Δ.Φ: Έχω διαβάσει πολύ Francis Scott Fitzgerald, Umberto Eco, Ursula le Guin, Banana Yoshimoto, Ε. Μ Forster και από Έλληνες τα δύο αντίθετα άκρα, τον Παπαδιαμάντη και τον Εμπειρίκο. Ξεχωρίζω τον Fitzgerald για την αμεσότητα και τον κινηματογραφικό χαρακτήρα των έργων του και τον Εμπειρίκο για την άψογη χρήση της γλώσσας, των συνειρμών και του ρυθμού. Ο Eco μας έχει διδάξει πώς ποτέ η έρευνα δεν είναι αρκετή και ο Forster έχει μιλήσει για την αγάπη με μοναδικό τρόπο.
Β.Μ: Τι σας ενέπνευσε να γράψετε το «Σώζοντας την Τζέιν Άλντεν»;
Δ.Φ: Η λέξη που επαναλαμβάνεται συνέχεια στο βιβλίο είναι η λέξη σκοτάδι. Ο ήρωας παλεύει μέσα στο σκοτάδι για να δημιουργήσει φώς. Ξεκίνησα να το γράφω μετά τον θάνατο δύο αγαπημένων προσώπων με σκοπό να βγω εγώ ο ίδιος από τα προσωπικά μου σκοτάδια. Ήταν μια προσπάθεια αυτό-ίασης και ως ένα πολύ μεγάλο βαθμό … πέτυχε!
Β.Μ: Πως αισθάνεστε που το κρατάτε το βιβλίο τυπωμένο στα χέρια σας; Τι θα θέλατε να πείτε στους αναγνώστες σας;
Δ.Φ: Εϊναι όμορφη η στιγμή που πιάνεις το δικό σου βιβλίο στα χέρια, το περιεργάζεσαι, το μυρίζεις. Νιώθεις κάπως σαν την μάνα μετά το κόψιμο του λώρου, του μιλάς, το αγγίζεις, ξέρεις πώς θα ζήσει και μετά από εσένα. Μέσα από το συγκεκριμένο βιβλίο θέλω να μιλήσω για τον χρόνο. Ο χρόνος ουσιαστικά δεν υπάρχει. Απλά στεκόμαστε σε ένα δρόμο και περιμένουμε το ανεκδήλωτο να εκδηλωθεί. Δεν υπάρχει μοίρα, δεν υπάρχει τυχαιότητα, είμαστε 100% υπεύθυνοι για την ζωή μας και θα μπορούσαμε να την ζήσουμε καλύτερα λέγοντας πάντα στον εαυτό μας την αλήθεια.
Β.Μ: Υπήρχε κάτι που σας δυσκόλεψε κατά την συγγραφή του;
Δ.Φ: Με δυσκόλεψαν οι στιγμές που έπρεπε να κριτικάρω σκληρά τον εαυτό μου, να παραδεχτώ πώς αρκετές στιγμές στην ζωή μου ήμουν άδικος, ήμουν εγωιστής και πόνεσα δικούς μου αγαπημένους ανθρώπους.
Β.Μ: Κατά πόσο ταυτίζεστε με τον πρωταγωνιστή σας;
Δ.Φ: Όποιος γράφει ξέρει πώς ό,τι και να κάνει, αργά ή γρήγορα, θα μιλήσει για τον εαυτό του. Εδώ, ο Στέφανος συμβολίζει τον άνδρα ο οποίος λόγω του έρωτα έχει εκπέσει υλικά έχει βρεθεί στα όρια της απόλυτης ένδειας. Θυμίζει εκείνο το καταπληκτικό ρεμπέτικο «Μου ‘φαγες όλά τα δαχτυλίδια, μα έλα που κοιμάμαι στα σανίδια» Ο άνθρωπος που έχει παραδεχτεί μέσα του πώς έχει ερωτευτεί, αν και εξυψώνεται πνευματικά, ουσιαστικά είναι απροετοίμαστος, άοπλος και ευάλωτος.
Β.Μ: Ο Στέφανος τόλμησε να ακολουθήσει τον Αρθούρο, έναν τυχοδιώκτη φωτογράφο. Δεν ξέρω πόσοι θα το έκαναν αυτό με έναν άγνωστο. Ποιοι οι λόγοι για να τον εμπιστευτεί ώστε να βιώσει μετέπειτα συναρπαστική του εμπειρία;
Δ.Φ: Ο Αρθούρος συμβολίζει την ευκαιρία που βρίσκεται κρυμμένη πίσω από κάθε γωνία μέσα σε κάθε μέρα. Οι περισσότεροι από εμάς βολεύονται σε μια σίγουρη ζωή και μετά από χρόνια βολεμένης ζωής αρχίζουν να αντιδρούν με ψυχολογικές και σωματικές ασθένειες. Η ζωή είναι συναρπαστική μόνο όταν αποφασίσεις να δοθείς ολόψυχα στις απίθανες ευκαιρίες που καταφτάνουν. Δεν ξέρεις αν θα πετύχεις ή αν θα καταστραφείς. Αν δεν χάσεις την αξιοπρέπεια σου σίγουρα θα βγεις πιο σοφός.
Β.Μ: Ο Στέφανος είναι προσκολλημένος στο παρελθόν; Τι είναι αυτό που τον κρατά δέσμιο και δεν τον απελευθερώνει;
Δ.Φ: Ο Στέφανος έχει καλή μνήμη. Το παρελθόν του, αν και το γνωρίζει καλά, δεν τον κρατάει δέσμιο. Αν όμως κουβαλάμε μέσα μας ένα αίσθημα δικαιοσύνης θα πρέπει να διορθώσουμε οτιδήποτε στραβό έχουμε κάνει. Αυτό κάποιοι το ονομάζουν κάρμα και πιστεύουν πώς έρχεται σαν καθρέφτισμα από το σύμπαν. Εγώ το ονομάζω νομοτέλεια και έρχεται από μέσα μας.
Β.Μ: Αν μπορούσε ο Στέφανος να αλλάξει κάτι στο παρελθόν του σε σχέση με την Ευγενία τι θα ήταν αυτό, τι κίνηση θα έκανε ;
Δ.Φ: Η Ευγενία ήταν ο αγνός παιδικός του έρωτας. Όλοι έχουμε κάποιον για τον οποίο ακόμα και 40 χρόνια μετά νιώθουμε ακόμα ρομαντικά. Ο Στέφανος θα ήθελε η Ευγενία να είχε ζήσει μια φυσιολογική ζωή. Αν μπορούσε με ένα μαγικό ραβδάκι να της χαρίσει κάτι, αυτό θα ήταν μια απόλυτη φυσιολογική ζωή. Όταν έχουμε αγαπήσει κάποιον αληθινά θα θέλαμε να ζήσει μέχρι τα βαθιά γεράματα, ευτυχισμένος.
Β.Μ: Η Τζέιν έχει μια πετυχημένη καριέρα. Κάποιοι θα την χαρακτήριζαν δυναμική και πρωτοπόρα για την εποχή της όμως νιώθει διαλυμένη. Γιατί είναι αγκιστρωμένη στον εραστή της όταν μπορεί να επιτύχει τόσους στόχους ;
Δ.Φ: Μην ξεχνάμε πώς η Τζέιν είναι μια γυναίκα που έζησε αμέσως μετά τον δεύτερο παγκόσμιο. Οι έννοιες, χειραφέτηση, προσωπική καριέρα, συναισθηματική πληρότητα, ήταν άγνωστες για την εποχή. Μια γυναίκα ήταν καταξιωμένη αν είχε σύζυγο και οικογένεια και ένα σπίτι ώστε να νιώθει προστατευμένη. Μια πρωτοπόρος φωτογράφος σαν και αυτή, στην εποχή της μάλλον θα αντιμετωπιζόταν σαν διαταραγμένη και σίγουρα θα ένιωθε μόνη. Ο εραστής της είναι η δική της προσπάθεια να ενταχτεί πάλι στην κοινωνία που την κριτικάρει με όλα τα «πρέπει» και τα «καθωσπρέπει».
Β.Μ: Μες το βιβλίο ανακαλύπτουμε μουσικά διαμαντάκια. Τι θέλατε να επιδιώξετε με την επιλογή των συγκεκριμένων τραγουδιών ;
Δ.Φ: (Χαμογελάω) Μην ξεχνάτε πως λόγω επαγγέλματος θέλω να κάνω τους άλλους να μάθουν. Αν βλέπατε έναν ζητιάνο να κρέμεται από έναν σκουπιδοτενεκέ με σκοπό να ψαρέψει κάτι για να φάει, και ξέρατε πώς έχετε ένα ταψί παστίτσιο στο σπίτι, δεν θα του βάζατε λίγο σε ένα ταπεράκι; Ζούμε σε μια εποχή απόλυτης πολιτιστικής φτώχιας, και επειδή τα πρότυπά μας είναι τα άνω όρια των προσδοκιών μας, εγώ προσπαθώ να προτείνω την τέχνη που αγάπησα ώστε να ανεβάσω αυτά τα άνω όρια. Άλλωστε είναι ωραίο παιχνίδι όταν το βιβλίο έχει τελειώσει να το αποστραγγίξεις ψάχνοντας για την μουσική του.
Β.Μ: Μέσα στο βιβλίο αναφέρετε για τον Πατέρα Χρόνο και τα τρία του παιδιά. Υπάρχει κάποιος συσχετισμός με τους ήρωες του βιβλίου, τον Στέφανο, την Ευγενία και την Τζέιν;
Δ.Φ: Όποιος διαβάσει το βιβλίο διαπιστώνει πώς τα όρια μεταξύ παρελθόντος και μέλλοντος αμβλύνονται γλυκά. Ο Στέφανος είναι το αιώνιο παρόν, η σκέψη που τρέχει άναρχα μπροστά και πίσω. Οι δύο ηρωίδες απλά ζουν στο δικό τους Τώρα, αμέριμνες για το μέλλον τους, όπως ζούμε όλοι μας.
Β.Μ: Ο Στέφανος ακολουθεί τα όνειρα του ως μουσικός του δρόμου και να πετύχει το ακατόρθωτο , τι θα θέλατε να συμβουλεύσετε όσους αντιμετωπίζουν δυσκολίες κατά την επίτευξη του στόχου τους;
Δ.Φ: Η ζωή είναι πολύ μικρή για μικροπρέπειες. Αποκτάει το νόημα που εμείς της δίνουμε. Αν με ρωτάτε αν αξίζει να ζήσει κανείς φτωχός στον δρόμο για να πετύχει τα όνειρά του θα σας θυμίσω την ζωή του Van Gogh. Ti νόημα έχει να ζήσεις φυσιολογικά αν είσαι ένας Van Gogh; Η ζωή θα μας τελειώσει. Θα μείνει μόνο το έργο μας.
Β.Μ: Ετοιμάζετε κάποιο καινούργιο έργο;
Δ.Φ: (πάλι χαμογελάω) Βρίσκονται σε εξέλιξη τρία βιβλία. Ένα δύσκολο project επιστημονικής φαντασίας που το αντιμετωπίζω σαν έργο ζωής, ένα αστυνομικό μυθιστόρημα, και μόλις ξεκίνησα ένα εφηβικό βιβλίο για να δώσω σε όλους του μαθητές μου ό,τι έδωσα, μέσα από το παιχνίδι, στα δικά μου παιδιά.
Σας ευχαριστώ πολύ για τον χρόνο σας, εύχομαι το έργο σας να είναι καλοτάξιδο και να αγαπηθεί από το αναγνωστικό κοινό.
