Δεν είμαι σίγουρη αν αυτή η φωνή προέρχεται από το τηλέφωνο ή αν είναι στο μυαλό μου… Σαμ;
Η δεκαεπτάχρονη Τζούλι έχει καταστρώσει σχέδια για το μέλλον της, θα φύγει από τη μικρή της πόλη με το αγόρι της, τον Σαμ, θα σπουδάσει σε μια μεγάλη πόλη, θα περάσει ένα καλοκαίρι στην Ιαπωνία.
Όλα όμως αλλάζουν όταν ο Σαμ φεύγει από τη ζωή της. Από εκείνη τη μέρα, η Τζούλι βιώνει έναν μικρό θάνατο. Βυθίζεται στη σιωπή, πετάει τα πράγματά του και προσπαθεί μάταια να τον ξεχάσει.
Οι αναμνήσεις καταγράφονται βαθιά στην ψυχή της. Δεν τον έχει αποχαιρετήσει ακόμη…
Πληκτρολογεί τον αριθμό του ελπίζοντας ότι θα ακούσει το φωνητικό μήνυμα για τελευταία φορά.
Ο Σαμ σηκώνει το τηλέφωνο. Η φωνή του κατακλύζει τον νου της.
Όσο η Τζούλι ακούει τα λόγια του Σαμ, τον ερωτεύεται ξανά από την αρχή κι έπειτα από κάθε τηλεφώνημα δυσκολεύεται όλο και περισσότερο να τον αφήσει να φύγει…
Ένα βαθιά συγκινητικό μυθιστόρημα για τον έρωτα και την απώλεια, τον αποχαιρετισμό και τη λύτρωση. (Από το οπισθόφυλλο του βιβλίου).
Σας αρέσει κι εσάς να διαβάζετε συγκινητικά βιβλία, όταν έχετε πιάσει πάτο ψυχολογικά ή είστε τίποτα φυσιολογικοί; Και ναι σε μια τέτοια περίοδο της ζωής μου, ξεκίνησα να διαβάζω το βιβλίο «Εδώ, Σαμ» του συγγραφέα Dustin Thao που κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Διόπτρα. Μη σας ξεγελά το γλυκούλη εξώφυλλο, πάρτε αγκαλιά τα χαρτομάντιλα κι ετοιμαστείτε για ένα αναγνωστικό ταξίδι που θα πονέσει. Αυτό σας το εγγυώμαι.
Ο συγγραφέας λοιπόν, μας μεταφέρει σε μια μικρή πόλη το Έλενσμπεργκ, όπου η δεκαεπτάχρονη Τζούλι, προσπαθεί με νύχια και με δόντια να ξεπεράσει το πιο αναπάντεχο γεγονός στη ζωή της, τον θάνατο του αγοριού της Σαμ. Κι όσο βυθίζεται στην θλίψη και τις ενοχές που νιώθει, τόσο κλείνετε στον εαυτό της κι απομακρύνει τους πάντες γύρω της, μέχρι που σε ένα ξέσπασμα της, καλεί τον αριθμό του Σαμ στο κινητό. Κι εκείνος το σηκώνει. Κι έχουν μια δεύτερη ευκαιρία για να πουν το αντίο που δεν πρόλαβαν.
Σας γράφω αυτό το κείμενο και τα μάτια μου έχουν βουρκώσει ήδη. Ναι ξεκίνησα αυτό το βιβλίο σε μια περίοδο της ζωής μου που βίωνα κι εγώ έναν μικρό θάνατο κι έτσι το παράτησα στην άκρη γιατί δεν μπορούσα να του δώσω την απαιτούμενη προσοχή που άξιζε και με το παραπάνω. Το ολοκλήρωσα πριν δύο εβδομάδες και δικαίως είναι ένα από τα πιο συγκινητικά βιβλία που έχουν κυκλοφορήσει τον τελευταίο χρόνο. Και ακόμα κι αν μου σπάραξε την καρδιά, θα το διάβαζα ξανά και ξανά. Μακάρι να είχα την ευκαιρία να το ξεχάσω και να το διαβάσω ξανά από την αρχή.
Δεν ξέρω γιατί άλλοι αναγνώστες θυμώνουν με την Τζούλι και την συμπεριφορά της. Εγώ θύμωσα με όλους τους υπόλοιπους χαρακτήρες, με άλλους πολύ, με άλλους λίγο. Η Τζούλι έχασε τον έρωτα της, την αγάπη της, τον σύντροφο της, τον άνθρωπο εκείνον που σχεδίαζαν ένα μέλλον μαζί κι ανυπομονούσαν για αυτό. Έχασε ένα κομμάτι από την ζωή, την καρδιά και την ψυχή της, τόσο ξαφνικά που την έκανε σκόνη. Και παρόλο που προσπαθεί να ανταπεξέλθει και να συμβαδίσει με τον πόνο και την απώλεια που νιώθει, κάποιοι δεν το καταλαβαίνουν αυτό και την αδικούν λίγο.
Ναι σίγουρα η Τζούλι, δεν είναι το μοναδικό πρόσωπο που έχασε τον Σαμ, το ίδιο συνέβη και στους γονείς του και στους φίλους του, ωστόσο ο καθένας βιώνει την απώλεια με τον δικό του τρόπο, χρειάζεται περισσότερο χρόνο από κάποιον άλλον, χρόνο που στην Τζούλι, θεωρώ πως δεν δόθηκε, όχι όσο έπρεπε τουλάχιστον. Και αυτόν τον χρόνο, της τον έδωσε μόνο εκείνος που την καταλάβαινε απόλυτα, ο Σαμ.
Λάτρεψα την ιστορία τους, πως γνωρίστηκαν, πως εξελίχθηκε η σχέση τους, πως τα πάντα δεν είναι ρόδινα κι όλο καρδούλες σε μια εφηβική σχέση, υπάρχουν τα πάνω και τα κάτω, αρκεί τα προβλήματα να λύνονται από κοινού και μου άρεσε το πως αυτό το συναίσθημα κρατήθηκε και στην τηλεφωνική τους επικοινωνία.
Ένα από τα στοιχεία που ξεχώρισα είναι ο χαρακτήρας του Σαμ και το γιατί απάντησε εξ αρχής στην κλήση της Τζούλι, ενώ δεν έπρεπε, το πως αν και νεκρός κρατήθηκε κι εκείνος από πάνω της, ζούσε την δική του απώλεια μέσα από την δική της. Κατάλαβα τον θυμό που έβγαλε απέναντι στην Τζούλι σε ένα σημείο του βιβλίου και το γιατί αντιδρούσε έτσι. Κι αυτό ήταν που με διέλυσε ακόμα περισσότερο, μέχρι που το τελευταίο του φωνητικό μήνυμα με έκανε σμπαράλια.
Αξίζει να το διαβάσετε; Ένα μεγάλο ΝΑΙ. Μπορεί να το σκέφτομαι ακόμα και να δακρύζω, αλλά το αγάπησα από την πρώτη λέξη μέχρι την τελευταία. Γι’ αυτό λοιπόν ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΤΟ!
