Ελλάδα του 50 και του 60 μέσα από τις ιστορίες 24 γυναικών, οι οποίες βρέθηκαν κάποια στιγμή στο ντιβάνι ενός ψυχολόγου. Η κυρία Αργυροπούλου μέσα από 24 διαφορετικές ιστορίες, μέσα από την καθημερινότητά τους, μέσα από τις δυσκολίες τους, μας παρουσιάζει την Ελλάδα του 50 και του 60. Αλλά κυρίως, όπως η ίδια αναφέρει σε μία συνέντευξή της, μας παρουσιάζει ότι δεν υπάρχει ισχυρό και ανίσχυρο φύλο, αλλά ισχυροί και ανίσχυροι άνθρωποι.
«Το βιβλίο πραγματεύεται ιστορίες γυναικών που μια φορά κι έναν καιρό έτυχε να βρεθούν στο ντιβάνι της ψυχολόγου. Εκεί άνοιξαν την καρδιά τους και εξομολογήθηκαν μυστικά, καημούς και πίκρες:
• γιατί ο άντρας ήταν παιδεραστής, ο γιος βιαστής, η κόρη θύμα του πατέρα της, ο γιος ομοφυλόφιλος, το παιδί ανάπηρο, η μάνα καταπιεστική, ο πατέρας μπεκρής και απών·
• γιατί η αγάπη ήρθε από εκεί που δεν την περίμεναν, από τον πεθερό, τον προγονό, τον πατριό, το αφεντικό·
• γιατί το φονικό ήρθε σαν λύση στην απανθρωπιά του άντρα, την εκμετάλλευση του θεατρώνη, το ψέμα του πολιτικού·
• γιατί ο γάμος ήταν αταίριαστος, χωρίς αγάπη, μια λύση στη φτώχεια·
• γιατί τα χρήματα ήταν λίγα, κλεμμένα, ουρανοκατέβατα·
• γιατί τα παιδιά ήταν πολλά, αχάριστα, αδελφοκτόνα·
• γιατί ο θάνατος δίνει λύση στα προβλήματα, διορθώνει πολλά.
Μια σειρά από είκοσι τέσσερις –όσα και τα γράμματα της αλφαβήτου– μονολόγους γυναικών, που η ζωή τους δεν ήταν συνηθισμένη» (οπισθόφυλλο).
Ιστορίες που συγκλονίζουν, ιστορίες που ακόμα και σήμερα προκαλούν σοκ, ιστορίες που δείχνουν την αληθινή αγάπη της μάνας, την προσπάθεια για επιβίωση, την απελευθέρωση από δυνάστες γονείς και όχι μόνο. Ιστορίες που μας βάζουν σε σκέψεις, τι θα κάναμε εμείς στη θέση αυτών των γυναικών; Κατάφεραν να βρουν τη λύτρωση; Σε ένα ντιβάνι, απέναντι σε μία άγνωστη, σε μία ψυχολόγο, οι γυναίκες αυτές ανοίγουν την καρδιά τους και βγάζουν από μέσα τους τον «δράκο» που τους τρώει τα σωθικά.
Είναι από τις λίγες φορές που διαβάζω μία συλλογή ιστοριών και δεν μπορώ να ξεχωρίσω κάποια. Κάθε μία μου πρόσφερε διαφορετικά συναισθήματα. Κάθε μία είχε το δικό της ανατρεπτικό τέλος. Η Ήρα που διαπιστώνει ότι ο άντρας της είναι παιδεραστής και γκρεμίζεται ο κόσμος της. Πραγματικά ένοιωσα τον πόνο της, την οδύνη της. Τι κάνεις όταν ανακαλύπτεις ότι ζεις με ένα τέρας; Όταν κοιμάσαι δίπλα του; Ειλικρινά θαύμασα την ψυχραιμία της μετά το πρώτο σοκ και ένα χαιρέκακο χαμόγελο έσκασε στα χείλη μου όταν αποφάσισε να τον «χωρίσει».
Η μικρή Ουρανία που η θεία της την πάντρευε με γέρους προκειμένου να τους κληρονομεί και ο ηλικιωμένος άντρας που της έδωσε αγάπη και την ανέστησε πνευματικά. Μία ιστορία που με έκανε να χαμογελάσω και να σκεφτώ ότι ο έρωτας είναι κυρίως συνάντηση πνευματική. Σε μία εποχή που η σαρκική απόλαυση και το χρήμα αποτελούν κεντρικό σημείο αναφοράς αρκετών σχέσεων, η ιστορία αυτή μου θύμισε ότι υπάρχει και ο έρωτας ο πλατωνικός, ο έρωτας που γεμίζει νου και ψυχή.
Η τραγική αγάπη της Γλυκερίας. Μία αγάπη απαγορευμένη, μία αγάπη καταστροφική. Και όλα έδειχναν ιδανικά. Στον δικό τους μικρόκοσμο, νύφη και πεθερός, καταφέρνουν να ζουν τον έρωτά τους, καρπός του οποίου δύο παιδιά. Όμως, ένα περιστατικό, μία κακοκαιρία, ένα κρυολόγημα, θα τα φέρει όλα στο φως. Και ο θάνατος θα έρθει να ολοκληρώσει τη «ευτυχία» τους. Η φυλακή θα έρθει να δέσει ακόμα περισσότερο την αγάπη τους. Και για άλλη μία φορά διαπίστωσα ότι σε θέματα απιστίας είμαι λίγο απόλυτη. Δεν μπόρεσα να δικαιολογήσω την αγάπη αυτή.
Αυτές και άλλες ακόμα πιο καθηλωτικές - η μητέρα που θυσιάζει το εγγόνι της για την αγάπη του γιου της, η μητέρα που δεχεται την διαφορετικότητα του παιδιού της, η γυναίκα που παίρνει εκδίκηση για την κοροϊδία του άντρα της - ακόμα πιο συγκινητικές, έρχονται να μας αναστατώσουν και να μας βάλουν σε αναζήτηση. Η γραφή της κυρίας Αργυροπούλου, ρεαλιστική και ωμή, δεν βάζει όμορφα περιτυλίγματα στις ηρωίδες. Τις παρουσιάζει με όλες τους τις αδυναμίες και τα χαρίσματα. Και αυτό είναι ακόμα ένα στοιχείο – πέρα από τις ιστορίες – που με έκανε να ξεχωρίσω το βιβλίο αυτό. Με έκανε να δω στις πρωταγωνίστριες ως απλούς, καθημερινούς ανθρώπους, ανθρώπους της διπλανής πόρτας και όχι σαν κάτι που λέμε «αυτά μόνο στα παραμύθια συμβαίνουν».
Οι «Γυναίκες στο ντιβάνι» σας περιμένουν να τις «ακούσετε» και να τις νοιώσετε.
