"Ένας μπερμπάντης σύζυγος, που έχει είκοσι χρόνια να πατήσει στο σπίτι του γιατί καλοπερνάει αλλού και δεν αντέχει την γκρίνια της γυναίκας του στο παλάτι. Θα τον έχετε ακουστά, τον λένε Οδυσσέα. Η γυναίκα του, η Πηνελόπη, που δε θέλει να τον δει ούτε ζωγραφιστό τον ακαμάτη, αφήστε που βλέπει κι ότι έχει πέραση σε νεότερος και ομορφότερους. Ο γιος τους, ο Τηλέμαχος, που τα έχει χαμένα με τα καμώματα των γονιών του, αλλά προσπαθεί να βγάλει άκρη με τη δική του ζωή και τον δικό του μεγάλο έρωτα διατηρώντας την ηθική του μέσα σε έναν κόσμο που μοιάζει να μην έχει κανέναν ηθικό φραγμό.
Μια οικογένεια της διπλανής πόρτας, απλώς λίγο διαφορετική απ’ ό,τι μας την έχουν πλασάρει. Μια οικογένεια που πρέπει να παλέψει με θεούς και ανθρώπους για να δει αν έχει ελπίδα να επιβιώσει". (οπισθόφυλλο)
Όσο κι αν είχα προετοιμαστεί ότι θα διαβάσω μία διαφορετική εκδοχή της Οδύσσειας, μία ας πούμε πιο κοντά στην πραγματικότητα Οδύσσεια, η Οδύσσεια του Πολυχρόνη Κουτσάκη ξεπέρασε κάθε προσδοκία μου! Κλασική περίπτωση ο Οδυσσέας δεν αφήνει ποδόγυρο για ποδόγυρο, θεές, θνητές, μάγισσες δεν γλιτώνουν από την ομορφιά του. Και να ήθελαν να γλιτώσουν, ο Οδυσσέας ως πολυμήχανος τις "παίζει" μια χαρά και αυτές λιώωωωωνουν. Κάτι σε Μάνθο Φουστάνο μου θύμισε, να πω την αμαρτία μου. Τζαναμπέτης και λαμόγιο, δεν άφησε θηλυκιά για θηλυκιά γάτα. Μπερμπάντης ο Οδυσσέας, ο οποίος έτσι όπως τα παρουσιάζει, ένα δίκιο το έχει. Γκρίνια, γκρίνια, γκρίνια από την Πηνελόπη, ε βρήκε και αυτός την ευκαιρία και την έκανε.
Θα μου πεις από καταβολής κόσμου η γυναίκα γκρινιάζει. Εδώ κοτζάμ Δίας και δεν την παλεύει με την Ήρα και την κόρη του την Αθηνά (αλήθεια, πώς την γλίτωσε από τις υπόλοιπες γυναίκες θεές; Τυχερός ήταν).Βέβαια, αυτό δεν δικαιολογεί την αναβλητικότητά του να γυρίσει πίσω. Θες να λέγεσαι άντρας, κύριε; Γύρνα πίσω, ξεκαθάρισε με την γυναίκα σου και επέστρεψε στην Καλυψώ. Έτσι κάνει ο τέλειος ο άντρας, ο άντρας ο σωστός.
Γιατί και η άλλη πόσο να αντέξει; Πόσα χρόνια δηλαδή η Πηνελόπη να περιμένει τον πολυμήχανο Οδυσσέα; Και αφού ήταν τόσο πολυμήχανος, πώς δεν έχει καταφέρει ακόμα να φτάσει στην Ιθάκη; Μήπως δεν θέλει; Ε, κάτι παραπάνω θα ξέρει η Πηνελόπη, τόσα χρόνια τον είχε δίπλα της. Ε, λοιπόν, και αυτή δεν θα καλογερέψει, καλά εντάξει τότε δεν υπήρχαν καλόγριες, δεν θα γίνει ιέρεια για χάρη του. Ε. όχι, αυτός θα καλοπερνάει με την και αυτή θα τραγουδάει "τάκου, τάκου, ο αργαλειός μου. Τάκου και έρχεται ο καλός μου".
Και άντε τώρα με δύο τέτοιους γονείς να βγει νορμάλ το παιδί. Κι όμως! Ο Τηλέμαχος φαίνεται να είναι ο πιο ώριμος από όλους. Προσπαθεί ο καημένος να συνεφέρει την μητέρα του, με το ζόρι κρατιέται να μην της δώσει καμιά ανάποδη, όταν την βλέπει να χαριεντίζεται με τους μνηστήρες. Προσπαθεί ο καημένος να βρει τον πατέρα του. Να δει επιτέλους την πατρική φιγούρα που τόσο του έλλειψε.
"Ταλαιπωρείται" ο Οδυσσέας, ταλαιπωρείται και ο Τηλέμαχος να τον βρει. Και πού να ήξερε ο δύσμοιρος ότι ο πατέρας του αποφεύγει σαν τον διάολο το λιβάνι, ή καλύτερα σαν τον Ποσειδώνα τον Δία, την Ιθάκη και την Πηνελόπη. Γιατί μαζί με όλα τα "καλά" της γυναίκας του, ο Οδυσσέας ως γνήσιος αρχηγός κράτους έχει κάνει και παρασπονδίες στην διοίκηση. Άντε τρέχα στην Πύλο, άντε τρέχα στην Μάνη, όχι συγνώμη πιο ανατολικά (νομίζω, δεν είμαι και σίγουρη) άντε τρέχα την Σπάρτη, να μάθεις τι απέγινε ο πατέρας σου. Και δεν του φτάνουν όλα αυτά του Τηλέμαχου, έχει και τον Πεισίστρατο να τον τρολλάρει.
Όσο για τους Θεούς και τις Θέες; Στον κόσμο τους λουλούδια! Ο Δίας, έχει χάσει ολίγον τι τον έλεγχο! Η Αθηνά κάνει σαν κακομαθημένο παιδάκι που δεν του κάνουν τα χατίρια και ο Ποσειδώνας αιώνες τώρα το κρατάει μανιάτικο που ο Δίας του πήρε τον θρόνο. Άντε τώρα αυτοί να βοηθήσουν τους ανθρώπους!
Και διαβάζοντας όλα αυτά, έχεις και την αγωνία... Θα φτάσει τελικά ο Οδυσσέας στην Ιθάκη; Λογικά, λες, θα φτάσει, αλλά τι θα γίνει από εκεί και πέρα; Θα επιστρέψει στην αγκαλιά της Πηνελόπης; Θα γνωρίσει επιτέλους τον γιο του; ...Διαβάστε την Οδύσσεια που μας κρύβουν για να το ανακαλύψετε ...
Μία Οδύσσεια που προκαλεί γέλιο, αλλά μέσα από την χιουμοριστική αυτή γραφή ο Πολυχρόνης Κουτσάκης μας προσφέρει τροφή για σκέψη. Για τις ανθρώπινες σχέσεις, για την σχέση του αντρόγυνου και για το πώς τα παιδικά βιώματα επηρεάζουν την μετέπειτα ενήλικη ζωή μας.
