Αυτό που πάντα με τρόμαζε ήταν η εξαφάνιση ενός δικού μου ανθρώπου ή ακόμα και η δική μου. Ναι, ο θάνατος είναι ίσως η μεγαλύτερη απώλεια που μπορούμε να βιώσουμε. Όμως, ο θάνατος έχει το τέλος. Ξέρεις πού βρίσκεται ο δικός σου άνθρωπος. Έχεις ένα σημείο αναφοράς. Η εξαφάνιση, όμως, έχει το ημιτελές. Δεν έχεις δει το νεκρό σώμα του ανθρώπου σου. Δεν έχεις ένα σημείο αναφοράς. Η εξαφάνιση έχει την ελπίδα. Την ελπίδα ότι ο άνθρωπός σου είναι κάπου ζωντανός και δεν μπορεί να επικοινωνήσει μαζί σου. Και αυτός ο καημός σε συντροφεύει μέχρι το τέλος της ζωής σου.
Όλα αυτά τα συναισθήματα – τον πόνο της απώλειας, την αγωνία που μπορεί να είναι το παιδί σου, ο άντρας σου, η σύντροφός σου, ο/η αδερφός/ή σου, την ελπίδα της προσμονής, την ελπίδα ότι κάποια στιγμή θα ανοίξει η πόρτα και θα δεις τον άνθρωπό σου – βίωσα με το βιβλίο του Χάρη Βεραμόν, «Οι πιο μυστηριώδεις εξαφανίσεις στην Ελλάδα». Ο Χάρης Βεραμό, ένας εξαιρετικός ιδιωτικός ερευνητής και παρουσιαστής της σειράς «Ίχνη στο σκοτάδι», καταγράφει με μοναδικό τρόπο τα στοιχεία για 22 εξαφανίσεις που συγκλόνισαν την χώρα μας.
''Είκοσι δύο (22) μυστηριώδεις εξαφανίσεις ανθρώπων, ανηλίκων και ενηλίκων, που σημειώθηκαν στην Ελλάδα από τη δεκαετία του ’80 μέχρι σήμερα. Πρόκειται για ένα ξεχωριστό συγγραφικό ντοκουμέντο που αποκαλύπτει άγνωστες πτυχές εξαφανισμένων ανθρώπων. Σε αυτό το βιβλίο θα βρεις απόρρητες πληροφορίες και δεδομένα, νέα στοιχεία, έρευνα σε βάθος για τις πιο παράξενες και σκοτεινές υποθέσεις ανθρώπων των οποίων τα ίχνη χάθηκαν εντελώς ξαφνικά, μέσα από τη ματιά ενός ιδιωτικού ερευνητή, αλλά και με τη συνδρομή επιστημόνων, όπως εγκληματολόγων, κοινωνιολόγων, ψυχολόγων κ.ά. Για πρώτη φορά στην Ελλάδα επιχειρείται μια λεπτομερής καταγραφή αυτών των εξαφανίσεων που πιθανόν λίγοι γνωρίζουν, λίγοι θυμούνται, ωστόσο κάποιοι δεν ξέχασαν ποτέ." (Οπισθόφυλλο).
Παγώνεις όταν ξεκινάς το βιβλίο και διαβάζεις για τις εξαφανίσεις παιδιών. Ερωτήματα που έχουν μείνει αναπάντητα. Ανατριχιάζεις όταν συνειδητοποιείς ότι κάποιοι γνώριζαν και δεν μίλησαν. Η αλήθεια είναι ότι το συγκεκριμένο κεφάλαιο με καθήλωσε. Δεν μπορούσα να διαχειριστώ όλα όσα σκεφτόμουν και όλα όσα ξεπηδούσαν από μέσα μου, καθώς προσπαθούσα να καταλάβω τι μπορεί να είχε συμβεί. Οι υποθέσεις που αναφέρει ο Χάρης Βεραμόν είναι από τις πιο γνωστές. Εξαφανίσεις παιδιών που απασχόλησαν και ακόμα απασχολούν τα Μ.Μ.Ε. Και παρόλο που οι πληροφορίες που έχουμε είναι αρκετές, ο Χάρης Βεραμόν προσθέτει νέα στοιχεία, τα οποία δίνουν νέα τροπή στις υποθέσεις.
Το ίδιο, βέβαια, συγκλονιστικές είναι και οι υποθέσεις εξαφάνισης ενηλίκων. Από αυτές ελάχιστες θυμόμουν. Ωστόσο, αυτό δεν μείωσε την αγωνία μου, την απορία μου για τις έρευνες. Απορία γιατί σε αρκετές από αυτές η έρευνα ήταν ελλιπής. Οργή και θυμό για την τυπική αντιμετώπιση των εξαφανίσεων αυτών εκ μέρους της αστυνομίας ή ακόμα και κάποιων άμεσα συγγενών των εξαφανισμένων. Ανατρίχιασα όταν διάβαζα την συνέντευξη με την μητέρα ενός εξαφανισμένου. Δεν ήταν λίγες οι φορές που έκλεισα το βιβλίο, καθώς ο πόνος και η αγωνία της γυναίκας αυτής έμπαιναν μέσα μου και με καθήλωναν.
Κάθε μία ιστορία, τόσο διαφορετική και τόσο ίδια. Γιατί ο καημός, η αγωνία, ο φόβος, η προσμονή, η ελπίδα, είναι ίδια σε κάθε ιστορία, σε κάθε εξαφάνιση. Ο Χάρης Βεραμόν με ρεαλιστικό τρόπο, χωρίς υπερβολές γραφής, με ουσιαστική παρουσίαση των στοιχείων των ερευνών του, μας παρουσιάζει την σκληρή πραγματικότητα. Και μας παροτρύνει να έχουμε τα μάτια μας ανοιχτά, να παρατηρούμε τους ανθρώπους δίπλα μας, γιατί ποτέ δεν ξέρεις ποιος μπορεί να είναι. Μπορεί να είναι κάποιος αγνοούμενος, ο οποίος καλεί για βοήθεια.
