«Η ζωή της Μαργαρίτας Βελισσαροπούλου θα ήταν ενδιαφέρουσα και μόνο από το γεγονός πως η «Μαριγώ» γεννήθηκε λίγα χρόνια πριν από την Επανάσταση του ’21 και βίωσε σημαντικά γεγονότα που σημάδεψαν την ανασύσταση του ελληνικού έθνους.
Όμως αυτό που κάνει τους Οκτώ Ήχους για τη Μαργαρίτα ένα συγκλονιστικό μυθιστόρημα είναι η γνωριμία και η καθοριστική σχέση της Μαριγώς με τον Θεόδωρο Κολοκοτρώνη.
Η Μαριγώ Βελισσαροπούλου γεννήθηκε στη Νωνάκριδα, έζησε κοντά στον Γέρο του Μοριά τα τελευταία είκοσι χρόνια της ζωής του, συμμετείχε στους αγώνες του, τον στήριξε στον εμφύλιο, μοιράστηκε την αγωνία και την πίκρα του στην περιβόητη δίκη και στη μετέπειτα φυλάκισή του και έκανε μαζί του ένα παιδί.
Βασιζόμενη σε τεκμηριωμένα ιστορικά γεγονότα, η Αναστασία Ευσταθίου μάς ταξιδεύει στην Ελλάδα του 19ου αιώνα, στην ελληνική ύπαιθρο των αρματολών, στην Ύδρα της εξορίας, στο Ναύπλιο του Καποδίστρια και στην Αθήνα του Όθωνα και των πολιτικών δολοπλοκιών.
Ένα συναρπαστικό ιστορικό μυθιστόρημα που αποκαλύπτει μια λιγότερο γνωστή όψη της ζωής του Θεόδωρου Κολοκοτρώνη» (οπισθόφυλλο).
Και εκεί που θεωρείς οτι γνωρίζεις αρκετά για έναν απο τους μεγάλους ήρωες της Επανάστασης του 1821, έρχεται το βιβλίο της κυρίας Αναστασίας Ευσταθίου και σου προσφέρει μία διαφορετική ματιά για τον Γέρο του Μοριά. Μέσα από μία εμπεριστατωμένη, ιστορικά έρευνα, η κυρία Ευσταθίου επιτυγχάνει με την ιδιαίτερη γραφή της να προσφέρει στον αναγνώστη την ανθρώπινη πλευρά των πρωταγωνιστών της Επανάστασης. Μία πλευρά η οποία δεν είναι ιδιαίτερα γνωστή. Και μας εντυπωσιάζει, ακριβώς γιατί αγωνιστές, όπως ο Κολοκοτρώνης, τους θεωρούμε "ανώτερα όντα", πιο πάνω απο ανθρώπινα πάθη, έρωτες, αδυναμίες.
"Οκτώ ήχοι για την Μαργαρίτα", λοιπόν, και η ζωή της Μαργαρίτας Βελισσαροπούλου ξετυλίγεται μπροστά μας. Το βιβλίο, χρονολογικά δομημένο (8 κεφάλαια - 8 ήχοι), ξεκινά με την μικρή Μαργαρίτα να μεταφέρεται, σε ηλικία 7 χρονών, στο γυναικείο μοναστήρι της περιοχής (γεννήθηκε στη Νωνάκριδα Καλαβρύτων) εξαιτείας της φτώχειας της πολυμελούς οικογένειάς της.
Και στο μοναστήρι αυτό γνώρισε τον Θεό και τον έρωτα. Σε ηλικία 17 γνωρίζει τυχαία τον Θεόδωρο Κολοκοτρώνη και - χωρίς να γνωρίζει ποιος είναι - τον ερωτεύεται. Το ίδιο και αυτός. Και ένας μεγάλος έρωτας με πολλά εμπόδια ξεκίνησε. Ο Κολοκοτρώνης φεύγει για να συνεχίσει τον αγώνα του, η Μαργαρίτα εκδιώχνεται απο το μοναστήρι λόγω του έρωτά της για τον Θεόδωρο. Και ενώ όλα δείχνουν οτι οι δύο τους δεν θα είναι ποτέ μαζί, η ζωή έχει άλλα σχέδια. Συναντιούνται ξανά στην Ύδρα. Η Μαργαρίτα εγκαταλείπει για πάντα τη μοναστική ζωή και τον ακολουθεί. Και η ζωή της πλέον είναι δίπλα στον σπουδαίο αυτό αγωνιστή μέχρι την στιγμή που τους χώρισε ο θάνατος.
Ναι, δεν είναι ίσως η πρώτη ούτε η τελευταία γυναίκα η οποία αφιερώνει την ζωή της σε έναν άντρα. Αυτό όμως το οποίο ξεχώρισε στα δικά μου μάτια την Μαργαρίτα, πέρα απο τον έρωτά της για τον Κολοκοτρώνη, ήταν το ότι πήγε κόντρα στην εποχή της. Βρισκόμαστε στο 1821. Η γυναίκα είναι για το σπίτι, να γεννάει παιδιά και να φροντίζει την οικογένειά της (γλίτωναν μόνο οι γυναίκες οι οποίες ανήκαν σε ευκατάστατες οικογένειες, όπου είχαν τη δυνατότητα μόρφωσης και ίσως επιλογής συζύγου). Και η Μαργαρίτα κάνει το αδιανόητο! Δεν επιθυμεί ο Γέρος του Μοριά να την παντρευτεί. Σε μία εποχή όπου η γυναίκα περιορίζεται στο σπίτι, η Μαργαρίτα μένει αστεφάνωτη στο ίδιο σπίτι με έναν άντρα.
Φυσικά, κάτι τέτοιο δεν θα μπορούσε να περάσει έτσι. Η Μαργαρίτα ήταν η "αστεφάνωτη καλογραιά του Γέρου του Μοριά". Δακτυλοδεικτούμενη απο όλους, φίλους, γνωστούς, πολιτικούς αντιπάλους του Κολοκοτρώνη, ακόμα και απο τα παιδιά τους. Όμως, η Μαργαρίτα δεν λύγισε. Δεν εγκατέλειψε. Στάθηκε δίπλα του με δύναμη. Δίλπα του στα εύκολα και στα δύσκολα (χρόνια φυλακής). Η αγάπη της ήταν η κινητήριος δύναμη και στη συνέχεια το παιδί τους, ο Πάνος. Η αγάπη αυτή, ασφαλώς, ήταν αμοιβαία. Και ο Κολοκοτρώνης την αγάπησε. Την είχε δίπλα του σε κάθε επίσημη εκδήλωση. Την προστάτευσε από κάθε κακία του κόσμου. Και μετά τον θάνατό του είχε φροντίσει να την αποκαταστήσει ώστε να μην λείψει τίποτα σε αυτήν και στον γιο τους.
Η Μαργαρίτα είναι μία γυναίκα η οποία υπέφερε, πόνεσε, αλλά στάθηκε δυνατά απέναντι σε μία κοινωνία η οποία το μόνο που ξέρει είναι να κρίνει.
Και μπορεί να έχουν περάσει 200 χρόνια απο την ιστορία της, αλλά πάντα θα αποτελεί πρότυπο για τις γυναίκες.
Πάντα να διεκδικούν την ζωή! Την ζωή έτσι όπως την θέλουν οι ίδιες ...
