«Ένα ηλιόλουστο πρωινό του Σαββάτου, η Ζωή είδε από την τζαμαρία του σπιτιού της στην όμορφη Κω μέσα στην απέραντη γαλάζια θάλασσα μια βάρκα με δύο παιδάκια μέσα να πλησιάζει την ακτή. Ο ήλιος, που ήταν καταμεσής στον ουρανό, δεν την άφηνε να τα δει ξεκάθαρα. Η Ζωή είχε ακούσει ότι εκείνο το διάστημα έφταναν πρόσφυγες από μακρινούς τόπους και είχε φοβηθεί λιγάκι… Η βάρκα πλησίασε την ακτή… Τι θα κάνει η Ζωή; Τι θα κάνει ο κάθε άνθρωπος που θα βρεθεί σε μια τέτοια κατάσταση;»
Τι να γράψεις για ένα θέμα γροθιά στο στομάχι; Για ένα θέμα το οποίο πίστευα ότι μόνο από τις ιστορίες του παππού μου και από βιβλία θα γνώριζα. Ποτέ δεν φανταζόμουν ότι το προσφυγικό, θα το ζούσαμε στον 21ο αιώνα. Όταν πήρα στα χέρια μου το βιβλίο της κυρίας Ιωάννου Πέγκυς η πρώτη εικόνα που μου ήρθε στο μυαλό ήταν ο μικρός Αϊλάν, με το κόκκινο μπλουζάκι και το μπλε παντελονάκι, στην παραλία της Αλικαρνασού. Μία από τις δεκάδες παιδικές ψυχές που χάθηκαν στο Αιγαίο.
«Οι παιδικές ψυχές στο Αιγαίο» είναι αυτές που μας δείχνουν την τραγωδία του πολέμου μέσα από τα αθώα μάτια των παιδιών.
Η μικρή Ζωή όταν συνάντησε μέσα στη βάρκα τα δύο μικρά παιδιά, τον Νιζάρ και τον Ελίας, έκανε το αυτονόητο για μία παιδική ψυχούλα. Φώναξε τη μαμά της και πήραν τα δύο παιδάκια στο σπίτι τους. Ο Νιζάρ και ο Ελιάς, από την φρίκη του πολέμου και έχοντας βιώσει τον βίαιο θάνατο της μητέρας τους και την απώλεια του πατέρα τους ο οποίος έλειπε στον πόλεμο, βρίσκονται στο σπίτι του δημάρχου του νησιού και στη ζεστή φιλοξενία της μικρής Ζωής και των γονιών της. Και η ζωή τους αποκτά χρώμα, χαμόγελα και αισιοδοξία.
Πόσο εύκολη, όμως, μπορεί να είναι η ζωή για δύο μικρά ξεριζωμένα παιδιά, για δύο προσφυγόπουλα, σε μία ξένη χώρα; Σε μία χώρα που έχει ζήσει με τον χειρότερο τρόπο την προσφυγιά και παρόλα αυτά ξέχασε τις ιστορίες των προγόνων της; Ιστορίες χθεσινές, όχι πολύ μακριά. Καθόλου εύκολη! Και αυτό φαίνεται μέσα από τις σκέψεις της Ζωής η οποία δεν μπορεί να καταλάβει γιατί οι συμπολίτες της αντιδρούν στην παρουσία του Νιζάρ και του Ελιάς; Γιατί κάποιες φίλες της σταμάτησαν να της μιλάνε; Μα, τι θα ήθελαν; Να αφήσουν τα δύο παιδιά μόνα και αβοήθητα; Αν ήταν αυτοί στη θέση τους;
Αυτά τα ερωτήματα σκάνε μπροστά μας μέσα από τα αθώα μάτια των παιδιών. Ερωτήματα που ακόμα και τώρα σκάνε μέσα στο μυαλό μας, καθώς ακόμα δυστυχώς έχουμε πρόσφυγες και αντιδράσεις από πολλούς. Αυτά τα ερωτήματα και η ασπλαχνία πολλών είναι αυτά που χτυπούν σαν μαχαίρι την καρδιά. Η αδιαφορία στον πόνο και την εξαθλίωση των συνανθρώπων μας είναι που σε κάνουν να σκεφτείς «Νικημένο μου ξεφτέρι, δεν αλλάζουν οι καιροί» («Κεμάλ», στίχοι Νίκος Γκάτσος, μουσική Μάνος Χατζιδάκις).
Όσο όμως και μαύρα να φαίνονται όλα, όσο κι αν φαίνεται ότι ο κόσμος δεν αλλάζει, ευτυχώς ακόμα υπάρχουν – και σε μεγάλη πλειοψηφία – άνθρωποι σαν τους γονείς της Ζωής και άλλους συμπολίτες της, οι οποίοι αγκάλιασαν τα δύο προσφυγόπουλα. Τα αγκάλισαν και τα έκαναν να αισθανθούν ότι επιτέλους βρήκαν μία οικογένεια. Η Ζωή εκπροσωπεί όλα τα παιδιά και την αθωότητα της ψυχής τους. Η αγνότητά τους και τα χαμογέλα τους είναι αυτά που πρέπει να αποτελούν φάρο στη ζωή μας. Να θυμηθούμε όταν ήμασταν και εμείς παιδιά. Να αλλάξουμε. Και αλλάζοντας να έρθει το ουράνιο τόξο.
