Είπα τον Απρίλη, μιας που θα είχα άπλετο χρόνο λόγο των διακοπών του Πάσχα, έκανε και πολύ καλό καιρό, να διαβάσω κάτι αισιόδοξο και χαρούμενο. Όποτε όταν είδα το μυθιστόρημα «Πανέξυπνα Πλάσματα» στο site των εκδόσεων Μεταίχμιο, με το ΠΑΝΕΜΟΡΦΟ εξώφυλλο του (πραγματικά είναι πανέμορφο και πολύχρωμο και απλά ουαου), διάβασα και την περιγραφή, πρόσεξα και την λέξη feelgood, είπα εδώ ήμαστε. Μην σας τα πολυλογώ, το βιβλίο έφτασε επιτέλους στα χέρια μου. Τώρα πως ακριβώς κατέληξα να κλαίω για ένα χταπόδι που ακούει στο όνομα Μάρκελος, ακόμα προσπαθώ να καταλάβω. Ας σας πω όμως, μερικά πράγματα για την υπόθεση.
Η Τόβα Ισάλιβαν, μια εβδομηντάχρονη γυναίκα, μετά το θάνατο του συζύγου της, εργάζεται ως καθαρίστρια στην νυχτερινή βάρδια του ενυδρείου Σόουελ Μπέι. Η εξαφάνιση του γιου της Έρικ, τριάντα χρόνια πριν, είναι ακόμη νωπή στην μνήμη της. Έτσι η Τόβα, παρά την ηλικία της, δουλεύει όσο πιο σκληρά μπορεί, για να έχει κάτι να απασχολεί το πληγωμένο της μυαλό.
Στο ενυδρείο θα γνωρίσει τον Μάρκελο, ένα στριμμένο, ιδιότροπο, γιγάντιο χταπόδι του Ειρηνικού, που ξέρει τα πάντα αλλά δεν τον ενδιαφέρει τίποτα. Ωστόσο, ο Μάρκελος θα νιώσει μια ανεξήγητη συμπάθια για την Τόβα. Κι έτσι μια παράξενη κι απροσδόκητη φιλία θα δημιουργηθεί.
Ωστόσο ο Μάρκελος δεν είναι από τα χταπόδια που καταθέτουν εύκολα τα όπλα. Με το έξυπνο μυαλό του, θα καταλάβει γρήγορα τι ακριβώς συνέβη στον γιο της Τόβα, τριάντα χρόνια πριν και θα κινήσει και τα οχτώ πλοκάμια του, για να ανακαλύψει την αλήθεια, για χάρη της Τόβα.
Περιττό να σας πω, ότι είναι η πρώτη φορά που διαβάζω βιβλίο, με πρωταγωνιστή ένα χταπόδι. Πόσο μάλλον μυθιστόρημα όπου το χταπόδι έχει και δικά του κεφάλαια, για να διηγηθεί την δική του οπτική γωνία. Και τι χταπόδι έτσι;
Παρακολουθεί τους πάντες και τα πάντα, με τα άγρυπνα, γυαλιστερά μαύρα μάτια του. Μισεί τον εγκλεισμό του στο ενυδρείο, ωστόσο έχει βρει τον τρόπο για να ξεφεύγει από την άνοια της αιχμαλωσίας του. Ο Μάρκελος εκμεταλλεύεται και τα 198 λεπτά που του επιτρέπει το σώμα του και βολτάρει στους διαδρόμους του ενυδρείου, τα βράδια όταν το κτήριο ερημώνει. Σε μια τέτοια βραδινή επιδρομή του, θα συναντήσει και την Τόβα. Ο Μάρκελος θα βάλει στην άκρη την περηφάνια του και θα αναγκαστεί να δεχτεί την βοήθεια της, όταν ένα από τα πλοκάμια του μπερδεύεται σε καλώδια. Και η παράξενη μα συνάμα τόσο γλυκιά φιλία τους, ξεκινά.
Όχι, θέλω να το φανταστείτε λίγο. Είστε μόνοι, σε ένα έρημο ενυδρείο για την νυχτερινή βάρδια σας, όταν με την άκρη του ματιού σας, βλέπετε κάτι γλιστερό, τεράστιο και γκρι να σέρνεται στα πλακάκια. Πόσοι από εσάς θα ακολουθούσατε αυτή την άγνωστη μάζα; Κι όμως η Τόβα το έκανε και βοήθησε το άγνωστο αντικείμενο που ήταν τελικά ο Μάρκελος και βρήκε έναν φίλο, έναν αλλόκοτο σύντροφο, στο πρόσωπο ενός χταποδιού.
Η Τόβα του μιλάει για την ημέρα της, για τους προβληματισμούς της, κάνει ότι δεν γνωρίζει για τις βραδινές σκανταλιές του και την επιδρομή του στις άλλες δεξαμενές, προς αναζήτηση λιχουδιών. Βουτάει τα χέρια της στο παγωμένο νερό και τον αφήνει να τυλίξει τα πλοκάμια του γύρω της. Και ο Μάρκελος την λατρεύει και με τις τρεις καρδιές του. Σε κάθε κεφάλαιο που τον βλέπουμε να μιλάει, να μας διηγείται την ημέρα του, ή τα πράγματα που μαθαίνει κατά τον εγκλεισμό του ή στα σημεία εκείνα που μας επισημαίνει ξανά και ξανά πόσο πανέξυπνος είναι, ο αναγνώστης θα διακρίνει τα τρυφερά αισθήματα και την απέραντη φιλία κι αγάπη που τρέφει το χταπόδι για τον άνθρωπο, για τον σωτήρα του, για την μοναδική αληθινή συντροφιά που είχε όλα αυτά τα χρόνια της αιχμαλωσίας του. Και όλη αυτή η αγάπη που έχει ο Μάρκελος για την Τόβα και η ευγνωμοσύνη που νιώθει για την γυναίκα που τον έσωσε και τον βοήθησε, τον οδηγούν σε μία απόφαση. Θα κάνει ότι μπορεί, με όσα πλοκάμια έχει, με όλες του τις δυνάμεις, για να βρει τι απέγινε ο χαμένος γιος της Τόβα, μήπως έτσι καταφέρει έστω και λίγο, να απαλύνει τον πόνο που έχει στην καρδιά της.
Η Shelby Van Pelt, συνθέτει ένα καθηλωτικό, τρυφερό μυθιστόρημα, για την ελπίδα, την φιλία και την αγάπη. Για το πως το παρελθόν, μπορεί να οδηγήσει σε ένα όμορφο μέλλον που δεν είχαμε ποτέ φανταστεί. Μέσα από την γλυκιά ιστορία φιλίας της Τόβα και του Μάρκελου, η συγγραφέας ρίχνει φως στα σκοτάδια, τονίζει την σημασία του να μοιράζεσαι, να ανοίγεις την καρδιά σου, να αποκαλύπτεις τους φόβους, τον πόνο σου. Υπογραμμίζει την σημασία που έχει η ελπίδα και η αισιοδοξία για ένα καλύτερο αύριο, την φιλία που μπορεί να βρεθεί ακόμα και στα πιο απροσδόκητα μέρη, την ανθρωπιά και το πόσο σημαντικό είναι να αποδέχεσαι και να ενστερνίζεσαι τα λάθη και τα τραγικά γεγονότα του παρελθόντος, που σε κρατούν δέσμιο, μέσα στην κατάθλιψη και την απόγνωση, αν θέλεις τελικά να φτάσεις σε ένα πιο όμορφο και πιο λαμπρό μέλλον, γεμάτο αγάπη και ζεστασιά.
Εκτός από την Τόβα και τον Μάρκελο, στο μυθιστόρημα θα συναντήσετε και τον Ίθαν, που νοιάζεται για την Τόβα και βάζει το δικό του μικρό λιθαράκι για την ανεύρεση του Έρικ, τις φίλες της, από την ομάδα πλεξίματος, που με το σκέρτσο και το μπρίο τους, παρά την ηλικία τους, δίνουν στην Τόβα ένα λόγο για να συνεχίσει να αγωνίζεται. Θα συναντήσετε επίσης και τον Κάμερον, έναν τριαντάρη, που χάνει την μία δουλειά μετά την άλλη παρά την ευφυία του και καταφτάνει στην μικρή πόλη, προς αναζήτηση του χαμένου του πλούσιου πατέρα και του γερού κομποδέματος του.
Άφησα τον Κάμερον για το τέλος, γιατί εκτός του ότι αποτελεί πρόσωπο κλειδί για την ιστορία, μέχρι τα μισά του βιβλίου σχεδόν, ήθελα να τον πιάσω από τους ώμους και να τον ταρακουνήσω μπας και συνέλθει λιγάκι και βάλει μια τάξη στην ζωή του. Από την μία ναι μεν τον καταλάβαινα, άγνωστος πατέρας, η μητέρα του εθισμένη στα ναρκωτικά τον εγκατέλειψε σε πολύ μικρή ηλικία, με την ταμπέλα του αποτυχημένου, απροσάρμοστου, παιδί εθισμένου, να τον ακολουθεί όπου κι αν πάει, από την άλλη σε κάποια σημεία τον κυρίευε μία απάθεια, μια απαισιοδοξία που με εκνεύριζαν. Δεν ένιωθα και τόσο την προσπάθεια του, να αποτινάξει όλα τα άσχημα που τον χαρακτήριζαν από πάνω του, απλά έκανε το ένα λάθος μετά το άλλο. Ευτυχώς που έβαλε το χεράκι του, ε το πλοκάμι του ο Μάρκελος και η κατάσταση διορθώθηκε.
Αν και ο Μάρκελος μας προετοιμάζει από την αρχή για το τέλος του, εγώ δεν ήμουν έτοιμη. Δέθηκα τόσο πολύ με το στριμμένο αυτό χταπόδι που δεν ήθελα να διαβάσω τα τελευταία κεφάλαια. Όμως χαίρομαι που στο τέλος “έφυγε” με τους δικούς του όρους, αφού μπόρεσε να βγάλει εις πέρας την αποστολή του, περιτριγυρισμένος από την αγάπη της Τόβα κι ανακουφισμένος, αφού εκείνος έβαλε και τα οχτώ του πλοκάμια, για να γαληνέψει η καρδιά της φίλης του.
Αν με ρωτήσετε αν θα το ξανά διάβαζα, θα σας έλεγα ένα μεγάλο, ηχηρό ΝΑΙ. Ξανά και ξανά και ξανά, μέχρι να μάθω κάθε διάλογο, κάθε σκέψη του Μάρκελου, της Τόβα και του Κάμερον απέξω. Το μυθιστόρημα «Πανέξυπνα Πλάσματα» είναι ένα βιβλίο που ΠΡΕΠΕΙ να διαβάσετε, ΠΡΕΠΕΙ να το έχετε στη βιβλιοθήκη σας. Σας το προτείνω με κλειστά τα μάτια.
