Όταν αγαπάς τα βιβλία φαντασίας, είναι ανάρμοστο να μην έχεις διαβάσει έναν από τους πατέρες της φανταστικής λογοτεχνίας, που τόσα πολλά έχουν γραφτεί γι’ αυτόν κι άλλα τόσα θα γραφτούν στο μέλλον. Ομολογώ πως δίσταζα στην αρχή με τον Λάβκραφτ. Φοβόμουν πως ίσως δεν τον κατανοήσω και δεν δώσω την απαραίτητη βαρύτητα και σημασία στα κείμενα του. Όμως το πήρα απόφαση και ξεκίνησα με τα Βουνά της τρέλας.
Δυστυχώς ο αξιόλογος αυτός συγγραφέας, άφησε πίσω του, μόνο τρία μυθιστορήματα μα αρκετές νουβέλες και διηγήματα. Το όνομα του, είναι συνυφασμένο με την φαντασία, την φρίκη και τον τρόμο που διακατέχει όλα τα έργα του. Όσες ιστορίες διάβασα, στον πρώτο τόμο με τα έργα του, που κυκλοφορούν από τις εκδόσεις Κάκτος, της μίσησα και της αγάπησα το ίδιο δυνατά.
Θα ξεκινήσω με το πρώτο μυθιστόρημα του, Τα Βουνά της Τρέλας. Μια ερευνητική αποστολή επιστημόνων, ξεκινάει ένα άγνωστο ταξίδι για τον μακρινό Νότιο Πόλο με σκοπό να μελετήσουν, το απάτητο εκείνο ψυχρό περιβάλλον με τα αναρίθμητα μυστικά του. Αυτό που φυσικά δεν περιμένουν, είναι να ανακαλύψουν, έναν φρικιαστικό αρχαίο πολιτισμό, που κατοίκισε την Γη πολύ πριν εμφανιστεί ο άνθρωπος.
Πείτε με τρελή, αλλά τα Βουνά της Τρέλας δεν μου κέντρισαν και τόσο πολύ το ενδιαφέρον, σε σύγκριση με τα υπόλοιπα κείμενα του βιβλίου. Η παρουσίαση του αρχαίου πολιτισμού και των πλασμάτων που ζούσαν σε αυτόν, γίνεται από μια πιο επιστημονική μεριά, που σε κάποια σημεία με κούρασε αρκετά. Βέβαια, προς το τέλος της ιστορίας, με το αίσθημα πως κάτι σκοτεινό και τρομερό κυνηγούσε τους δύο αυτούς επιστήμονες, ένιωσα την αγωνία μου να φτάνει στο κατακόρυφο. Ο Λάβκραφτ έχει έναν μοναδικό τρόπο να τελειώνει απότομα τα γραπτά του, αφήνοντας τον αναγνώστη να φαντάζεται διάφορα, για την πορεία των ηρώων του. Ίσως αυτό οφείλεται στο ότι ο ίδιος ο συγγραφέας, αναθεωρούσε συχνά τα κείμενα του, τα άλλαζε και τα τροποποιούσε, ψάχνοντας την τελειότητα.
Επόμενο μυθιστόρημα ήταν Η περίπτωση του Τσαρλς Ντέξτερ Ουόρντ. Νομίζω ότι με διαφορά, είναι από τις αγαπημένες μου και θα καταλάβετε το γιατί στη συνέχεια. Στην ιστορία του Τσαρλς Ντέξτερ Ουόρντ παρακολουθούμε, έναν νεαρό ευγενή, που η περιέργεια του τον οδηγεί στα σκοτεινά μονοπάτια της Νεκρομαντείας. Θέλοντας να μάθει περισσότερα για κάποιον λησμονημένο πρόγονο του, γίνεται άθελα, υποχείριο καταχθόνιων δυνάμεων, πλασμάτων από άλλους κόσμους και διαστάσεις. Εξερευνάει την τέχνη της Αλχημείας, καταπιάνεται με τερατώδεις τελετές και καλεί στην δική μας πραγματικότητα, τερατώδες, σκοτεινά και υποχθόνια όντα.
Οι χειρότεροι εφιάλτες σας, θα βρουν σάρκα και οστά, μέσα από την περίπτωση του Τσαρλς Ντέξτερ Ουόρντ. Μέσα σε ένα γοτθικό κλίμα, ο αναγνώστης θα ξετυλίξει το μυστήριο που περιβάλλει τον νεαρό Ουόρντ, τον μακρινό πρόγονο του Τζώζεφ Κέρουεν και τις συνθήκες τις οποίες, οδήγησαν του ήσυχους κατοίκους του Πρόβιντενς να τον εξολοθρεύσουν και να σβήσουν μια για πάντα το όνομα του, από την ιστορία της πόλης τους. Όμως, τον εξαφάνισαν στα αλήθεια;
Οι περιγραφές των τοπίων, των όντων, των τελετών είναι τόσο λεπτομερής για άλλη μια φορά, που ο αναγνώστης μεταφέρεται στην μικρή πόλη του Πρόβιντενς, νιώθει τον τρόμο στο πετσί του, την ανατριχίλα στον σβέρκο του, την αγωνία για την τύχη του Τσαρλς κι αν εκείνος καταφέρει να βγει από την θανάσιμη αγκάλη του Τζώζεφ Κέρουεν.
Περνάμε τώρα στα όνειρα στο σπίτι της μάγισσας. Αν και η ιστορία, είχε αρχή μέση και τέλος (παράξενο) δεν με ενθουσίασε και τόσο. Στα όνειρα στο σπίτι της μάγισσας, σεργιανίζουμε μαζί με τον Γουώλτερ Γκίλμαν, στους ανατριχιαστικούς δρόμους του Άρκαμ, μιας πόλης γεμάτη θρύλους, για μοχθηρές μάγισσες, μαλλιαρά επικίνδυνα πλάσματα και σπίτια με απότομες στέγες και σκοτεινές σοφίτες που κρύβουν αρχαία μυστικά που κανένας άνθρωπος δεν θα έπρεπε να γνωρίζει.
Ο Γκίλμαν λοιπόν, λίγο από ενδιαφέρον, λίγο από κρυφό μαζοχισμό, επιλέγει να μείνει σε ένα στοιχειωμένο κτήριο και συγκεκριμένα στο δωμάτιο, όπου η μάγισσα Κεζία Μέισον είχε φιλοξενηθεί, μετά την απόδραση της, από τις φυλακές του Σάλεμ. Κι εδώ μπαίνει το εξής ερώτημα, ξέρεις ότι το σπίτι είναι καταραμένο, ξέρεις όσα λέγονται για τις εμφανίσεις της Κεζία και του βοηθού της, ξέρεις για τις παράξενες εξαφανίσεις βρεφών, για τα παιδικά κλάματα που ακούγονται από την σοφίτα και την ασυνήθιστη μπόχα που βγαίνει από τους τοίχους της, γιατί επομένως, ένας σώφρον άνθρωπος να πάει να μείνει σε ένα τέτοιο μέρος;
Καθώς η αφήγηση προχωράει, ο αναγνώστης θα ανακαλύψει πως η περιέργεια είναι εκείνη που παρακινεί τον νεαρό φοιτητή, ώστε να επιλέξει το συγκεκριμένο δωμάτιο. Στο μυαλό του Γκίλμαν τα μαθηματικά που τόσο αγαπάει συνδέονται άρρηκτα με τους θρύλους και την παλιά μαγεία, που διακατέχει την πόλη. Αναγνωρίζει κι ο ίδιος πως κάτι δεν πάει καλά με το μυαλό του, όταν αρχίζει να βλέπει παράξενα οράματα, να υπνοβατεί στη μέση της νύχτας και να νιώθει έναν ανεξήγητο δεσμό με συγκεκριμένα σημεία της πόλης, που τον καλούν να πάει κοντά τους.
Η κορυφή της ιστορίας για εμένα, ήταν ο βοηθός της Κεζία, αυτό το μαλλιαρό, σχεδόν ποντίκι, σχεδόν άνθρωπος πλάσμα, που κάνει τις περιγραφές του Λάβκραφτ ακόμα πιο φρικαλέες. Μπορώ να πω ότι τρόμαξα κάπως, όταν προσπαθούσα να φανταστώ σε τι κόσμους είχαν παρασύρει τον άτυχο Γκίλμαν, η Κεζία και το δαιμόνιο της που άκουγε στο όνομα Μπράουν Τζένκιν. Λυπήθηκα για την τύχη του, αν και θεωρώ πως ήταν αναμενόμενη. Εντάξει το τέλος της ιστορίας ήταν απλά το κερασάκι στην τούρτα. Όταν επί πενήντα σχεδόν σελίδες, διαβάζεις για παράξενους θορύβους, γρατζουνίσματα, βήματα και απροσδιόριστους ήχους, στους τοίχους της σοφίτας και μαθαίνεις τελικά τι ήταν όλα αυτά που άκουγε ο καημένος ο Γκίλμαν και πόσα από αυτά ήταν στην φαντασία του και πόσα όχι, σου σηκώνεται λίγο η τρίχα.
Βρείτε το δεύτερο μέρος εδώ: "Τα βουνά της Τρέλας" Άπαντα 1, Χ.Φ. Λάβκραφτ Μέρος δεύτερο
