«Τους τελευταίους μήνες, μετά το απαίσιο εκείνο γεγονός, μένεις κλεισμένη στο σπίτι σου.
Θέλεις να το αφήσεις πίσω σου.
Ένα πρωί, ο ταχυδρόμος σού αφήνει ένα δέμα για τον γείτονα που λείπει.
Δεν έχεις ακούσει ποτέ ξανά το όνομά του.
Κοιτάζεις από τον φράχτη, και ο κήπος του φαίνεται παρατημένος. Δείχνει σαν να μη ζει κάποιος εκεί καιρό τώρα.
Κάτι σε σπρώχνει να ανοίξεις το δέμα.
Ξεκινάει ο χειρότερος εφιάλτης της ζωής σου».
Πρώτη επαφή με τον Sebastian Fitzek και με διθυραμβικά σχόλια και αξιέπαινες κριτικές ετοιμάζομαι να διαβάσω Το Δέμα, προετοιμασμένη για ένα δυνατό ψυχολογικό θρίλερ, το οποίο θα έπαιζε με το μυαλό μου, το οποίο δεν θα με άφηνε να ησυχάσω … Έπαιξε με το μυαλό μου, δεν λέω, ωστόσο όχι έτσι όπως θα το περίμενα.
Η ιστορία έχει ως εξής:
Η Έμμα Στέιν είναι ψυχολόγος και συμμετέχει σε ένα συνέδριο όπου είναι μία από τις ομιλήτριες. Μετά το τέλος της ομιλίας της πάει στο δωμάτιο του ξενοδοχείου όπου πέφτει θύμα βιασμού. Ο βιαστής της ξυρίζει το κεφάλι. Όλα δείχνουν ότι πρόκειται για ένα κατά συρροή δολοφόνο που χρησιμοποιεί αυτή τη μέθοδο. Ωστόσο, η Έμμα είναι η μοναδική που και επέζησε και δεν ταιριάζει με το μοτίβο των υπόλοιπων θυμάτων. Επίσης, η Έμμα μικρή είχε έναν φανταστικό φίλο, τον οποίο τον «εξαφάνισε» με τη βοήθεια ψυχιατρικής θεραπείας. Όλα αυτά κάνουν την αστυνομία και τον κύκλο της να την αμφισβητούν. Η Έμμα κλείνεται στο σπίτι της, απομωνόνεται, κόβει κάθε επαφή με τον έξω κόσμο. Έξι μήνες μετά φτάνει έξω από την πόρτα της ένα δέμα το οποίο θα ανατρέψει τη ζωή της…
Και εδώ αρχίζει η απογοήτευση … Εντάξει μέχρι να φτάσουμε στο δέμα κάπως κυλούσε η ιστορία, έλεγα έλα πάμε να δούμε τι της έχει συμβεί, η σκηνή του βιασμού όντως σε συνταράσσει, αν και έχω διαβάσει και πιο δυνατές σκηνές. Και φτάνει η στιγμή που η Έμμα παραλαμβάνει το δέμα … Και φτάνει η στιγμή να το ανοίξει … Άλλα φανταζόμουν εγώ ότι θα έβρισκε η Έμμα μέσα, άλλα ήταν τελικά. Και θα μου πείτε οκ, αν εσύ έχεις τρελή φαντασία δεν σου φταίει ο συγγραφέας. Όχι δεν μου φταίει αλλά και αυτό που υπήρχε μέσα στο δέμα ήταν άσχετο τελείως. Γιατί όταν αυτό αποτελεί και τον τίτλο του βιβλίου και στην περίληψη σε ετοιμάζει για τον χειρότερο εφιάλτη, ε ναι τότε περιμένεις κάτι αποτρόπαιο.
Αλλά αυτό που με πείραξε τελείως, που δεν μου άρεσε καθόλου ήταν ο χαρακτήρας της Έμμα. Αρκετές φορές σκέφτηκα ότι συμπεριφέρεται σαν παιδάκι 10 χρονών, αρκετές φορές σκέφτηκα «Έλεος, πια, τη μία χαζομάρα μετά την άλλη», αρκετές φορές σκέφτηκα «Μα καλά, πόσο απρόσεκτη είναι; Θα τους αφανίσει όλους κατά λάθος», αρκετές φορές σκέφτηκα ότι αν την είχα μπροστά μου θα την χαστούκιζε αφού συνέχεια έκλεγε, ούρλιαζε, τρόμαζε … Γενικά θεωρώ ότι ο χαρακτήρας της δεν αναλύθηκε διεξοδικά, δεν παρουσιάστηκε ολοκληρωμένα και όσο για το τέλος μου άφησε μία περίεργη αίσθηση … ότι τώρα τι;
Το Δέμα δεν ανταποκρίθηκε στις προσδοκίες μου, δυστυχώς, οι οποίες είχαν δημιουργηθεί από τα τόσο καλά σχόλια και την περίληψη στο οπισθόφυλλο. Ένοιωσα ότι ο συγγραφέας προσπαθεί με νύχια και με δόντια να μου εκβιάσει συναισθήματα. Και όσο κι αν προσπάθησα να ταυτιστώ με την Έμμα και το ψυχολογικό της πρόβλημα, δεν τα κατάφερα. Ωστόσο, αν σας αρέσουν βιβλία με ανατροπές έτσι για να διευκολύνουν την εξέλιξη της ιστορίας, αν σας αρέσουν βιβλία με γρήγορη ροή της ιστορίας, τότε ναι Το Δέμα θα σας ενθουσιάσει.