Παραμονή Χριστουγέννων, σε μια πολυτελή ιδιωτική ψυχιατρική κλινική έξω από το Βερολίνο. Το πυκνό χιόνι που πέφτει αδιάκοπα απομονώνει ιατρικό και νοσηλευτικό προσωπικό από τον έξω κόσμο. Ο αποκλεισμός τους γίνεται αληθινό μαρτύριο καθώς συνειδητοποιούν ότι ανάμεσά τους βρίσκεται ο «Ψυχοσυλλέκτης», ο μανιακός που εδώ και καιρό τρομοκρατεί την πόλη. Ο παρανοϊκός εγκληματίας δεν σκοτώνει τα θύματά του. Με κάποιον άγνωστο τρόπο αιχμαλωτίζει τη θέλησή τους και παγιδεύει τις ψυχές τους. Τα θύματά του, όλα όμορφες γυναίκες, δεν βιάστηκαν, δεν βασανίστηκαν, δεν δολοφονήθηκαν. Στο τέλος όμως υπέκυψαν... Κανένας δεν γνωρίζει τη μέθοδο που χρησιμοποιεί για να παγιδεύει τις ψυχές των θυμάτων του. Κανένας δεν γνωρίζει τα μαρτύρια που αυτά περνούν στα χέρια του. Κανένας δεν γνωρίζει με ποιον τρόπο μπορούν να ελευθερωθούν οι δύστυχες ψυχές. Ένα μόνο πράγμα είναι γνωστό: οι αλλόκοτοι γρίφοι που αφήνει σε κάθε θύμα του. Μπορεί κανείς να ξεφύγει από τη δύναμη του Ψυχοσυλλέκτη; Θα το μάθει μόνο όποιος τολμήσει να πάρει μέρος στο ΠΕΙΡΑΜΑ. (οπισθόφυλλο)
Μετά Το Δέμα – το οποίο δεν με ενθουσίασε – και τον Τρόφιμο – το οποίο το λάτρεψα γιατί πραγματικά έπαιξε με το μυαλό μου – είπα να διαβάσω άλλο ένα βιβλίο του Fitzek ώστε να δω αν τελικά είναι στα δικά μου γούστα.
Και αποφάσισα να διαβάσω Το Πείραμα. Αν και σαν ιδέα είναι καλή, στην εκτέλεσή της προσωπικά δεν με ικανοποίησε.
Ατμοσφαιρικό. Τοποθετημένο σε μία ψυχιατρική κλινική μέσα στο δάσος. Νύχτα τρομακτική. Με πυκνό χιόνι να καλύπτει τα πάντα.
Κλειστοφοβικό. Κανένας δεν μπορεί να δραπετεύσει.
Και φυσικά ένας ψυχοπαθής δολοφόνος, ο «Ψυχοσυλλέκτης», ο οποίος έχει σκοπό να εξολοθρεύσει όσους βρίσκονται στην ψυχιατρική κλινική.
Και όμως ένοιωθα ότι κάτι έλειπε …
Τα γεγονότα εκείνης της νύχτας θα έρθουν ξανά στην επιφάνεια χρόνια αργότερα, όταν ένας καθηγητής Ψυχολογίας θα κάνει ένα πείραμα και θα επιλέξει μια ομάδα φοιτητών, οι οποίοι θα κληθούν να διαβάσουν τον φάκελο της ιστορίας και να βγάλουν τα συμπεράσματά τους. Φυσικά, μόλις αποφασίσουν να συμμετέχουν στο Πείραμα, δεν θα μπορέσουν να εγκαταλείψουν την υπόθεση. Πρέπει να φτάσουν μέχρι τέλους. Πώς θα επηρεάσει η ιστορία τους φοιτητές; Πόσο θα αντέξουν την τρέλα της ιστορίας; Γιατί ο καθηγητής Ψυχολογίας αποφάσισε να ασχοληθεί με αυτήν; … Τι συνέβη τελικά εκείνη τη νύχτα;
Και ενώ όλα αυτά σε προϊδεάζουν για μία ιστορία καθηλωτική, για μία ιστορία εκτός ορίων, προσωπικά με απογοήτευσε. Αρχικά κλείνοντας το βιβλίο έμεινα με την απορία «Τι νόημα είχε τελικά όλο αυτό;». Δεν κατάφερε να με πείσει για τον τελικό σκοπό – έτσι όπως τον κατάλαβα εγώ – του πειράματος. Ακόμα κι όταν το συζήτησα σε βιβλιοομάδες, δεν έμεινα ικανοποιημένη από τις εξηγήσεις που μου δόθηκαν. Ο «Ψυχοσυλλέκτης» οκ ας πούμε ότι ήταν ανατρεπτική η αποκάλυψή του, αν και κάτι είχα υποψιαστεί. Όλα όσα έκανε τα θεώρησα υπερβολή. Δεν βρήκα μία λογική εξήγηση. Θα μου πείτε η τρέλα δεν εξηγείται με τη λογική. Οκ, αλλά κάθε serial killer έχει ένα backraound πίσω του. Στη συγκεκριμένη περίπτωση απλά εμένα δεν με έπεισε.
Μεγάλο μειονέκτημα, επίσης, το μπρος – πίσω στον χρόνο. Την στιγμή που πήγαινα να ταυτιστώ με την ιστορία, την στιγμή εκείνη με μετέφερε ξανά στο τώρα και στους φοιτητές. Και εκεί με έχασε τελείως ο Fitzek ως αναγνώστριά του, καθώς ήδη από «Το Δέμα» είχα τις αμφιβολίες μου. Δεν με άφησε να ταυτιστώ με τον πρωταγωνιστή, να βιώσω την αγωνία των τροφίμων της ψυχιατρικής κλινικής. Και φυσικά με τίποτα δεν με κέρδισαν οι φοιτητές. Οι αντιδράσεις τους παιδιάστικες, δεν μπόρεσα να καταλάβω πώς μέσα από την ανάγνωση του φακέλου τρομοκρατήθηκαν, και κάθε τρεις και λίγο σκεφτόμουν «Μα σοβαρά τώρα; Τρόμαξαν; Φοβήθηκαν; Γιατί;» … Δεν μου παρουσίασε αναλυτικά τις σκέψεις τους, τα συναισθήματά τους ώστε να καταφέρω να καταλάβω γιατί φοβήθηκαν, γιατί τρόμαξαν.
Τελικά με 1 στα 3 διαπιστώνω ότι εγώ και ο Fitzek δεν ταιριάζουμε. Σε όλο το βιβλίο ένοιωθα ότι μου κόβει την ένταση, μου περιορίζει το στοιχείο της έκπληξης και ότι προσπαθεί με κάθε τρόπο να με τρομάξει. Κάτι το οποίο δεν το πέτυχε.