"Ο Νικόλας βουλιάζει στην απελπισία και την απόγνωση, κάθε μέρα κάνει κι από ένα βήμα προς την κατάθλιψη. Μόνη του παρηγοριά, η καταχρήσεις. Μόνο του στήριγμα, ο επιστήθιος φίλος του Γιάννης. - Η Δέσποινα έχει μία ευχάριστη ζωή. Είναι όμορφη, σπουδάζει, εργάζεται, συντηρεί ένα τακτοποιημένο διαμερισματάκι, διασκεδάζει με την καλύτερή της φίλη την Δήμητρα, έχει και τον Γιώργο που την αγαπάει.
- Ένα βράδυ, σε ένα μπαρ στα Εξάρχεια, ο Νικόλας συναντά την Δέσποινα και της αφηγείται ιστορίες.
- Και τότε, αυτήν τη νύχτα, ξεσπά η θύελλα" (οπισθοφύλλο).
Καθημερινά φίλοι, γνωστοί, συγγενείς, που συναντάμε στον δρόμο ή μας παίρνουν τηλέφωνο, μας ρωτάνε "Τι κάνεις;" και η απάντηση είναι "Μια χαρά", "Καλά είμαι", το ίδιο βέβαια μας απαντάνε όταν τους ρωτάμε και εμείς το ίδιο. Πόσες φορές κάποιος έχει απαντήσει "Χάλια"; Και όταν μας πει ότι η ζωή του είναι χάλια θα κάτσουμε να τον ακούσουμε ή θα του πούμε ένα απλό "Έλα μωρέ, μην απογοητεύεσαι. Δυσκολίες υπάρχουν, θα περάσουν όλα"; Και όταν μένεις μόνος συνειδητοποιείς πόσα ψέματα λες στους άλλους και στον ίδιο σου τον εαυτό. Φοβάσαι να κοιτάξεις μέσα σου και να δεις ότι κάποια πράγματα στην ζωή σου δεν είναι ιδανικά, ότι οι λάθος επιλογές σε έχουν φέρει στα όρια του συμβιβασμού, ακόμα και της εξαθλίωσης. Αλλά ακόμα κι όταν έρχεσαι αντιμέτωπος με την αλήθεια, πόσο δυνατός είσαι να την αντιμετωπίσεις; Να σταθείς όρθιος και να προχωρήσεις και όχι να βυθιστείς στον κόσμο των ουσιών και του ποτού;
Αυτές οι σκέψεις και πολλές άλλες με "ταλαιπώρησαν" όσο διάβαζα τα "Χάλια" του Νικόλα και της Δέσποινας. Ο Νικόλας, κοντά στα 40+, βρίσκεται στα όρια της κατάθλιψης, η Δέσποινα, κοντα στα 22 +, έχει μία ζωή ήρεμη, ευχάριστη ζωή. Οι δυό τους θα συναντηθούν ένα βράδυ στο μπαρ που δουλεύει η Δέσποινα και μία περίεργη σχέση θα ξεκινήσει. Μία συνάντηση εκρηκτική. Μία συνάντηση που θα φέρει τα πάνω κάτω στην ζωή της Δέσποινας, θα γκρεμίσει τον κόσμο της, τις ισορροπίες της. Μία συνάντηση που θα ταρακουνήσει τον Νικόλα, θα τον φέρει αντιμέτωπο με τις καταχρήσεις του και τον ίδιο του τον εαυτό. Και ενώ είναι εμφανές ότι και είναι τελείως διαφορετικοί χαρακτήρες, στην ουσία είναι ίδιοι. Γιατί και οι δύο αναζητούν την αληθινή ευτυχία, αναζητούν μία σχέση ουσιαστική.
Ο κύριος Παπαντωνίου μέσα απο την απλότητα της γραφής του παρουσιάζει με τον πιο ρεαλιστικό τρόπο την σημερινή εποχή. Διαβάζοντας την ιστορία του Νικόλα και της Δέσποινας, διαβάζεις το ψυχογράφημα της σύγχρονης κοινωνίας. Μία κοινωνία που ενδιαφέρεται για το φαίνεσθαι και αδιαφορεί για την ψυχή της. "Χάλια" έχουν γίνει οι ανθρώπινες σχέσεις, "χάλια" έχουν γίνει οι αντοχές μας, οι απογοητεύσεις μας. Όμως, όσο χάλια κι αν πιστεύουμε ότι είναι όλα, έρχεται μια στιγμή που βλέπουμε το πιο σημαντικό. Η ζωή είναι μία και εμείς και μόνο εμείς αποφασίζουμε πώς θα την ζήσουμε. Εμείς πρέπει να αγαπήσουμε τον ίδιο μας τον εαυτό, για να μας αγαπήσουν και οι άλλοι, εμείς θα βρούμε το καλό στους άλλους και τότε ίσως καταφέρουμε να το βγάλουμε προς τα έξω. Εμείς πρέπει να βλέπουμε με αισιοδοξία την ζωή και όχι να μεμψιμερούμε για ό,τι συμβαίνει. Αν εμείς οι ίδιοι σταθούμε απέναντι στον πόνο με "χαμόγελο", τότε θα τον κερδίσουμε.
Ναι, όταν έρχονται τα χτυπήματα και οι απογοητεύσεις απανωτά, λογικό είναι ότι θα πονέσεις, θα λυγίσεις, θα κλάψεις, όμως δεν πρέπει αυτόν τον πόνο να σε κάνει να εγκαταλείψεις την ζωή... Γιατί η ζωή είναι ωραία... και αυτό μας δείχνει η ιστορία του Νικόλα και της Δέσποινας.
