«ΤΟ ΜΗΝΥΜΑ ΤΟΥ ΔΟΛΟΦΟΝΟΥ…
Δύο άντρες είναι νεκροί. Και οι δύο είχαν κατηγορηθεί για σχολικό εκφοβισμό στα μαθητικά τους χρόνια. Στον τόπο του εγκλήματος έχει βρεθεί ένα και μοναδικό στοιχείο: μία φωτογραφία της τάξης του 1982, με το πρόσωπο του πρώτου άντρα διαγραμμένο.
ΕΝΑΣ ΕΠΙΘΕΩΡΗΤΗΣ ΠΟΥ ΑΡΝΕΙΤΑΙ ΝΑ ΤΑ ΠΑΡΑΤΗΣΕΙ…
Ο Φάμπιαν Ρισκ συμμετέχει στην έρευνα και έχει μόλις επιστρέψει στην πόλη όπου μεγάλωσε. Είναι όμως κι ένα από τα παιδιά της φωτογραφίας. Νόμιζε ότι είχε αφήσει πίσω τα σχολικά του χρόνια, τώρα όμως αρχίζει να μετράει πτώματα των συμμαθητών του.
Το κάθε πτώμα θέλει να πει κάτι. Όλα φαίνονται προσχεδιασμένα από έναν ευφυέστατο δολοφόνο. Κάποιος έχει αποφασίσει να σκοτώσει και τους είκοσι πρώην συμμαθητές. Ο Φάμπιαν Ρισκ ίσως είναι το επόμενο θύμα αλλά και ο βασικός ύποπτος…» (οπισθόφυλλο).
Ίσως φταίει ότι τον τελευταίο καιρό διαβάζω συνέχεια βιβλία με θέμα το bullying, ίσως φταίει η πολύ ανάλυση του τρόπου λειτουργίας της Αστυνομίας της Σουηδίας, ίσως φταίει η αναλυτική περιγραφή των σχέσεων Αστυνομίας Σουηδίας και Δανίας, ίσως φταίει ο μεγάλος κατάλογος ονομάτων δρόμων, πόλεων, ταξιδιών εδώ, εκεί, παραπέρα, ίσως φταίει η δυσλειτουργική ζωή των περισσότερων πρωταγωνιστών και δευτεραγωνιστών, ίσως φταίνε οι πολλοί φόνοι, ίσως φταίει ότι το κίνητρο μου φάνηκε ανούσιο, δεν ξέρω τι μπορεί να φταίει, αλλά το Χωρίς Πρόσωπο δεν με ενθουσίασε.
Το μόνο που μου άρεσε ήταν η περιγραφή των φόνων, η οποία χαρακτηρίζεται από ωμότητα και ρεαλιστικότητα. Σκληρή περιγραφή, βίαιη, που σε κάνει να πονέσεις με το θύμα. Επίσης, εξίσου ενδιαφέρον βρήκα και τον τρόπο που σκότωνε. Κάθε δολοφονία είχε το δικό της χαρακτηριστικό, το δικό της ιδιαίτερο στοιχείο, το οποίο έκανε την αστυνομία να μπερδεύεται περισσότερο. Και ασφαλώς, ο δολοφόνος, ο οποίος βρίσκεται πάντα ένα βήμα πιο μπροστά, κάτι που δίνει λίγη ένταση και σασπένς στην ιστορία, για το ποιος θα είναι το επόμενο θύμα και γιατί.
Αλλά πέρα από αυτό τίποτα άλλο. Το θέμα ως θέμα, ο σχολικός εκφοβισμός, ναι είναι σημαντικό και σοβαρό. Όμως, ένοιωσα ότι απλά το χρησιμοποιεί γιατί είναι πιασάρικο. Δεν με έπεισε ως κίνητρο του δολοφόνου. Προσωπικά θεωρώ ότι συμβαίνουν ακόμα πιο τραγικά περιστατικά στα σχολεία. Υπάρχουν επιθέσεις, ξυλοδαρμοί, που ναι μπορούν να μετατρέψουν το παιδί – θύμα σε ένα άτομο ανασφαλές και κλειστό στον εαυτό του, να το οδηγήσουν στην τρέλα και ακόμα χειρότερα στην αυτοκτονία. Στην συγκεκριμένη, όμως, περίπτωση δεν θεωρώ ότι η συμπεριφορά δασκάλων, καθηγητών, συμμαθητών, θα μπορούσε να οδηγήσει στην παράνοια τον μαθητή – θύμα. Ούτε στο ελάχιστο δεν ένοιωσα συμπόνια και φυσικά δεν δικαιολογούνται με τίποτα οι πράξεις του. Επίσης, από ένα σημείο και μετά σκέφτεσαι «Α, οκ, σκοτώνει για να σκοτώνει», «Έτσι για να περνάει η ώρα». Κανένα κίνητρο «λογικό» στο μυαλό του δολοφόνου, πολλοί φόνοι αναίτιοι. Βασικά με έκανε να σκεφτώ ότι δημιουργούσε δικαιολογίες για να σκοτώσει. Ακόμα και μία λοξή ματιά, μπορεί να ήταν αφορμή για φόνο.
Και μετά από αυτά όλα τα υπόλοιπα που ανέφερα πιο πάνω. Οι αναλυτικές περιγραφές των σχέσεων ανάμεσα στην Αστυνομία της Δανίας και την Αστυνομία της Σουηδίας. Κουραστικό και βαρετό, ειδικά αν δεν γνωρίζεις τις γενικότερες σχέσεις των δύο κρατών. Οκ, δεν τα πάνε καλά. Αναφέρθηκε μία φορά και φτάνει. Κάθε τρεις και λίγο και μάλιστα ως δικαιολογία των πράξεων εκατέρωθεν, καταντάει κουραστικό και δεν σε αφήνει να ταυτιστείς με την ιστορία. Πολλά ονόματα! Μα πάρα πολλά ονόματα. Και όλοι χαρακτήρες προβληματικοί που σε κάνουν να σκέφτεσαι ότι η Σουηδία είναι μία χώρα με ανθρώπους γεμάτους ψυχολογικά προβλήματα. Και φυσικά τα προβλήματα αυτά δεν είναι μόνο στους ενήλικες, αλλά και στα παιδιά. Γενικά, όλο το βιβλίο μου φάνηκε μία υπερβολή. Ωστόσο, αν σας αρέσουν στυγερές δολοφονίες, πολύπλευρες προσωπικότητες, υπεραναλύσεις ψυχολογικών προφίλ και σχέσεων, τότε το «Χωρίς Πρόσωπο» είναι ένα βιβλίο για τα γούστα σας.
