Κρατάει την εφημερίδα στα χέρια της και διαβάζει ξανά και ξανά την αγγελία. «Ζητείται άντρας ηλικίας από 30 έως 35 χρονών, εχέμυθος, καθαρά για σεξουαλική συνεύρεση και τίποτα παρά πάνω. Τηλέφωνο επικοινωνίας: 6972……..». Λιτή, απλή, απέριττη. Όπως και η ζωή της μέχρι τώρα. Λιτή, απλή, απέριττη. Μετά τον τελευταίο χωρισμό και την ισοπέδωση της καρδιάς της, είχε υποσχεθεί στον εαυτό της ότι δεν θα άφηνε ποτέ ξανά κανέναν να εισχωρήσει σε αυτήν. Από εδώ και πέρα θα αντιμετώπιζε τους άντρες, όπως ακριβώς και αυτοί. Σαν απλά αντικείμενα του σεξ. Τι κατάλαβε τόσο καιρό που δενόταν; Που άκουγε τις φίλες της «Άσε τον εαυτό σου, να νοιώσει πεταλουδίτσες».
Δίπλωσε την εφημερίδα, έβγαλε το πακέτο με τα τσιγάρα και με θέα τη λίμνη της Καστοριάς απολάμβανε τον καφέ της. Είκοσι οχτώ χρονών και ένοιωθε τόσο γερασμένη. Γερασμένη συναισθηματικά. Τι να θυμηθεί, τι να ξεχάσει;! Τον πρώτο έρωτα στα 18; Που απλά ήθελε να ξεπεράσει την πρώην και δε νοιάστηκε καθόλου για τα δικά της αισθήματα; Τον φαντάρο που αφού τελείωσε τη θητεία του την παράτησε λέγοντάς της ότι απλά ήθελε παρέα στις σκοπιές; Τον φοιτητή που μετά από ένα χρόνο σε σχέση εξ αποστάσεως της είπε ότι ήθελε να δει πόσο θα αντέξει σε μία τέτοια σχέση; Πώς το είχε πει; Α, ναι, ήθελε λέει να πειραματιστεί.
Και το κερασάκι στην τούρτα ο πρώην. Εντάξει, εκεί υποκλίθηκε στο θεατρικό του ταλέντο. Εκεί είπε «respect» στην υποκριτική του, την ικανότητά του να την ξεγελάσει και να την πείσει ότι την αγαπάει, ότι είναι η ζωή του, ότι θα είναι για πάντα μαζί, ότι, ότι, ότι … χίλια ότι που τελικά γκρεμίστηκαν σαν κτήριο μετά από σεισμική δόνηση 8 ρίχτερ. Ναι, γιατί έτσι ένοιωσε όταν μετά από έξι χρόνια σχέσης (22 χρονών ήταν όταν τον πρωτοαντίκρισε στο αμφιθέατρο της σχολής και τώρα κόντευε να τριανταρίσει) της είπε ότι θέλει να αποκτήσει εμπειρίες. Στα είκοσι οχτώ του θυμήθηκε ότι θέλει να αποκτήσει εμπειρίες. Δεν επικράτησε, όπως φαίνεται, στην περίπτωσή του το θυμικό των παλιών «ή μικρός, μικρός παντρέψου, ή μικρός καλογερέψου»… σκέφτηκε και χαμογέλασε …
Και εκεί, λοιπόν, που αφέθηκε, άνοιξε την καρδιά της, δέθηκε μαζί του, έβαλε τον εαυτό της να φαντάζεται μια ζωή μαζί του, συμβίωση, οικογένεια, κτλ κτλ … Σκάει η βόμβα και όλα διαλύονται σαν τη Χιροσίμα και το Ναγκασάκι ένα πράγμα. Καταστροφή, συντρίμμια, καρδιά, ψυχή διαλυμένα. Έμεινε ένα ερείπιο. Έμεινε μία ύπαρξη κενή, να μετρά απλά τις μέρες. Δεν ήθελε κανέναν δίπλα της. Νευρίαζε με τις φίλες και τους φίλους που της έλεγαν «Ευτυχώς, δεν σου άξιζε. Ήσουν πολύ καλύτερη. Πώς δεν το έβλεπες;». Και άλλα πολλά, ξεχνώντας όμως ότι όλα αυτά τα χρόνια της έλεγαν «Είσαι απόμακρη μαζί του. Απότομη και ψυχρή. Εκδηλώσου, δείξε τα συναισθήματά σου». Και όταν αποφάσισε να δείξει τα συναισθήματά της, ρίξει τους τοίχους γύρω από την καρδιά της … είπαμε έσκασε η βόμβα …
Η αλλαγή στη ζωή της ήρθε πριν τρεις – τέσσερεις μέρες. Ένα πρωί, όπως όλα τα άλλα, που σηκώθηκε να πάει στη δουλειά. Μαύροι κύκλοι κάτω από τα μάτια, ρυτίδες … Ένα πρόσωπο κουρασμένο … Αυτό αντίκρισε στον καθρέφτη και την ταρακούνησε. Η εικόνα αυτή σε συνδυασμό με τα νέα ότι ο πρώην έκανε σχέση και πάει για γάμο, την έκαναν να αναστατωθεί συθέμελα. Ένας χρόνος πέρασε από τον χωρισμό τους και αυτός πήγαινε για γάμο, ο άθλιος και αυτή… Αυτή θρηνούσε ακόμα πάνω από τον τάφο της νεκρής της σχέσης. Όχι, ρε φίλε, πολύ σε πένθησα. Έγινα χάλια για πάρτι σου και τελικά δεν το αξίζεις. Πάμε για άλλα…
Με αυτές τις σκέψεις σηκώθηκε και περπάτησε στα στενά της Πλάκας και του Θησείου. Το νέο ξεκίνημα είχε αρχίσει. Πλέον θα κοιτούσε μόνο τον εαυτό της. Δεν θα ενδιαφερόταν για τους άλλους, τους άντρες ουσιαστικά. Όχι σχέση, όχι δεσμός, όχι συναισθηματισμοί. Τέλος όλα αυτά για εκείνην. Εξ ου και η αγγελία στην εφημερίδα. Σεξ κατά παραγγελία. Συγκεκριμένες ώρες και μέρες. Δεν μπορεί, κάποιος θα βρισκόταν να ανταποκριθεί. Εξάλλου, όλοι οι άντρες αυτό έψαχναν. Σεξ χωρίς δεσμεύσεις. Και το έψαχνα στα μπαράκια, στα μπουζούκια, στις καφετέριες. Παντού. Ε, αυτή τους το πρόσφερε εν γνώσει της. Με το μυαλό της να αναλύει όλα όσα ένοιωθε και σκεφτόταν, δεν κατάλαβε πότε έφτασε έξω από την πολυκατοικία της. Έβγαλε τα κλειδιά, ανέβηκε στον τέταρτο όροφο, μπήκε στο διαμέρισμά της, πέταξε την τσάντα και πήγε κατευθείαν για ένα μπάνιο.
Καθόταν στο μπαλκόνι, ο ελληνικός καφές δίπλα και η εφημερίδα στο τραπέζι ανοιχτή στις αγγελίες. «Ζητείται άντρας ηλικίας από 30 έως 35 χρονών, εχέμυθος, καθαρά για σεξουαλική συνεύρεση και τίποτα παρά πάνω. Τηλέφωνο επικοινωνίας: 6972……..» διάβαζε και ξανά διάβαζε και σκεφτόταν πόση μοναξιά υπήρχε στον κόσμο. Απόγευμα Παρασκευής και ο δρόμος ήταν γεμάτος από αυτοκίνητα, κόσμος πήγαινε και ερχόταν. Οι πεζοί στεκόντουσαν μπροστά στις βιτρίνες και χάζευαν ρούχα, παπούτσια, γυαλιά, ό,τι είχε κάθε μαγαζί στην ελκυστική του βιτρίνα. Και αυτός καθόταν στο μπαλκόνι του και χάζευε όλο αυτό το σμήνος που δημιουργούσε μία βουή σαν μέλισσες σε κυψέλη.
Τόσος κόσμος, τόση φασαρία, κι όμως η μοναξιά κυριαρχούσε στην ψυχή των ανθρώπων. Να, όπως αυτή η αγγελία. Πόσο πληγωμένη, πόσο πόνο, πόσο απελπισμένη, πρέπει να ήταν αυτή η γυναίκα για να βάλει μία τέτοια αγγελία. Παράλληλα, όμως δείχνει και πόσο έχει ξεφτίσει ο έρωτας. Αυτό το όμορφο συναίσθημα, που σε κάνει να νοιώθεις ένα γλυκό σφίξιμο στο στομάχι. Τίποτα δεν έχει αξία σήμερα. Σκοπός πλέον η σωματική ικανοποίηση. Ο έρωτας έγινε σεξ. Σαρκική απόλαυση και τίποτα άλλο. Και το χειρότερο από όλα ήταν ότι και οι γυναίκες είχαν γίνει ψυχρές και «κυνηγοί». Είχε χαθεί η μαγεία του φλερτ, είχε χαθεί η γοητεία της προσμονής του σμιξίματος. Όλα αποσκοπούσαν στην απόλαυση της σάρκας και τίποτα παραπάνω.
Έκρινε τη γυναίκα της αγγελίας, αλλά και ο ίδιος μήπως ήταν καλύτερος; Από τότε που τον άφησε η γυναίκα του για άλλον, είχε γίνει ένας ψυχρός εκτελεστής. Φλερτ, γλυκόλογα μέχρι να ρίξει την άλλη στο κρεβάτι και την άλλη μέρα? Άντε γεια! Πολλές φορές δεν θυμόταν καν το όνομα της γυναίκας που κοιμόταν δίπλα του. Ναι, μετά το στραπάτσο που έφαγε με την πρώην, το είχε πάρει απόφαση. Ποτέ ξανά συναισθηματισμοί. Ποτέ ξανά σχέση σοβαρή. Ποτέ ξανά δέσιμο με καμία. Σεξ και όσο κρατήσει. Αν βαριόταν θα την έδιωχνε, αν έβλεπε ότι η άλλη αρχίζει να δένεται συναισθηματικά Άντε γεια! Έτσι λειτουργούσε τα τελευταία δύο χρόνια.
Αν και ομολογουμένως τον τελευταίο καιρό ήταν ακόμα πιο σκληρός… Πλησίαζε το αντικείμενο του πόθου και με την ατάκα «Με λένε Νίκο. Μου αρέσεις. Ενδιαφέρεσαι για one-night stand;» … Αν η απάντηση ήταν θετική κατέληγαν σπίτι του. Αν ήταν αρνητική, πήγαινε στην επόμενη που θα του κέντριζε το ενδιαφέρον. Ο πόνος που ένοιωσε όταν βρήκε το γράμμα της γυναίκας του κολλημένο με μαγνητάκι πάνω στο ψυγείο, τον είχε κάνει ψυχρό, σκληρό, κακό. Ήθελε όλο αυτό το μίσος να το βγάλει προς τα έξω και το έβγαζε με την ψυχρότητα που πλέον αντιμετώπιζε τις γυναίκες. Ένα απλό αντικείμενο ήταν και τίποτα άλλο… Σήκωσε το τηλέφωνο και πληκτρολόγησε 6974 …
«Καλησπέρα, είμαι ο ….»
«Δεν με νοιάζει ποιος είσαι. Δεν με νοιάζει τίποτα σχετικά με σένα. Αν ενδιαφέρεσαι για την αγγελία σε περιμένω αύριο στο ξενοδοχείο…. Δωμάτιο 15»
«Θα είμαι εκεί»
Μπιπ, μπιπ, μπιπ … η γραμμή έκλεισε … το ραντεβού έκλεισε!
Κάθε Τετάρτη απόγευμα στις οχτώ το βράδυ εδώ και τρεις μήνες συναντιόντουσαν στο δωμάτιο 15 του ξενοδοχείου… Κάθε Τετάρτη απόγευμα στις οχτώ το βράδυ συναντιόντουσαν, αντάλλασαν υγρά, ικανοποιούσαν σάρκα και στο τέλος έφευγε ο καθένας για τον δικό του άγνωστο προς τον άλλον προορισμό. Τρεις μήνες και δεν είχαν ανταλλάξει ούτε μία πληροφορία. Τρεις μήνες και δεν ήξεραν τίποτα ο ένας για τον άλλον. Ήταν απλά «Εκείνος» και «Εκείνη». Ήταν απλά «Το ραντεβού της Τετάρτης». Μέχρι που αυτή την Τετάρτη, μετά από τρεις μήνες, εκείνη ήταν κάπως περίεργη, κάπως θλιμμένη, κάπως απόμακρη. Ναι, απόμακρη. Παρά το γεγονός ότι όλη η «σχέση» τους στηριζόταν στο σεξ, αυτό δεν σήμαινε ότι δεν συμμετείχαν ολοκληρωτικά στην διαδικασία της πράξης.
Αυτή την Τετάρτη, λοιπόν, εκείνη ήταν θλιμμένη. Εκείνος ένοιωσε την θλίψη της. Τη ρώτησε τι έγινε. Τι την απασχολούσε. Και για πρώτη φορά μετά από τρεις μήνες μίλησαν. Μίλησαν ουσιαστικά. Εκείνη του άνοιξε την καρδιά της. Έχασε τον πατέρα της. Πριν τρεις μέρες, του είπε, πέθανε ξαφνικά από ανακοπή. Και ενώ έχει βιώσει τον θάνατο ξανά, όταν η μητέρα της έφυγε από τη ζωή πριν δέκα χρόνια από καρκίνο. Ο αναπάντεχος χαμός του πατέρα της την τσάκισε ψυχικά. Και αυτό γιατί πλέον ήταν μόνη της. Δεν είχε κανέναν άλλον συγγενή. Μοναχοπαίδι, με συγγενείς «μακριά και αγαπημένοι», με το θάνατο του πατέρα της έχασε το στήριγμά της. Έχασε τις ρίζες της. Ένοιωθε ένα σπασμένο κλαδάκι, βορρά πλέον στους ανέμους και τις θύελλες της ζωής. Και έβαλε τα κλάματα. Και έγειρε στην αγκαλιά του.
Εκείνος άνοιξε τα χέρια του να την υποδεχτεί. Την αγκάλιασε, της χάιδεψε τα μαλλιά. «Κλάψε» της είπε απαλά και τίποτα άλλο. Και έβγαλε όλα όσα είχε μέσα της. Όλο τον πόνο της, τον καημό της, την απογοήτευση για τους άντρες, την πικρία για την προδοσία από δήθεν φίλες. Όλα όσα πέρασε από τότε που θυμόταν τον εαυτό της, βγήκαν από μέσα της και κατέκλυσαν το δωμάτιο με τον αριθμό 15. Όλα όσα πέρασε κατέκλυσαν και την καρδιά εκείνου. Και το βράδυ πέρασε με εκατέρωθεν εξομολογήσεις. Άνοιξε και εκείνος την καρδιά του. Της είπε όλα όσα τον πόνεσαν, τον πίκραναν, τον έκαναν έναν ψυχρό εκτελεστή, όπως της είπε. Και ήταν αυτές οι εξομολογήσεις που έκαναν και τους δύο να δουν ο ένας τον άλλον διαφορετικά. Και ήταν εκείνο το βράδυ η πρώτη φορά που έκαναν έρωτα.
Ο ήλιος άρχισε να βγαίνει σιγά – σιγά. Οι ακτίνες του άρχισαν να μπαίνουν μέσα από τα στόρια στο δωμάτιο 15 του ξενοδοχείου. Πρώτα ξύπνησε εκείνη. Τον κοίταζε με ένα βλέμμα στοργής. Ήξερε ότι πλέον όλα είχαν αλλάξει. Δεν ήταν πια «Εκείνος». Τώρα πια είχε όνομα. Τον σκούντησε και τον καλημέρισε με ένα γλυκό χαμόγελο. Εκείνος άλλαξε πλευρό και της ψιθύρισε «Άσε με λίγο ακόμα» και αμέσως γύρισε προς την μεριά της και της έδωσε ένα φιλί στο μάγουλο. Και για εκείνον δεν ήταν πια «Εκείνη». Και για εκείνον είχε πια όνομα. Σηκώθηκαν ταυτόχρονα από το κρεβάτι, πήγαν στο μπάνιο, πλύθηκαν, ετοιμάστηκαν και κατευθύνθηκαν προς την πόρτα. Στην είσοδο του ξενοδοχείου έδωσαν ραντεβού για το απόγευμα. Στις έξι στην καφετέρια τάδε. Έδωσαν ένα φιλί γεμάτο τρυφερότητα και αποχαιρετίστηκαν.
Πρώτη φορά μετά από τρεις μήνες θα συναντιόντουσαν κάπου έξω. Πρώτη φορά θα κυκλοφορούσαν μαζί έξω, θα περπατούσαν μαζί μέσα στον κόσμο. Μετά το χθεσινό βράδυ το ένοιωθαν και οι δύο. Η σχέση είχε αλλάξει. Βέβαια, η αλλαγή αυτή πραγματοποιούνταν τρεις μήνες τώρα. Σιγά – Σιγά και σταθερά. Γιατί μπορεί κανένας από τους δύο να μην το ομολογούσε, αλλά και οι δύο ανυπομονούσαν να έρθει η Τετάρτη. Και οι δύο ανυπομονούσαν να συναντηθούν. Και δεν ήταν τόσο το σεξ που αναζητούσαν, όσο η μορφή του ενός και του άλλου. Απλά, το χθεσινό βράδυ ήταν η αφορμή για να ανοίξει η πόρτα των συναισθημάτων τους, που δεν ήθελαν να παραδεχθούν. Αυτές τις σκέψεις έκαναν ταυτόχρονα και οι δύο και μετρούσαν τις ώρες μέχρι το απόγευμα.
Έξι η ώρα και εκείνη έφτασε στην καφετέρια. Έκατσε σε ένα απόμερο τραπέζι και τον περίμενε. Έβγαλε το βιβλίο της να διαβάσει για να περάσει η ώρα μέχρι να έρθει. Όχι ότι θα αργούσε, ήταν σίγουρη ότι από λεπτό σε λεπτό θα εμφανιζόταν. Εκείνος μέσα στο αυτοκίνητό του βλαστημούσε την κίνηση στους δρόμους και κοίταζε κάθε τρεις και λίγο το ρολόι του. Μισή ώρα είχε περάσει και ακόμα κολλημένος στον δρόμο. Εκείνη κοίταξε για άλλη μία φορά το κινητό της. Εφτά παρά τέταρτο. Και εκείνος άφαντος. Πλήρωσε τον λογαριασμό και σηκώθηκε να φύγει. Την ώρα που έστριβε στη γωνία να πάει στο παρκινγκ που είχε αφήσει το αυτοκίνητό της, πάρκαρε εκείνος λίγο πιο κάτω. Την είδε να στρίβει και άρχισε να τρέχει και να φωνάζει το όνομά της. Όμως, εκείνη δεν τον άκουσε. Είχε πια χαθεί από το οπτικό του πεδίο.
Το ίδιο βράδυ την πήρε τηλέφωνο. Καμία απάντηση. Την κάλεσε ξανά και ξανά. Όμως, συνέχεια του απαντούσε η γυναικεία φωνή «Η κλήση σας προωθείται», μέχρι που την τελευταία φορά του απάντησε «Ο συνδρομητής που καλέσατε έχει το τηλέφωνο κλειστό». Πέταξε το κινητό στον καναπέ του, έκατσε στο πάτωμα, έβαλε το κεφάλι του ανάμεσα στα πόδια του και κατηγορούσε τον εαυτό του γιατί δεν την πήρε τηλέφωνο την ώρα που ήταν μπλεγμένος στο μποτιλιάρισμα. Την ίδια ώρα εκείνη για άλλη μία φορά είχε κλειστεί στο μπάνιο, είχε γεμίσει την μπανιέρα με καυτό νερό, αιθέρια έλαια και αφρόλουτρο και είχε χωθεί μέσα στην ηρεμία του νερού. Με κλειστά τα μάτια, χαλαρωμένη από το υγρό στοιχείο που την περιέβαλε, επέκρινε τον εαυτό της που για άλλη μία φορά πίστεψε έναν άντρα.
Και έτσι, ο ένας στο σαλόνι του σπιτιού του και η άλλη στην μπανιέρα του σπιτιού της, έκαναν τον απολογισμό της τρίμηνης αυτής σχέσης. Και οι δύο σκέφτηκαν μικρό διάστημα, σιγά το πράγμα. Αλλά και οι δύο συνειδητοποίησαν ότι δεν έχει τόσο σημασία το χρονικό διάστημα μίας σχέσης, αλλά το άνοιγμα της ψυχής. Και ναι, μπορεί μόλις χτες να άνοιξαν την καρδιά τους ο ένας στον άλλον, αλλά το άνοιγμα αυτό είχε ξεκινήσει πολύ νωρίτερα. Και από μία συγκυρία, από μία απροσεξία δική του, από ένα πείσμα δικό της, έγιναν ξανά «Εκείνος» και «Εκείνη».
(Εμπνευσμένο από την ταινία «Μία Πορνογραφική Σχέση»)
