Από τη Φένια Κινικλή
Η φωνή του αντηχεί ακόμα στα αφτιά μου, κι ας έχουν περάσει τόσα χρόνια από τότε που έβλεπα τα καταγάλανα μάτια του. Πάντα μού χαμογελούσαν τα μάτια του. Κάθε βλέμμα του να πέφτει πάνω μου ξέχειλο από την τρυφεράδα του, να μου χαϊδεύει τα μαλλιά, να δροσίζει το μέτωπο και να καταπραΰνει τα ξαναμμένα μου μάγουλα…
Και η αγκαλιά του… Αχ, εκείνη η ζεστή αγκαλιά, όλο θαλπωρή και αγάπη, πασπαλισμένη με κανέλα και δυόσμο. Σαν κλείσω τα βλέφαρα, ακόμα νιώθω τα χέρια μου να μουδιάζουν στη θύμησή της και την καρδιά μου να χάνει μερικούς της χτύπους.
Τα βήματά μου μόνα τους με οδηγούν ως τα σκαλοπάτια της σοφίτας κι από εκεί στο ξύλινο κουτί των αναμνήσεών μου. Το σφίγγω για μια στιγμή στην αγκαλιά μου και παίρνω μια βαθιά ανάσα πριν το ανοίξω.
Και τότε το βλέμμα μου σκαλώνει σε εκείνη τη φωτογραφία.
Και αναρριγώ… Και θυμάμαι… Και ξαναζώ…
Η κάθε στιγμή μας ζωντανεύει μπροστά μου και τα μάτια μου τον ξαναβλέπουν! Επιτέλους! Τον ξαναβλέπω! Και μαζί τα μάτια του… Ολόιδια… Καταγάλανα και χαμογελαστά, πέρα από χρόνο και φθορά.
Και γυρίζω πίσω… Σε εκείνη τη μέρα… Σε εκείνη τη στιγμή… Εκείνη που χαράχτηκε έκτοτε βαθιά μέσα μου, για πάντα!
