Δικά μας παιδιά - Σοφία Νικολαΐδου

Γράφτηκε από την

dika.mas.paidiaΕίμαστε, λέει, όσοι είναι γεννημένοι από το 1980 – 2000, οι Millenials,η Generation Y, Gen Next.

Είμαστε η γενιά που «ενώνει δύο εποχές, συνεχές στρες
από πληροφορίες πολλές
Δες τόσες τρελές και ριζικές αλλαγές
Στο νου μου μπλέκει το παρόν με το χθες» (Locomondo, 80’s).

Είμαστε η γενιά που καλείται να βρει διαύλους επικοινωνίας με τα παιδιά της Γενιάς Ζ, Gen Z (2001 – 2010) και της Γενιάς Α, Gen Alpha (2011 – 2025). Τα παιδιά που γεννήθηκαν μέσα στην τεχνολογία. Τα παιδιά που η ζωή τους εξελίσσεται και παίρνει υπόσταση μέσα από τα social media. Τα παιδιά που δεν μπορούν να διανοηθούν ότι υπάρχει ζωή εκτός εφαρμογών. Τα Δικά μας παιδιά!

Γιατί, η σημερινή γενιά, η γενιά της βίας, του bulling, της τραπ μουσικής και της «επανάστασης», είναι τα δικά μας παιδιά. Τα παιδιά που μεγάλωσε η γενιά η δική μας. Κι αν υπάρχει τόσο χάσμα ανάμεσα στα σημερινά παιδιά και με εμάς, οι αιτίες είναι βαθύτερες από ό,τι φανταζόμαστε ή εικάζουμε. Αυτό το κενό ανάμεσα στις γενιές σκιαγραφεί η Σοφία Νικολαΐδου στις σελίδες του βιβλίου της «Δικά μας παιδιά».

Ο Κωστής – ο έφηβος νέος που γράφει μπάρες (και εδώ έμαθα μετά από τόσα χρόνια ότι μπάρες είναι οι στίχοι της ραπ μουσικής), η Τζίνα – η έφηβη που είναι εξπέρ στην μουσική μέσω υπολογιστή και ντύνει με μουσική τους στίχους του Κωστή, και ο Μάκης – ο έφηβος που στηρίζει τους δύο φίλους του αλλά παράλληλα είναι και η φωνή της λογικής, είναι τα «Δικά μας παιδιά». Οι τρείς έφηβοι αντιμετωπίζουν προβλήματα στην σχολική τους ζωή, κλείνονται στον δικό τους μικρόκοσμο και μέσα από τα social media και την μουσική προσπαθούν να αντιμετωπίσουν τον κόσμο. Στους δρόμους της Άνω Πόλης, στα γήπεδα της Θεσσαλονίκης και στα στενά της πόλης, εξελίσσεται η ιστορία των τριών παιδιών. Παράλληλα, φυσικά, εξελίσσεται και η ζωή των γονιών τους. Μία ζωή που ξεκίνησε πριν την γέννησή τους, αλλά στην ουσία είναι αυτή που συνέβαλε σημαντικά στο μεγάλωμά τους και την διαπαιδαγώγησή τους.

Η Βάλια, η μητέρα του Κωστή, αποφασίζει να αφήσει τις σπουδές της, το μέλλον της, όταν έμεινε έγκυος και με στήριγμα τον πατέρα της, ανοίγει ένα μαγαζί με εσώρουχα και μεγαλώνει τον μονάκριβό της. Η επικοινωνία τους όσο μεγαλώνει ο Κωστής, τόσο πιο δύσκολη γίνεται. Η Βάλια πολλές φορές αγανακτεί, διαφωνεί, τσακώνεται μαζί του, γεγονός που οδηγεί στην απομάκρυνση του Κωστή από κοντά της. Για αυτό και όταν μαθαίνει ότι ο γιος της ενεπλάκη σε επεισόδια σε μία πορεία, παθαίνει σοκ. Ο Ιορδάνης, ο πατέρας της Τζίνα, την μεγαλώνει από μωρό μόνος του, καθώς η γυναίκα του τον εγκατέλειψε λίγους μήνες μετά την γέννησή της. Η Τζίνα μεγαλώνει με αγάπη και μία κάποια ελευθερία. Ή μήπως το ελεύθερο αυτό πνεύμα είναι κληρονομιά της μητέρας της; Αυτό το πνεύμα είναι που δεν αφήνει τον Ιορδάνη να ξεχάσει την πρώην γυναίκα του και μερικές φορές να είναι ιδιαίτερα αυστηρός απέναντι στην Τζίνα. Οι γονείς το Μάκη είναι ένα καθημερινό ζευγάρι, με τις δουλειές τους και προσπαθούν να προσφέρουν στα παιδιά τους όλα εκείνα τα εφόδια ώστε να ζουν άνετα. Δευτεραγωνιστές οι γονείς του Φώτη, η βουλγάρα μετανάστρια – η οποία όλη μέρα είναι στο τυροπιτάδικο – και ο πατέρας λαμόγιο – ο οποίος συχνά γίνεται βίαιος. Το background των οικογενειών, είναι αυτό που διαμορφώνει τους χαρακτήρες των παιδιών.

Η οπαδική βία, η δολοφονία ενός νέου παιδιού λόγω του ότι φορούσε το κασκόλ της «αντίπαλης» ομάδας, το ανέβασμα μίας φωτογραφίας με το αιματοβαμμένο κασκόλ, ο ξυλοδαρμός του Influencer που ανέβασε την φωτογραφία αυτή, αποτελούν την έναρξη της ιστορίας. Και φυσικά το μυαλό όλων πάει στον αδικοχαμένο Άλκη Καμπανό. Η θλιβερή ιστορία του Άλκη, ενός ήσυχου παιδιού, το οποίο πλήρωσε με την ζωή του, τον φανατισμό ανεγκέφαλων ανθρώπων, έρχεται ξανά στο μυαλό μας και η θλίψη εμφανίζεται στα μάτια μας, καθώς συνειδητοποιούμε ότι από τότε δεν έχει αλλάξει τίποτα.

Η εξέλιξη της ιστορίας, η σύλληψη των χούλιγκαν και η φυλάκιση του δολοφόνου, δείχνουν για άλλη μία φορά πώς το σύστημα καλύπτει τα «σπουδαία» και «σημαντικά» πρόσωπα της κοινωνίας. Η Σοφία Νικολαΐδου, με την σύλληψη του Φώτη και την κατηγορία για δολοφονία – ο νταής συμμαθητής του Κωστή και του Μάκη, ο οποίος τους ασκεί χρόνια τώρα bullying στο σχολείο – παιδί ενός πρώην «επαναστάτη νέου» και μίας Βουλγάρας μετανάστριας, δείχνει με σκληρό τρόπο ότι πάντα ο οικονομικά και κοινωνικά αδύναμος είναι αυτός που την πληρώνει. Ο πραγματικός δολοφόνος, γόνος υψηλού προσώπου, θα πιαστεί μόνο όταν τα βάλει με την κόρη του διεφθαρμένου αστυνομικού. Μόνο όταν ο πατέρας αυτός νοιώσει ό,τι απειλείται το παιδί του. Η βία και η παραβατικότητα δεν είναι χαρακτηριστικό της χαμηλής κοινωνικής τάξης. Η βία και η παραβατικότητα είναι χαρακτηριστικό κάθε κοινωνικής τάξης. Η διαφορά είναι ότι τα παιδιά των «καλών οικογενειών» τις περισσότερες φορές την «γλιτώνουν» και για αυτό αποκτούν έπαρση ότι ο κόσμος τους ανήκει.

Ο σχολικός εκφοβισμός είναι το δεύτερο σημείο που θίγει η Σοφία Νικολαΐδου. Ο Κωστής ανέχεται χρόνια τώρα τον εκφοβισμό του Φώτη. Κάθε φορά προσπαθεί να αντισταθεί και κάθε φορά σωπαίνει. Μόνο η Τζίνα και ο Μάκης προσπαθούν να τον ταρακουνήσουν και να τον κάνουν να επαναστατήσει απέναντι στον Φώτη. Ο Κωστής, όμως, κλείνεται στον εαυτό του και βρίσκει διέξοδο στην ραπ μουσική. Μέσα από τους στίχους του και την μουσική της Τζίνα κάνει την δική του επανάσταση. Συμπαραστάτης και ο Μάκης. Το τραγικό γεγονός της δολοφονίας, η σύλληψη κατά την διάρκεια μίας πορείας και άλλα γεγονότα, είναι αυτά που τον «ξυπνούν» και αποφασίζει να επαναστατήσει. Να επαναστατήσει μέσα από την μουσική. Αντίδραση στον κόσμο που του παρέδωσαν οι μεγάλοι δεν θα είναι το σπάσιμο περιουσιών, αλλά η μουσική. Το συγκρότημα του, ΔΜΠ (Δικά μας Παιδιά), το οποίο αποτελείται από τον ίδιο, την Τζίνα και τον Μάκη, θα συμβάλλει στην ειρηνική επανάσταση των νέων. Η συναυλία, όπου συμμετέχουν, αποτελεί εφαλτήριο για την δική τους επανάσταση. Και ήταν αυτή η μουσική επανάσταση που αφύπνισε και την μητέρα του. Ήταν αυτή η μουσική επανάσταση που έκανε την Βάλια να θυμηθεί τα δικά της νιάτα και να δει το άλλο πρόσωπο του γιού της, να δει μέσα στην καρδιά του και να τον νοιώσει πραγματικά. Αυτά τα συναισθήματα μας προκαλεί η Σοφία Νικολαΐδου. Μέσα από στίχους ραπ, τους οποίους γράφει στην αρχή κάθε κεφαλαίου, μας φέρνει σε επαφή με ένα είδος μουσικής που πολλοί Millennia’s απορρίπτουν και αμφισβητούν. Όχι γιατί όταν ήμασταν εμείς νέοι δεν είχαμε ή δεν ακούγαμε ραπ μουσική, αλλά γιατί η σημερινή ραπ μουσική έχει μπερδευτεί με την τραπ (τραγούδια με υβριστικό κυρίως περιεχόμενο) και κάνει εμάς τους millennia’s να αντιδρούμε.

«Δικά μας παιδιά» μία γενιά τόσο κοντά μας και τόσο μακριά μας. «Δικά μας παιδιά» που εμείς μεγαλώσαμε και εμείς κρίνουμε. «Δικά μας παιδιά» ας τα προστατέψουμε από κάθε τους παράπτωμα. «Δικά μας παιδιά» ας τα τακτοποιήσουμε στο δημόσιο ή σε κάποια άλλη θέση. Γιατί «Δικά μας παιδιά» είναι και τα αντιδραστικά, κακά παιδιά, «Δικά μας παιδιά» είναι και τα «καλά» παιδιά της υψηλής κοινωνίας. Και μέσα από αυτά βλέπουμε τα δικά μας κατορθώματα.

Χρυσή-Σίσυ Αγγελίδου

Από Κομοτηνή και Καλαμάτα, κατέληξα στον Άγιο Νικόλαο Κρήτης, μετανάστρια του έρωτα. Λατρεύω τα ταξίδια και έχω γυρίσει σε πολλά - πολλά μέρη. Αλλά πάνω από όλα λατρεύω τα ταξίδια της ψυχής! Και έχω κάνει πολλά! Μέσα από την μοναδική, παντοτινή, ανεκτίμητη αγάπη για τα βιβλία. Αυτή την αγάπη -και όχι μόνο- θέλω να μοιραστώ μαζί σας.

Διαβάστε περισσότερα