Πεταλούδα … Γεννιέται σε μορφή κάμπιας (προνύμφη), δημιουργεί ένα κουκούλι από λεπτό στρώμα μεταξιού, εκεί μέσα μετατρέπεται σε χρυσαλίδα και όταν έρθει η κατάλληλη ώρα βγαίνει ως ενήλικη πεταλούδα…
Σε ένα τέτοιο κουκούλι, σε ένα βαγόνι του σιδηροδρομικού σταθμού του Ρέντη, η δεκαεξάχρονη Μαρουσώ θα καταφέρει να μετατραπεί από προνύμφη σε χρυσαλίδα και το τέλος σε πεταλούδα…
1980...Η Μαρουσώ, ορφανή από μητέρα, ζει με τον μέθυσο πατέρα της. Ένας βιασμός στα 16 της, θα την αναγκάσει να εγκαταλείψει το χωριό της και να πάει στην Αθήνα. Μέσα σε μία νύχτα η κόλαση στην οποία ζει, ξεχύνεται και ετοιμάζεται να την κατασπαράξει … Και μία άλλη νύχτα του 1981 που θα αποφασίσει να διεκδικήσει τη ζωή που ο πατέρας της θέλησε να της στερήσει …
«Ένας βιασμός, τρεις θάνατοι, ένας ανεκπλήρωτος έρωτας, μια μόνιμη φυγή και μια θετή κόρη που παίρνει τη θέση ενός πραγματικού γιου, συνθέτουν το πάζλ της ταραγμένης ζωής ενός κοριτσιού που, ακολουθώντας το πέταγμα μιας πεταλούδας, βαδίζει θαρραλέα μέσα στα σκοτάδια της ψυχής της, ψάχνοντας να βρει τον δικό της δρόμο προς το φως» (οπισθόφυλλο).
Η Μαρουσώ θα πονέσει, θα λυγίσει, θα στραφεί κάποια στιγμή κατά του Θεού, δεν θα Τον αμφισβητήσει αλλά ένα παράπονο γιατί όλα αυτά θα το εκφράσει. Όμως, πάλι μέσα από Αυτόν θα βρει τη δύναμη να σηκωθεί. Θα οδηγηθεί στην παρανομία για να επιβιώσει, θα απαρνηθεί τον έρωτά της, θα γίνει μητέρα σε ένα κοριτσάκι που την έχει ανάγκη. Και εκεί θα νοιώσει την υπέρτατη αγάπη. Πάντα, όμως, ο φόβος θα την ακολουθεί. Πάντα ο τρόμος μην έρθουν όλα στο φως θα την ακολουθεί … Θα έρθει η κάθαρση της ψυχής της;
Η Μαρουσώ θα μας πάρει μαζί της στην κόλαση και στον παράδεισο. Η ιστορία της θα μας πονέσει, θα μας εξοργίσει, θα μας θυμώσει, αλλά παράλληλα θα μας γεμίσει χαρά, ελπίδα και αισιοδοξία. Αισιοδοξία ότι ό,τι κι αν μας συμβεί μπορούμε να βρούμε τη δύναμη να το αντιμετωπίσουμε. Ελπίδα να μην εγκαταλείπουμε ποτέ ακόμα κι αν όλα φαίνονται χαμένα. Η Μαρουσώ είναι εκείνη η γυναίκα που ακόμα και σήμερα, εν έτη 2022, παλεύει με τα στερεότυπα της σύγχρονης ελληνικής κοινωνίας. Και αυτό ήταν για μένα προσωπικά το πιο θλιβερό … Ότι 40 χρόνια μετά (από την χρονολογική τοποθέτηση της ιστορίας) υπάρχουν ακόμα στερεότυπα για την γυναίκα και τον ρόλο της.
Η Γερακίνα Μπουρίκα με την μοναδική της γραφή, ρεαλιστική και συναισθηματική ταυτόχρονα, σκληρή και τρυφερή μαζί, συνηθισμένη να μην ωραιοποιεί καταστάσεις, προσφέροντάς μας αληθινές συγκινήσεις, γράφει μία ξεχωριστή ιστορία για κάθε γυναίκα που έχει μάθει να παλεύει και να βγαίνει νικήτρια. Η Γερακίνα Μπουρίκα μέσα από την Μαρουσώ δείχνει τον δρόμο του σεβασμού και της αγάπης πρώτα από όλα του ίδιου μας του εαυτού και στη συνέχεια των συνανθρώπων μας.
