«Σήμερον κρεμάται επί ξύλου, ο εν ύδασι την γην κρεμάσας».
Μεγάλη Πέμπτη και παντού στις εκκλησίες ακούγεται το γεμάτο πόνο «Σήμερον κρεμάται επί ξύλου, ο εν ύδασι την γην κρεμάσας». Μεγάλη Πέμπτη και παντού στις εκκλησίες οι ιερείς εξέρχονται από το Ιερό με τον Εσταυρωμένο και κατευθύνονται στο κέντρο του ναού, όπου γίνεται αναπαράσταση της Σταύρωσης. Μεγάλη Πέμπτη και παντού στις εκκλησίες οι πιστοί υπό το φως των κεριών στέκονται μπροστά στον Εσταυρωμένο με δάκρυα στα μάτια.
Όμως, πόσοι από εμάς έχουμε συνειδητοποιήσει ότι τα δάκρυα αυτά δεν θα έπρεπε να χύνονται για τον Χριστό, αλλά για μας τους ίδιους; Για την κατάντια της ανθρωπότητας που όλα τα υπολογίζει βάση χρήματος; Για την κατάντια της ψυχής μας που βάζει στο περιθώριο κάθε τι διαφορετικό; Για την κατάντια μας ως άνθρωποι να είμαστε ρατσιστές απέναντι σε κάθε τι που δεν αρμόζει στην «σωστή» κοινωνία;
Κάθε χρόνο τη Μεγάλη Πέμπτη μπροστά στην σταύρωση κλαίω. Κλαίω για μένα, για τη δική μου ψυχή που δεν μπορεί έστω στο ελάχιστο να ακολουθήσει τα λόγια Του, για αγάπη σε όλους, για συγχώρεση, για λύτρωση της ψυχής, για γαλήνη. Κλαίω για όλα όσα συμβαίνουν στον κόσμο, που δείχνουν ότι δυστυχώς τα λόγια Του πήγαν χαμένα. Δεν νιώσαμε στο ελάχιστο την ουσία των λόγων Του. Πήραμε τον λόγο Του και τον προσαρμόσαμε στις δικές μας απαιτήσεις, στα δικά μας θέλω. Ερμηνεύσαμε τον λόγο Του έτσι όπως μας βόλευε. Δεν είδαμε όμως στο ελάχιστο ότι ο Χριστός μίλησε για το πιο απλό και αλλά και πιο σημαντικό πράγμα στον κόσμο. Την ΑΓΑΠΗ.
2023 χρόνια μετά την έλευσή Του και τίποτα δεν άλλαξε. Ακόμα το διαφορετικό το απορρίπτουμε. «Είναι gay ο τάδε» και αμέσως στο πυρ το εξώτερον, «Είναι παιδί με ειδικές ανάγκες» και πολλοί σκέφτονται «μα καλά γιατί το κράτησαν», «Είναι τσιγγάνος, είναι Τούρκος, είναι Αλβανός. Δε πρόκειται να τον βοηθήσω» και ξεχνάμε την παραβολή του Καλού Σαμαρείτη. Και ξεχνάμε τι είχε πει. "Ήρθα για να δείξω την ενάρετη ζωή σε αυτούς που έχουν χάσει τον δρόμο προς τη σωτηρία της ψυχής τους". Δίπλα στον λεπρό, δίπλα στη μοιχαλίδα, δίπλα στον πλούσιο που βοηθούσε τους συνανθρώπους του, δίπλα στον Σαμαρείτη, δίπλα στη γυναίκα, δίπλα σε όλους που είχαν ανάγκη. Και το μόνο που ζητούσε ήταν αληθινή μετάνοια. Μετάνοια για τα λάθη. Αναγνώριση των λανθασμένων επιλογών, των επιλογών που βλάπτουν την καρδιά και την ψυχή. Αναγνώριση και όχι πια επιστροφή σε αυτά.
Ο Χριστός στάθηκε απέναντι και εχθρός σε κάθε τι φανατικό, οπισθοδρομικό, αναχρονιστικό. 2023 χρόνια πριν και μίλησε για βοήθεια στον εχθρό, για απόδοση «τα του Καίσαρος τω Καίσαρι, τα του Θεού τω Θεώ», διαχωρίζοντας έτσι τις δύο «εξουσίες». Στάθηκε απέναντι και εχθρός των ιερέων του Ναού του Σολομώντα, εχθρός των Φαρισαίων, εχθρός των πλουσίων που εκμεταλλεύονταν τους φτωχούς, εχθρός όλων όσων εκμεταλλεύονταν τον άνθρωπο. Στάθηκε απέναντι και εχθρός όλων εκείνων (εμπόρων, ιερέων, κτλ) που εκμεταλλεύονταν την πίστη των Ιουδαίων. Για αυτό και δεν δίστασε να σπάσει τους πάγκους μπροστά από το ναό του Σολομώντα. Για αυτό δεν δίστασε να κοντραριστεί με το Ιερατείο του Ναού. Για αυτό και οι ιερείς τον οδήγησαν στον θάνατο. Γιατί πήγε κόντρα στα συμφέροντά τους.
Αλήθεια, ποιοι θα ήταν αυτοί που θα ακολουθούσαν και θα πίστευαν κάποιον σήμερα που θα έλεγε ότι είναι ο Υιός του Θεού; Ελάχιστοι. Αυτοί που έχουν μέσα τους αληθινή αγάπη. Αυτοί που δεν κάνουν επίδειξη πίστης.
Αλήθεια, ποιοι θα ήταν αυτοί που πρώτοι θα αμφισβητούσαν ότι πραγματοποιήθηκε η Δευτέρα Παρουσία; Αρκετοί απο αυτούς που εν ονόματί Του κρίνουν τους πάντες, αρκετοί απο αυτούς που είναι με τους μεγαλόσταυρους και την πέτρα στο χέρι έτοιμοι να τη ρίξουν στον κάθε αμαρτωλό.
Ποιος είναι άραγε καλύτερος άνθρωπος στην ψυχή; Ποιοι ακολουθούν τον λόγο του Χριστού ουσιαστικά; Ας αναλογιστούμε μπροστά στον Εσταυρωμένο πόσο σωστοί είμαστε ως άνθρωποι και ας προσπαθήσουμε να αλλάξουμε. Να γίνουμε Άνθρωποι.
Δεν χρειάζεται να είσαι βαθιά θρησκευόμενος για να καταλάβεις ότι ένα πράγμα δίδαξε ο Χριστός. ΑΓΑΠΗ. ΑΓΑΠΗ. ΑΓΑΠΗ. Πόσο διαφορετικός θα ήταν ο κόσμος μας αν απλά κάναμε το πιο απλό πράγμα. ΑΓΑΠΗ ΣΕ ΟΛΟΥΣ.
