Φλαμένκο : όταν η ψυχή μιλά, τα χέρια ακολουθούν και τα πόδια βηματίζουν στο πιο μελωδικό τραγούδι.
Διάχυτος αιθέρας, διαμαντένιος ωκεανός μυριάδων κρυσταλλικών ψηγμάτων,
αντανακλάσεις φωτός γλύφει το κύμα καθώς σκορπά ευτυχία σε απάνεμους γυαλούς…
Κάθε βότσαλο και ψυχή, κάθε χαλίκι δάκρυ του ωκεανού μια ιστορία,
ιριδίζουσες αυταπάτες καθώς το ψυχρό πούσι αγκαλιάζουν οι αποχρώσεις της αυγής…
Μεθυστική δροσοστόλιστη αύρα το πέρασμά της, γεύση από ώριμο τριαντάφυλλο
κι εκείνο το έρπισμα της φούστας της, αεράκι το παρασέρνει.
Είναι φλόγα μελαχρινή, είναι η πύρινη λαίλαπα, είναι η ανάσα της μουσικής μελωδίας ενός φτωχού βάρδου.
Σταρένια επιδερμίδα, στο φως του απομεσήμερου ηλιοκαμένη σαν βγαίνει το σεργιάνι αερικών.
Πατά στο ρυθμό με τα τακούνια της, τα χέρια όμοια με κρίνα ακολουθούν το τραγούδι της, την γάργαρη λαλιά της.
Την παρασέρνει πρωτόγονη δύναμη, το αδάμαστο πάθος, η ένταση των συναισθημάτων..
Ευλαβικά ασπάζεται τα άνθη στις νότες της κιθάρας, μετουσιώνεται με το φως, την ευλογία της πλάσης…..
Β.Γ.Μ
