Είναι η ώρα που ο ήλιος βυθίζεται στην αγκαλιά της δροσερής θάλασσας, κι αναδύεται το πυρωμένο χρυσοκοραλι σαν χαμογελάσει αμυδρα το δειλινό, λίγο πριν το λυκόφως το τυλίξει στο λουλακί πέπλο του.
Σαν ξεπροβάλει το έρεβος από τα σπλάχνα της νύχτας χορό αερικό σέρνει.Η ψυχή μου χάνεται, σε ένα παιχνίδισμα του νου, στη θύμιση ενός κόκκινου ρόδου. Δώρο καρδιάς από μένα για εσένα. Ανάμνηση οφθαλμαπάτη, ψήγματα μελαγχολίας.
Φεγγάρι απόμακρο, παρασυρμένο στον ουρανό, γέννημα της θείας πλάσης ρίχνει την αχτίδα του, ως σκοτεινός οδηγός της νύχτας.
Στην αγκαλιά του σιωπηλού ανέμου, χορεύει η σκέψη, και η ψυχή μου, μέσα στον αιώνιο του κύκλο της δημιουργίας...
Σκοτεινά μυστικά, χάνονται στο βάθος της νύχτας, καθώς το φεγγάρι συνομιλεί με τις σκιές των αναμνήσεων.
Τι γοτθική συμφωνία, το φεγγάρι που φωτίζει την ανάσα του σκοτεινού κόσμου,
στη σιωπή, αγκαλιάζεται η θλίψη, χορεύοντας με την ερημιά κάπου εκεί ένα κοράκι σκούζει, αναζητά τον αφέντη του.Στη στιλπνή γούνα των εβενινων φτερών του κρύβεται το φως της ελπίδας σαν πηδά, χάνεται κι ορίζει το δρόμο του στις σκιές, τις πρώτες ηλιακτίδες της αυγής.
Βασιλική Μπουζα
