Μέσα σε μια θυελλώδη καταιγίδα, ο σκοτεινός ουρανός εξαπέλυσε την οργή του στη γη. Η βροχή ξεχύθηκε από τους ουρανούς, βυθίζοντας τα πάντα στο πέρασμά της, ενώ βροντεροί βρυχηθμοί αντηχούσαν όλη τη νύχτα. Ωστόσο, μέσα στο χάος, αναδύθηκε μια μοναχική φιγούρα, που δεν πτοήθηκε από τα στοιχεία της φύσης.
Μια γυναίκα με φλογερά κόκκινα μαλλιά, που κυλούσαν σαν άσβεστη φλόγα, προχώρησε γενναία. Οι μπούκλες της χόρευαν ξέφρενα στον άνεμο, τονίζοντας την αιθέρια ομορφιά της. Ντυμένη με ένα μαύρο βικτοριανό φόρεμα που κολλούσε στη λεπτή της μορφή, φαινόταν να ενσαρκώνει εξίσου τη δύναμη και την ελευθερία. Σε κάθε βήμα που έκανε, ο ήχος των μπότων της αντηχούσε στο βρεγμένο λιθόστρωτο, αποφασιστικός.
Καθώς περιπλανιόταν στους έρημους δρόμους, μια γλυκιά μυρωδιά γέμιζε τον αέρα - ένα μεθυστικό άρωμα τριαντάφυλλων, σαν η καταιγίδα να είχε επινοήσει την ουσία τους για να τη συνοδεύσει σε αυτό το ταξίδι. Το άρωμα μπλέκεται με το άρωμα της υγρής γης, δημιουργώντας μια μυστηριώδη αύρα που ενίσχυσε τις αισθήσεις της.
Αναζητώντας παρηγοριά από την οργή της καταιγίδας, βρέθηκε να κατευθύνεται προς ένα πανύψηλο κάστρο σκαρφαλωμένο σε έναν γκρεμό με θέα στη μανιασμένη θάλασσα. Η σιλουέτα του ήταν ολοφάνερη στον θυελλώδη ουρανό, αλλά ένα φως που τρεμοπαίζει στον ψηλότερο πύργο την έγνεψε προς τα εμπρός. Το κάστρο, κάποτε μεγαλοπρεπές τώρα στεκόταν ως στοιχειωμένο λείψανο του παρελθόντος.
Μπαίνοντας στο μεγάλο φουαγιέ του κάστρου, ένιωσε το βάρος της ιστορίας του να την πιέζει. Σκιές χόρευαν κατά μήκος των τοίχων, ψιθυρίζοντας ιστορίες ξεχασμένων μυστικών. Απτόητη, ανέβηκε τη στριφογυριστή σκάλα, με την καρδιά της να χτυπά δυνατά.
Φτάνοντας στην κορυφή, βρέθηκε σε ένα μπαλκόνι που πρόσφερε μια πανοραμική θέα στον ωκεανό. Σταγόνες βροχής έπεσαν πάνω στο χλωμό δέρμα της, ανακατεύοντας με τα δάκρυά της καθώς έπεφταν ελεύθερα, απαρατήρητα. Και εκεί, ανάμεσα στα κύματα και τις λάμψεις των κεραυνών, τον είδε—ένα φάντασμα, να στέκεται στην άκρη του γκρεμού.
Η αιθέρια μορφή του ακτινοβολούσε μια στοιχειωμένη παρουσία, τα μάτια του αντανακλούσαν τη θλίψη και τη λαχτάρα που τον είχαν δέσει σε αυτό το βασίλειο. Ήταν ο αγαπημένος της, χαμένος στη ζωή της αλλά αιώνια δεμένος μαζί της στο θάνατο. Εκείνη τη στιγμή, ο χρόνος σταμάτησε και η κακοφωνία της καταιγίδας έσβησε στο βάθος.
Με χέρια που έτρεμαν, άπλωσε το χέρι της, λαχταρώντας να αγγίξει το φάντασμα που στοίχειωνε τα όνειρά της. Όμως τα δάχτυλά της πέρασαν μέσα από την εφήμερη σιλουέτα του, τόσο ασήμαντη όσο η ομίχλη που στροβιλιζόταν γύρω τους. Αν και ο έρωτάς τους ήταν αληθινός, ήταν για πάντα προορισμένος να είναι μια γλυκόπικρη ανάμνηση.
Μέσα από το πέπλο των δακρύων, τα βλέμματά τους συναντήθηκαν και μια άφωνη συνομιλία εκτυλίχθηκε ανάμεσά τους. Αγάπη, θλίψη και αποδοχή μπλέκονταν σε αυτή τη σιωπηλή ανταλλαγή. Ήξερε ότι έπρεπε να τον αφήσει να φύγει, να τον απελευθερώσει από τις αλυσίδες που τον έδεσαν με τον θνητό κόσμο.
Καθώς η καταιγίδα μαινόταν, η γυναίκα με τα κόκκινα μαλλιά απομακρύνθηκε από τη φανταστική φιγούρα, με την καρδιά της βαριά αλλά αποφασιστική. Με κάθε βήμα που έκανε, αγκάλιαζε τη γνώση ότι οι ψυχές τους θα ήταν για πάντα μπλεγμένες, ακόμα κι αν οι δρόμοι τους τώρα αποκλίνονταν.
Αφήνοντας πίσω της το κάστρο, αναδύθηκε για άλλη μια φορά στη θύελλα. Ο αέρας τράβηξε το φόρεμά της και η βροχή έπλυνε τα δάκρυά της. Καθώς έφευγε, τα κόκκινα μαλλιά της πλαισίωναν το πρόσωπό της, ένα ζωντανό σύμβολο του πάθους και της ανθεκτικότητας που την είχαν παρασύρει μέσα από την καταιγίδα.
Και έτσι, η γυναίκα με τα κόκκινα μαλλιά τόλμησε μπροστά, κουβαλώντας για πάντα τη μνήμη του αγαπημένου της στην καρδιά της. Μέσα στη μανιασμένη καταιγίδα, βρήκε τη δύναμη να αγκαλιάσει ξανά τη ζωή, γνωρίζοντας ότι η αγάπη, ακόμη και στην απόκοσμη μορφή της, θα την καθοδηγούσε στο ταξίδι της.
Βασιλική Μπούζα
