Κάποτε, σε μια μικρή κωμόπολη, ζούσε ένα κορίτσι με όνομα Άνικα. Όπως κι εκείνη η κωμόπολη, έτσι κι η καρδιά της Άνικα ήταν γεμάτη αστέρια, όμως δεν μπορούσε να χαμογελάσει. Πάντοτε φαινόταν λυπημένη και μόνη της, αν και γύρω της υπήρχαν πολλοί φίλοι που προσπαθούσαν να την διασκεδάσουν.
Μια νύχτα, η Άνικα κοίταζε τον ουρανό γεμάτο αστέρια μέσα από το παράθυρο του δωματίου της. Ξαφνικά, είδε ένα λαμπερό αστέρι να πέφτει από τον ουρανό και να αφήνει ένα φωτεινό ίχνος πίσω του. Η Άνικα αισθάνθηκε ένα παράξενο και συναρπαστικό αίσθημα και αποφάσισε να πάει να βρει το αστέρι.
Ακολούθησε το φωτεινό ίχνος που άφηνε το πέσαν αστέρι και την οδήγησε σε ένα μαγικό δάσος που φαίνονταν να μην το είχε δει κανείς ποτέ. Στο κέντρο του δάσους, βρέθηκε μπροστά σε ένα μικρό αστρικό φάντασμα που έλαμπε σαν το αστέρι.
Το φάντασμα ήταν παιχνιδιάρικο και φιλικό και προσπάθησε να κάνει την Άνικα να χαμογελάσει. Έπαιξαν πολλά παιχνίδια μαζί, τραγούδησαν τραγούδια και αντάλλαξαν αστεία. Η Άνικα ξέχασε τα λυπημένα συναισθήματά της και γέλασε για πρώτη φορά μετά από πολύ καιρό.
Το αστρικό φάντασμα την ρώτησε: "Γιατί δεν χαμογελούσες πριν;". Η Άνικα απάντησε πως δεν ήταν σίγουρη, αλλά μπορεί να ήταν γιατί ένιωθε μόνη της, παρά την παρουσία των φίλων της. Είχε πολλές σκέψεις στο μυαλό της και δεν έβρισκε πάντα τον τρόπο να τις μοιραστεί με κάποιον.
Το αστρικό φάντασμα χαμογέλασε και της είπε: "Ξέρεις, ο καθένας έχει μέρες και στιγμές που νιώθει άδειος ή λυπημένος. Αλλά αυτό δεν σημαίνει πως δεν υπάρχουν και λόγοι για να χαμογελάσεις. Κάθε μέρα είναι μια νέα ευκαιρία να αντιμετωπίσεις τα πράγματα με θετικότητα και να βρεις τη χαρά στις μικρές, απλές στιγμές. Εσύ αποφάσισες να με ακολουθήσεις και να δεις αυτό το μαγικό δάσος, αυτό ήταν ένα πρώτο βήμα προς τη χαρά!"
Η Άνικα σκέφτηκε τα λόγια του φαντάσματος και άρχισε να αντιλαμβάνεται ότι η χαρά βρίσκεται γύρω της, αρκεί να την αναζητήσει. Από εκείνη τη στιγμή, αποφάσισε να αντιμετωπίζει τις δυσκολίες με χαμόγελο και να μοιράζεται τη χαρά της με τους γύρω της.
Έτσι, η Άνικα και το αστρικό φάντασμα έγιναν αχώριστοι φίλοι και περπάτησαν μαζί υπό τα αστέρια, χαμογελώντας, καθώς η καρδιά της Άνικα γέμιζε με φως και χαρά. Και από εκείνη τη μέρα και μετά, οι άνθρωποι της κωμόπολης άρχισαν να την αποκαλούν το "Κορίτσι που χαμογελάει με τα αστέρια".
