Εμπνευσμένο από την Περσεφόνη, του Άδη την κυρά,
την μαγίστρα της φύσης..
Νύφη ανθοστολισμένη, τυλιγμένη σε λευκό ταφτά περπατά με πέλματα γυμνά στο σμαραγδένιο δάσος της κρυστάλλινης φαντασίας θαυμάζοντας την ευμορφία της θείας πλάσης...
Στης μοίρας το γραμμένο δειλινό να ακολουθήσει το απρόσμενο μονοπάτι της θεάς τύχης..
Κελαιδίσματα, μέλισσες, πτηνά, μικρά θηλαστικά το πεντάγραμμο της μουσικής αρμονίας των ολάνθιστων βουνών, κάπου στα μυστικά περιβόλια της αγάπης …
Λασπωμένο έδαφος, νερολακούβες αναπηδά, ποιος θνητός τολμά να αγγίξει την αθανασία και να εναγκαλιστεί με την ομορφιά του θανάτου σαν αναγεννάται η ψυχρή ανάσα μέσα της …
Στο άψυχο είδωλο, καθρέφτισμα του ύδατος, μύρο η ευωδιά του, ρόδο αμάραντο, κηλίδα αποσπερίτη στο ατμοσφαιρικό σύμπαν του Άδη, εκεί που οι ζοφεροί ουρανοί ενώνονται κι χαοτικά νεφελώματα πνίγουν με μιας την άγονη πλάση, λάμποντας σαν ακτινοβόλα άστρα, χιλιάδες κοσμικοί ήλιοι..
Κόρη εσύ, τον πότισες το πιο γλυκό κρασί, και κοινώνησες την θεια χάρη, γέννημα της θεομήτορος γης, δώρο εγκάρδιο προσφέρεις από τα φυλλοκάρδια της ανθρώπινης πληγής στα σπλάχνα του αγέρωχου Βασιλιά..
Σπόρο ευτυχίας φωλιάζεις, με καλοσύνη και γαλήνη τον μπολιάζεις καθώς ψυχές χαμένες στο βυθό των ονείρων, πλάνες του νου, μια απατηλή άτσαλη συγχορδία σκιών στα άνυδρα παλάτια του Άδη..
Β.Γ.Μ
