Στην αυγή του ήλιου, συναντήθηκα με το φεγγάρι, στον αέρα παιχνίδιαζαν, χορεύοντας με την αγάπη. Μια λίμνη απλωνόταν μπροστά μου, γαλήνια και αγνή, κι εγώ, στην ομορφιά της, ένιωσα την καρδιά μου να φτερουγίζει.
Το φεγγάρι έλαμπε πάνω από τα γαλήνια νερά, κι ο ήλιος το ακολουθούσε με τις ακτίνες. Καθρέφτιζαν τα φώτα τους στα ύδατα, και εγώ, αισθάνθηκα πως γεμίζω με ειρήνη και ομορφιά.
Μέσα στη λίμνη είδα την ψυχή μου ν' αποτυπώνεται με μαγεία. Αλλά στην επιφάνεια του νερού, την ίδια στιγμή, Μια σκιά της μοναξιάς μου απρόσμενα εμφανίστηκε.
Ο ήλιος και το φεγγάρι, ακόμα χόρευαν στον ουρανό, αλλά η μοναξιά μου με σφίγγει, σαν αόρατο φιλί. Περιπλανώμενος ανάμεσα στο αρμένισμα του ουρανού βρίσκω απαντήσεις, και η ποίηση γεννιέται, με τις αντιθέσεις να εναρμονίζονται.
