Η νεαρή Λευκή είναι πανέμορφη. Αλλά είναι και πανούργα. Δεν διστάζει να χρησιμοποιήσει οποιοδήποτε μέσο, για να ικανοποιήσει την απληστία και τη βουλιμία της. Με την ίδια συμπεριφορά αντιμετωπίζει και τους φιλότιμους και εργατικούς νάνους, οι οποίοι θα τη φιλοξενήσουν στο σπιτάκι τους στο δάσος και θα την εντάξουν στην οικογένειά τους.
Στις παρυφές του δάσους, όπου η Λευκή κάνει περιπάτους για να μαζεύει βότανα τα οποία σκοπεύει να χρησιμοποιήσει για να πετύχει τους στόχους της, θα γνωρίσει και θα ερωτευτεί τον Μάρκο. Στον όμορφο νεαρό θα εκμυστηρευτεί ένα σατανικό της σχέδιο που πιστεύει ότι θα την οδηγήσει στην ευδαιμονία.
Ένα αλληγορικό και συναρπαστικό θρίλερ για το σκοτάδι της ανθρώπινης ψυχής και τη φύση του Κακού. (Από το οπισθόφυλλο του βιβλίου).
Πρώτη επαφή με την πένα της κυρίας Θεοδώρου και μπορώ να πω ότι έμεινα πολύ ικανοποιημένη. Αγαπώ πολύ τα retelling παραμυθιών και ειδικά όταν εκείνα είναι καλογραμμένα, με πλοκή που σε ρουφάει από το πρώτο δευτερόλεπτο και ξεχνάς και την αρχική μορφή του παραμυθιού και σε ποιον κόσμο βρίσκεσαι. Το μυθιστόρημα «Εκείνη» της Κατερίνας Θεοδώρου, που κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Πηγή, είναι ένα από αυτά τα βιβλία.
Η νεαρή Λευκή, λοιπόν, ή, σε όλους μας γνωστή, Χιονάτη, περιπλανιέται στο δάσος, μετά από ένα τραγικό συμβάν που συνέβη στο κάστρο όπου μεγάλωσε. Εκεί ανάμεσα στην πυκνή φυλλωσιά και την γαλήνια ησυχία θα βρεθεί μπροστά από το σπίτι των νάνων και θα αποφασίσει να ζητήσει καταφύγιο. Οι νάνοι βλέποντας την όμορφη και γλυκιά κοπέλα, δέχονται να την φιλοξενήσουν μέχρι να σταθεί και πάλι στα πόδια της. Η αθώα τους φύση, ξεγελιέται εύκολα, από τα κάλλη της Λευκής και την πονηριά που υποβόσκει κάτω από το βλέμμα της.
Αν και η ιστορία στην αρχή κυλάει λίγο αργά για τα δικά μου γούστα και αυτό είναι λογικό γιατί η συγγραφέας στα πρώτα κεφάλαια, βάζει τις βάσεις για τους ήρωες της και ειδικότερα για την μυστικοπάθεια που υπάρχει γύρω από την Λευκή, αργότερα το βιβλίο παίρνει φωτιά και το ένα γεγονός διαδέχεται το άλλο τόσο γρήγορα που αισθανόμουν, ότι καθόμουν συνεχώς πάνω σε αναμμένα κάρβουνα.
Λάτρεψα το πως η ιστορία ξεφεύγει εντελώς από το γνωστό παραμύθι και παίρνει μια πιο τρομακτική, αποτρόπαιη χροιά που σου σηκώνει την τρίχα με κάθε σελίδα που διαβάζεις. Από την μέση και μετά ειδικά, η σκοτεινή τροπή που παίρνουν τα γεγονότα τυλίγει τον αναγνώστη, στην ασφυκτική αγκαλιά του, δημιουργώντας ένα αίσθημα καταδίωξης που δεν σε αφήνει σε ησυχία.
Μου άρεσαν πολύ οι επιστολές της μητριάς της και τα κεφάλαια όπου μαθαίνουμε τι ακριβώς έγινε στο παλάτι και η Λευκή βρέθηκε κυνηγημένη στο δάσος, αν και θα ήθελα λίγο παραπάνω αλληλεπίδραση ανάμεσα στην Λευκή και την Ίλζα. Έχουν δύο εντελώς αντίθετους χαρακτήρες και μέσα από την διαφορετική οπτική τους, αυτό διακρίνεται καλύτερα. Από την μία η αθώα, καλοσυνάτη, ευγενική Ίλζα κι από την άλλη η σκοτεινή, επικίνδυνη Λευκή που καραδοκεί σε κάθε σου βήμα για να κόψει το νήμα της ζωής σου.
Το τέλος δεν μπορώ να πω ότι με άφησε άφωνη. Ίσα ίσα που ζητούσα απεγνωσμένα να τελειώσει έτσι η ιστορία της Λευκής, για να υπάρξει έστω και κάποια εξιλέωση για τα κρίματα της. Ωστόσο, το περίεργο μυαλό μου, θα ήθελε να γνωρίζει τι απέγιναν όσοι νάνοι γλίτωσαν από τα νύχια της Λευκής και ποια ήταν αυτή η γριά που την στοίχειωνε. Αν και ως προς σε αυτό, έχω μια θεωρία.
Αν σας αρέσουν τα retelling διάσημων παραμυθιών, αλλά με μια πιο σκοτεινή μορφή, όπως εκείνη που είχαν αρχικά, προτού η Disney τους δώσει την μορφή που έχουν σήμερα, τότε το μυθιστόρημα «Εκείνη» της Κατερίνας Θεοδώρου, είναι αυτό που αναζητάτε. Γρήγορο, εθιστικό, αιματηρό, ένα σκοτεινό θρίλερ που θα σας κρατήσει ξύπνιους τα βράδια, αγωνιώντας για τον αν η Λευκή, χτυπήσει και την δική σας πόρτα. Μην ανοίξετε…
