35"Μια ψυχρή άνοιξη φτάνει στο τέλος και το καλοκαίρι φαίνεται πως ξεκινά. Η Ντεζιρέ Ρούσενκβιστ που µόλις έχει αρχίσει να ξαναµαθαίνει να περπατάει µετά την επίθεση που άλλαξε µε βάναυσο τρόπο τη ζωή τους, διαισθάνονται µια ασαφή σύνδεση ανάµεσα στα πτώµατα που βρίσκονται, το ένα µετά το άλλο, στο αρχιπέλαγος καθώς ξεπαγώνει. Περιορισµένη καθώς είναι όµως σε δουλειά γραφείου δεν µπορεί να κάνει πολλά για να ερευνήσει την υπόθεση.
Όταν ο Κόνι Λαντίν τη θέσει σε διαθεσιµότητα, η Ντίαρ θα ζητήσει τη βοήθεια του Σαµ Μπέργερ και της Μόλι Μπλουµ. Σύντοµα θα ανακαλύψουν ότι τα πτώµατα καταψύχθηκαν µε υγρό άζωτο. Γιατί όµως το πρώτο θύµα έφερε δεκαοχτώ µαχαιριές και τα επόµενα καµία; Και γιατί τα πτώµατα άρχισαν να εµφανίζονται τώρα; Όλα δείχνουν ότι κάποιος προσπαθεί να ξανασκοτώσει. Οι πρωταγωνιστές βυθίζονται όλο και περισσότερο στην άβυσσο της ανθρώπινης µεγαλοµανίας, ενώ παλεύουν ενάντια στον χρόνο να εµποδίσουν µια νέα δολοφονία. Θα τα καταφέρουν ή θα έρθουν αντιµέτωποι µε µια πραγµατικότητα που ξεπερνάει και την πιο νοσητή φαντασία;" (οπισθόφυλλο).

Και κάπως έτσι, με μία σειρά φόνων φαινομενικά άσχετων μεταξύ τους, αλλά στην ουσία πολύ σχετικών, φόνων που προκαλούν την ηθική μας, ολοκληρώνεται η ιστορία του Μπέργερ, της Μπλοουμ και της Ντίαρ. Η αλήθεια είναι καθώς διάβασα και τα 5 βιβλία στη σειρά, το συναισθηματικό δέσιμο με τους τρεις πρωταγωνιστές (γιατί για μένα και οι τρεις ήταν πρωταγωνιστές, κι ήταν η Ντεζιρέ τον περισσότερο χρόνο στο παρασκήνιο) ήταν πολύ δυνατό και δεν ήθελα να τους αποχωριστώ. Ωστόσο, η αίσθηση ότι κάτι λείπει, ότι όλα πρέπει να μπουν σε μία τάξη με "ενοχλούσε" και αδυμονούσα για το τέλος. Φυσικά, όλα αυτά εξαιτίας της μοναδικής γραφής του Arne Dahl και την καταπληκτική μετάφραση του Γρηγόρη Κονδύλη. 

Η Ντίαρ, ο Μπέργερ και η Μπλούμ αυτή την φορά έρχονται ατιμέτωποι με ένα ιατρικό - επιστημονικό ζήτημα, την κρυονική μέθοδο. Και για άλλη μία φορά ήρθα αντιμέτωπη με ερωτήματα κατά πόσο στο όνομα της επιστήμης όλα είναι επιτρεπτά; Ή μήπως ο άνθρωπος - όπως πάντα - χρησιμοποιεί την επιστήμη και την δικαιολογία "για το κοινό καλό" μόνο και μόνο για να ικανοποιήσει τις προσωπικές του φιλοδοξίες; Πώς ένας άνθρωπος αποφασίζει να σκοτώσει και να καταψυχθεί και να καταψύξει άλλους, προκειμένου να διατηρηθεί νέος ή να γιατρευτεί; Ακόμα κι αν βρεθεί τρόπος, ακόμα κι αν τα πειράματα έχουν επιτυχία, είναι ηθικό; Κι αν ακόμα δεχτούμε ότι είναι ηθικό, γιατί τότε θεραπείες κατά χρόνιων παθήσεων κοστίζουν χιλιάδες ευρώ; Πόσο ηθικό είναι αυτό; Πού είναι το "για το κοινό καλό"; Ο Dahl μέσα απο την ιστορία αυτή σε φέρνει αντιμέτωπο με την ηθική σου και τις προσωπικές σου αμφισβητήσεις. 

Και φυσικά, όταν αποφασίσεις να οδηγηθείς σε εξτρίμ καταστάσεις, όταν αποφασίσεις να το παίξεις Θεός, αυτό θα το πληρώσεις! Και η πληρωμή θα είναι επίπονη, σοκαριστική, γιατί θα προέλθει από εκεί που δεν το περιμένεις. Δεν θα πω περισσότερα, για να μην κάνω σπόλιερ, αλλά αυτό ήταν το δεύτερο σημείο το οποίο με έβαλε σε σκέψεις. Πόσα μπορεί να θυσιάσει ο άνθρωπος για το εγώ του και πώς αυτές οι θυσίες του καταστρέφουν ψυχικά και συναισθηματικά το περιβάλλον του. Πολλές φορές ταυτίστηκα με τους δευτεραγωνιστές και αναλογίστηκα τι θα έκανα εγώ στην θέση τους. 

Τέλος, και πιο σημαντικό, η κάθαρση στις ψυχές των ηρώων μας. Έχοντας μείνει αρκετά μέτωπα ανοιχτά απο το προηγούμενο βιβλίο, το Τέσσερα δια Τέσσερα, μαζί με τον δολοφόνο, αναζητούσα και την συναισθηματική λύτρωση του Μπέργερ και της Μπλούμ, η οποία σε γενικές γραμμές με εκνεύριζε, αλλά εδώ επιτέλους βρήκε τις ισσοροπίες της και τα πράγματα βελτιώθηκαν. Ο Μπέργερ για άλλη μία φορά δείχνει πόσο αγαπάει τα παιδιά του, αφού για χάρη τους απομακρύνεται απο αυτά όσο επώδυνο κι αν είναι, κατανοεί τον χώρο που του ζητάει η Μπλουμ και επιτέλους γνωρίζει την κόρη του. Η επανασύνδεση των δύο, όπως συνήθως, γίνεται υπό περίεργες συνθήκες, ψυχολογικές κυρίως της Μπλούμ, και το δίδυμο που αγαπήσαμε αναλαμβάνει και πάλι δράση (αστυνομική και συναισθηματική) και η γαλήνη και η ηρεμία μέσα τους επιτέλους φθάνει. Και τέλος η Ντίαρ, η οποία στα δύο τελευταία βιβλία κατέχει πρωταγωνιστικό ρόλο. Καθώς ο Dahl μας είχε αφήσει με μία απορία και ένα "Όχι, δεν μπορεί! Γιατί στην Ντεζιρέ;", η ανάγνωση του Τρία εις την Πέμπτη ξεκίνησε αμέσως για να μάθω τι έγινε. Πόνεσα όταν διάβασα την συνέχεια, αλλά την θαύμασα και για την επιμονή της. Δυνατή, επίμονη, χωρίς να αφήσει λεπτό να φανούν οι αδυναμίες της, καταφέρνει να σταθεί απέναντι σε κάθε "λύκο" που προσπαθεί να ξεσκίσει την σάρκα και την ψυχή της. Και αυτό είναι σπουδαίο. Ο Dahl μέσα απο ένα αστυνομικό μυθιστόρημα δίνει μαθήματα ζωής...

Και κάπου εδώ, ο Μπέργερ, η Μπλούμ και η Ντίαρ μας αποχαιρετούν, καθώς πρώτα έχουν γνωρίσει τον Πολ Γιέλμ ...

Χρυσή-Σίσυ Αγγελίδου

Από Κομοτηνή και Καλαμάτα, κατέληξα στον Άγιο Νικόλαο Κρήτης, μετανάστρια του έρωτα. Λατρεύω τα ταξίδια και έχω γυρίσει σε πολλά - πολλά μέρη. Αλλά πάνω από όλα λατρεύω τα ταξίδια της ψυχής! Και έχω κάνει πολλά! Μέσα από την μοναδική, παντοτινή, ανεκτίμητη αγάπη για τα βιβλία. Αυτή την αγάπη -και όχι μόνο- θέλω να μοιραστώ μαζί σας.

Διαβάστε περισσότερα