Τι πιο creepy τον Οκτώβριο από βιβλία που σου σηκώνουν την τρίχα και σε βάζουν κατευθείαν στο mood του Halloween; «Το Σπίτι των Χόλοου» της συγγραφέως Krystal Sutherland που κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Διόπτρα, είναι ένα από αυτά τα βιβλία κι αν δεν το έχετε διαβάσει, θα προσπαθήσω να σας πείσω στο άρθρο που ακολουθεί.
Η συγγραφέας μας μεταφέρει στο Λονδίνο και στις ζωές των αδελφών Χόλοου και στα αλλόκοτα γεγονότα που διαδραματίζονται στη ζωή τους. Ωστόσο και οι ίδιες, είναι αρκετά παράξενες, όταν μετά την εξαφάνιση τους, σε παιδική ηλικία, επέστρεψαν μετά από έναν μήνα, γυμνές στον ίδιο δρόμο από τον οποίο χάθηκαν, με σβησμένη την μνήμη τους.
Τα απόκοσμα μάτια τους, τα λευκά μαλλιά τους, η ανατριχιαστική ομορφιά τους, η ουλή σε σχήμα μισοφέγγαρου στον λαιμό τους, τραβάνε τους ανθρώπους σαν μαγνήτες μα ταυτόχρονα όλα αυτά τα στοιχεία και οι ανεξήγητες καταστάσεις που συμβαίνουν γύρω τους, τις καθιστούν επικίνδυνες.
Όταν όμως, δέκα χρόνια αργότερα, η Γκρέι, η μεγαλύτερη αδερφή Χόλοου, εξαφανιστεί ξανά, οι δύο αδερφές της, Ίρις και Βίβι, θα ακολουθήσουν τα σημάδια που αφήνει πίσω της, σαν ψίχουλα, για να βρουν ξανά την αδερφή τους. Ωστόσο θα ανακαλύψουν σύντομα, πως σε αυτή την αναζήτηση δεν είναι μόνες. Κάτι σκοτεινό κι επικίνδυνο ελλοχεύει στις σκιές, μαζί με την τρομακτική αλήθεια για την ύπαρξη τους.
Ξεκίνησα το βιβλίο με μεγάλη περιέργεια, καθώς διάβαζα διθυραμβικές κριτικές γι’ αυτό στα social κι επειδή την έχω πατήσει ξανά με βιβλία από λογαριασμούς, που στέλνονται για προώθηση και παρουσιάζονται σαν κάτι άλλο από αυτό που είναι, κρατούσα μια πισινή στα πρώτα κεφάλαια. Αλλά Θεέ μου το λάτρεψα! Και θέλω να το διαβάσω ξανά!
Η συγγραφέας μας παρασύρει σε έναν ρεαλιστικό κόσμο, με μπόλικη δόση απόκρυφου, μυστηρίου, μια πρέζα μαγείας, λίγα γκόθικ στοιχεία και λεπτομερέστατες περιγραφές, που στοιχειώνουν τον αναγνώστη από το πρώτο, μέχρι το τελευταίο κεφάλαιο. Και είναι αυτές καθαυτές οι περιγραφές, των αντικειμένων, των οσμών, της επαφής, της ματιάς, που όχι μόνο σε βάζουν στο κλίμα, αλλά υπήρχαν σημεία που ένιωθα όντως ότι κάτι κινείται κάτω από το δέρμα μου, που ένιωθα κισσούς και κλαδιά να ξεπροβάλλουν από τις κοιλότητες του σώματος μου. Είναι ένα βιβλίο που σε αναγκάζει να το ζήσεις, να το νιώσεις στο πετσί σου, είτε θέλεις είτε όχι. Κι αυτό ακριβώς το στοιχείο, είναι που το κάνει να ξεχωρίζει.
Αν και στην αρχή ένιωσα μια κάποια συμπάθεια για τις αδερφές Χόλοου στα τελευταία κεφάλαια, αυτή η συμπάθεια, μετατράπηκε σε αποτροπιασμό και ειδικά για την Γκρέι, την μεγαλύτερη και τον εγκέφαλο θα έλεγε κανείς, της μικρής συμμορίας τους. Βασικά η Γκρέι από την αρχή μου καθόταν στο λαιμό και ήθελα να την χτυπήσω. Εγωίστρια, ισχυρογνώμων, απρόβλεπτη, ριψοκίνδυνη, είναι μόνο μερικά από τα χαρακτηριστικά που την απαρτίζουν. Δεν μπόρεσα να καταλάβω, γιατί μπήκε στον κόπο να κάνει ότι έκανε, να βεβηλώσει ζωές και υπάρξεις που δεν της ανήκαν, για να βγει στον κόσμο και να τα κάνει όλα σμπαράλια. Δεν έχαψα καθόλου τον λόγο για τον οποίο έπραξε, όπως έπραξε, για τις αδερφές της γιατί οι πράξεις της μέσα στο βιβλίο δείχνουν το εντελώς αντίθετο. Ήταν απλά εγωίστρια, δεν ήθελε να μείνει μόνη και είπε να σύρει στον βούρκο και τις άλλες δύο μαζί της.
Συμπάθησα πολύ την Βίβι. Θα έλεγα πως ήταν κάτι σαν την ήρεμη δύναμη ανάμεσα στην μεγάλη Χόλοου και την μικρή. Αν και αντιδραστικό στοιχείο, των άκρων και των καταχρήσεων, υπήρχε κάτι στον χαρακτήρα της που με τράβηξε. Την βρήκα πολύ πράο άνθρωπο, πολύ δεν δίνω δεκάρα για την γνώμη των άλλων. Αν και είμαι σίγουρη πως πίσω από όλο αυτό το δράμα με το αλκοόλ τα ναρκωτικά και τα λοιπά, κρυβόταν κάτι πιο βαθύ. Ίσως ένα μέρος του μυαλού της, θυμόταν και συνειδητοποιούσε την αλήθεια των πράξεων της Γκρέι και της ίδιας της ύπαρξης τους κι απλά έπρεπε με κάποιο τρόπο να αντιμετωπίσει την αηδία που ένιωθε.
Το ίδιο συμβαίνει και με την Ίρις εν μέρη, αλλά η λατρεία που έχει στην Γκρέι, δεν την αφήνει να δει καθαρά και ξάστερα. Ξέρει ότι είναι αλλόκοτη, ότι κάτι συμβαίνει με όλο της το είναι, πως κάτι δεν πάει καλά μαζί της. Κι αυτό την τρομάζει και την αφήνει στα μετόπισθεν. Τρίζει τα δόντια στον εκφοβισμό, στην βία, στην σεξουαλική κακοποίηση, γιατί φοβάται αυτό που κρύβεται κάτω από το δέρμα της, τις απόκοσμες δυνάμεις που κρύβει το αίμα της. Ο χαρακτήρας της με στεναχώρησε κάπως γιατί σε πολλά σημεία, ενώ μπορεί να διεκδικήσει τα θέλω τις και τις ανάγκες της, εκείνη κάνει ένα βήμα πίσω, σκύβει το κεφάλι και συμπεριφέρεται στα υπάκουο κουτάβι. Αλλά στο τέλος παίρνει τα πάνω της κι αυτό ήταν κάπως ευχάριστο.
Η συγγραφέας αφήνει πολλές μικρές λεπτομέρειες που βοηθούν τον αναγνώστη να ανακαλύψει την αλήθεια μόνος του, για το μυστικό των αδερφών. Από ένα σημείο και μετά, είχα καταλάβει τι ακριβώς συμβαίνει, αλλά και πάλι η αποκάλυψη με χτύπησε κατακούτελα για την μοίρα των τριών αθώων ψυχών. Λυπήθηκα αφάνταστα για την κατάληξη που είχε ο Τάιλερ, ωστόσο η εύρεση της αδερφής του κάπως αγαλλίασε αυτό το συναίσθημα.
Το αγάπησα, το λάτρεψα και ψάχνω υποψήφιο θύμα, να το διαβάσουμε ξανά παρέα. Και πρέπει να το διαβάσετε και εσείς, αν σας αρέσουν τα βιβλία μυστηρίου με τρομακτικά κι αλλόκοσμα στοιχεία, που ακροβατούν στην εντέλεια, ανάμεσα στη ζωή και τον θάνατο. Κρατήστε αυτό το τελευταίο γιατί θα σας χρειαστεί.
