«Μια φάρμα, στη μέση ενός καταπράσινου λιβαδιού της νοτιοδυτικής Ουαλίας. Παντού γύρω πράσινο, ησυχία και ξεγνοιασιά. Δεν υπάρχουν δρόμοι, αυτοκίνητα, πολυκατοικίες, τεχνολογία. Ούτε καν άνθρωποι. Εκτός από έναν…
Κάθεται στη βεράντα της φάρμας και απολαμβάνει αυτό που αναζητά ο καθένας. Την απόλυτη ηρεμία.
Όταν ήταν μικρός είχε ένα όνειρο. Να γίνει βιβλιοθηκάριος. Να περιστοιχίζεται από βιβλία, να τα μυρίζει ολημερίς, να τα διαβάζει, να ταξιδεύει μέσα από τις σελίδες τους, να τα προτείνει σε άλλους. Να ζει με αυτά.
Μέχρι που η μοίρα τού έπαιξε το πιο σκληρό, το πιο αδυσώπητο, το πιο απάνθρωπο παιχνίδι. Του στέρησε τη βασικότερη από τις πέντε αισθήσεις. Την όραση. Ήταν μόλις δεκαοκτώ χρόνων τότε…
Πόσο πόνο μπορεί να υπομείνει ένας άνθρωπος; Πόσο εφικτό είναι να τον αντιστρέψει προς όφελός του; Τι πιθανότητες έχει να ορθοποδήσει, έπειτα από ένα ισχυρό γκρεμοτσάκισμα της ψυχολογίας του; Ποιος ο ρόλος της οικογένειας σε όλα αυτά; Πώς η αγάπη για τα βιβλία μπορεί να βοηθήσει μια τέτοια κατάσταση;
Πόσο αγαπάς τον συνάνθρωπό σου;
Πόσο τον μισείς;
Μια ιστορία σκληρή, που επιχειρεί να ξετυλίξει τον μπερδεμένο μίτο των ανθρώπινων σχέσεων, ενάντια στον πόνο, τη φτώχεια και τον ρατσισμό.
Μια ιστορία μίσους και αγάπης.
Κυρίως αγάπης…» (οπισθόφυλλο)
Ένας ύμνος στην αγάπη, στην προσφορά και στην δύναμη της ανθρώπινης ψυχής, το βιβλίο του Παντελή Μαυρομμάτη «Χτίσε μια γέφυρα στα σύννεφα». Και ναι τα σύννεφα είναι μαλακά, βρίσκονται στον ουρανό, όμως ο άνθρωπος χαζεύοντάς τα ταξιδεύει! Ταξιδεύει με το μυαλό και την ψυχή.
Αυτή την γέφυρα προσπάθησε να χτίσει ο Χάουελ Πέτερσον σε μία φάρμα – που κληρονόμησε από τον θείο του – κάπου στα καταπράσινα λιβάδια της νοτιοδυτικής Ουαλίας. «Χτυπημένος» από την μοίρα, λόγω μίας ασθένειας, χάνει την όρασή του στα 18 του χρόνια. Ο Χάουελ μαθαίνει να ζει αναπτύσσοντας όλες τις άλλες του αισθήσεις και να επιβιώσει μέσα σε έναν σκληρό κόσμο, φτιαγμένο για τους «υγιείς» (σωματικά). Ωστόσο, ο αγώνας της επιβίωσης του δίνει σημαντικά μαθήματα και κάποια στιγμή συνειδητοποιεί ότι το νόημα της ζωής δεν είναι τα υλικά αγαθά, η απόκτηση δύναμης οικονομικής, η επαγγελματική καταξίωση, αλλά η γαλήνη της ψυχής.
Μέσα από την ιστορία του Χάουελ, μέσα από το παρελθόν του, το οποίο είναι γεμάτο πόνο, παρουσιάζεται ο αγώνας του ανθρώπου να ανταπεξέλθει σε όλα όσα τον βασανίζουν. Το συγκλονιστικό σε αυτή την ιστορία είναι ότι τελικά ο άνθρωπος βασανίζεται, όχι τόσο από τα σωματικά προβλήματα όσο από τα ψυχικά. Ο Χάουελ μέσα από τις συζητήσεις με τον επισκέπτη του στην φάρμα στην ουσία αναζητά την ψυχική του γαλήνη, βάζοντας και τον ίδιο τον επισκέπτη – και κατ’ επέκταση εμάς τους αναγνώστες – στην ίδια αναζήτηση.
Ο πόνος όταν συνειδητοποίησε ότι πρέπει να ξεχάσει μία για πάντα το όνειρό του – να γίνει βιβλιοθηκάριος, η απώλεια της όρασης, ο ρατσισμός που βίωσε λόγω της αδυναμίας του, η στήριξη της οικογένειάς του που τόσο αναζητούσε, ωθούν τον αναγνώστη να στραφεί προς τον εαυτό του και να δει τον δικό του προσωπικό αγώνα, τις δικές του αναζητήσεις, τις δικές του προσπάθειες για συναισθηματική αναβίωση.
Που θα καταλήξει ο αγώνας αυτός; Πόσο εύκολο είναι να δεις μέσα σου και μέσα στους άλλους και στο τέλος να συγχωρήσεις λάθη και παραπτώματα; Γιατί εκεί αποσκοπεί η αναζήτηση του Χάουελ στην ουσία. Στην συγχώρεση. Και είναι αυτή η οποία φέρνει την κάθαρση στην ψυχή του ανθρώπου.
Ο Χάουελ προσφέρει στον αναγνώστη την δυνατότητα να σταθεί απέναντι στον εαυτό του, να εξερευνήσει την ψυχή του, να εξερευνήσει τους άλλους και να οδηγηθεί στην λύτρωση. Η ιστορία του Χάουελ δεν είναι μόνο πόνος και ψυχολογική κατάρρευση, η ιστορία του Χάουελ είναι και η δύναμη ψυχής για να αντιμετωπίσεις τις δυσκολίες, η ελπίδα ότι μετά από μία καταιγίδα θα βγει το ουράνιο τόξο.
