Ονειρεύομαι εκείνους τους τρελούς θαρρείς που ψηλαφίζουν τα αστέρια...
Εκείνους που ευωδιάζουν άνοιξη σε ένα τους χαμόγελο..
Ολόλαμπρα τα μάτια τους γυαλίζουν στο φως του φεγγαριού.
Θες το καρδιοχτύπι;
Θες η ανάσα;
Εκείνο το πάθος το ανομολόγητο, που ξυπνά την διαίσθηση καθώς ανθοφορούν τα νυχτολούλουδα...
Δεν είναι αγιόκλημα, μήτε γιασεμί... μονάχα ο κρίνος ο εύθραυστος, ο αμόλυντος..
Κι εκείνο το χάδι της ψυχής το ανίερο, αχνό αεράκι σαν απαλό φιλί, προστατευτικό, υπόσχεση παντοτινή σε σπάργανα, δυο χούφτες ροζιασμένες, δουλεμένες στα δάκρυα της γης...
Αγάπη μυστική!
Β.Γ.Μπούζα