Τικ τοκ.. ακούς πως χτυπάει...
Δεν είναι ο ψίθυρος...ο μηδαμινός , ο ανεπαρκής αλλά η βροχή..
Η δροσοσταλίδα που κάνει το κορμί να αναριγά καθώς το έρεβος την τυλίγει! Αυτή η γλυκιά ανατριχίλα λίγο πριν το πέρασμα στην αιωνιότητα! Στο τύμβο των αθανάτων, λουσμένη στο ποτάμι της λήθης... Της μεγαλειότητας της νύχτας των απόκοσμων νυμφών της εκκωφαντικής σιωπής..
Αστέρια αστραποβολούν, αδαμάντινοι καρποί ανθοφορούν στα παλλόμενα πέτρινα σπλάχνα της μάνας γης καθώς καθρεφτίζονται σε νερά καθάρια, απάνεμα. μαρμάρινα στο φως της ισχνής σελήνης, πλαισιωμένα από νεφέλες αποτύπωμα του πάθους τρελών εραστών, ύστατη πνοή στα χείλη...
Β.Μπούζα