Δροσιά... δροσοσταλίδα,
γέννημα του βουνού, της πλάσης.
Ανάσα ψυχρή, αξιοθαύμαστο αηδόνι της αυγής,
εκεί πού φωλιάζει το πούσι καθώς διαχέονται οι νότες της παγωμένης αύρας στα φυλλώματα των λουλουδιών,
ξεδιψά περιπατητές κάτω απο Πλάτανους,
θεόρατους, αιωνόβιους από τις παρυφές της λαογραφίας εκεί που οι θρύλοι και οι μύθοι φωλιάζουν.
Λουλουδένια πέταλα προσμετρά, η κόρη των βουνών σαν τυλίγεται με τις αποχρώσεις του πρωινού.
Ο ήλιος ολόλαμπρος αγκαλιάζει με τις θερμές ακτίνες του τα γεννήματα της μητέρας γης.
Ξύπνα τα ζώα σαν αναριγούν από τις φωλιές τους, να συλλέξουν τροφή.
Φτερουγίζουν, τραγουδούν, εξυμνουν την ομορφιά και χάνονται στις πτυχές του δάσους κι άλλα πάλι οδεύουν προς το γάργαρο ποταμό, γλύφουν το ύδωρ, τις φλέβες της γης ...
οι οποίες εκτείνονται κατά μήκος της, δημιουργώντας ένα στρόβιλο δράσεων αναμνήσεων στην πορεία του χρόνου,
Τροφοδοτώντας με ζωή κάθε έμβιο πλάσμα , από το υποδεέστερο έως το μέγιστο πάνω στον πλανήτη.
Β.Γ.Μ
