Απαλός αφρός απλώνεται στην αμμουδιά του κορμιού σου.
Τι μυστικούς θησαυρούς κρύβουν τα θαλασσογένητα μάτια σου.
Ο ρυθμός των βλεφάρων σου καθώς πεταρίζουν.
Η καρδιά σου που χάνει ένα χτύπο στην θύμησή μου.
Εκείνο το καλοκαίρι που παραδόθηκες στου ονείρου το χάδι.
Προσευχή το ονομά σου στα χείλη, γλυκύτατος ασπασμός από τα μύχια του φυλλοκαρδίου.
Σπίθα που καίει η φλόγα της αγάπης σου. Αναζωπυρώνεται στο πιο γλυκό χαμόγελό σου.
Εκείνο, που λάμπει η ύπαρξη στο ατέρμονο χάος των σκέψεων, των αριθμών και ατελείωτων σχημάτων και ων χρωμάτων.
Μια αγκαλιά άνθη, χαλί διάσπαρτο στα γυμνά πέλματα σου.
Όπου η ελευθερία καραδοκεί μπρος σε ύψωμα καμωμένη από ασήμι και χρυσό όπως οι ακτίνες του θεού ήλιου, η οποίος καθαγιάζει την πλάση.
Ευγνώμονες για την ομορφιά και τη γαλήνη, το αστείρευτο ύδωρ της ζωής, στον καταρράκτη της γνώσης ενσαρκώνεται καθώς το νερό παφλάζει και χύνεται, γίνεται ένα με το νού ταξίδι στα άδυτα της ψυχής.
Όπου το πέπλο της καταχνιάς σε ασημένιο κουβάρι μετουσιώνεται, θρύψαλα της θλίψης, και η αέναη αρμονία πλημυρίζει με τις νότες την μελωδία της ζωής μπρος το άγγιγμα του ζοφερού Άδη.
Είναι η αγαλλίαση που προέρχεται από την καλοσύνη και την κατάρα της γενναιοδωρίας ως το σπόρο της δημιουργίας.
Β.Γ.Μ 3/6/22
