Εκείνο το ψυχρό πρωινό καθώς η λιακάδα δειλά ξεπροβάλλει γλύφει τα πέταλα των άγριων ρόδων.
Ψυχρή, ώριμη, αλαβάστρινη ομίχλη επιζητά, τα ακροδάχτυλα να αφήσουν το αποτύπωμά τους στο τζαμί.
Καπνός τσιγάρου οι σκέψεις, εκείνες οι φωνές του νου που αγκαλιάζουν την ύπαρξη.
Μελωδία η πάχνη καθώς αργοπέφτει.
Νιφάδες, οι αιθερικές ψυχές των ασωμάτων Αγγέλων που περνοδιαβαίνουν ανάμεσά μας.
Πλάσματα ηδονικά, απόκοσμα, τυλίγονται στις πτυχώσεις καθημερινότητας. Στα φθαρτά όρια του χωροχρόνου.
Σε ταχύτατες αναπαραστάσεις του πάζλ της θεμελίωσης.
Πότε η αγαθότητα και καλοσύνη ξυπνά την εσωτερική ενσυναίσθηση και η σκοτεινή πλευρά του φεγγαριού ξεδιψά στο αντιφέγγισμα της θάλασσας.
Ακροβατούν στις παρυφές της ευτυχίας και αποζητούν τη σπίθα της καρδιάς.
Τους ακούς; Τους αισθάνεσαι νακυλούν στις φλέβες σου; Ρέουν στο απόκοσμο εγώ σου.
Βροντοχτυπούν οι παλμοί, επισείρονται σε χορό αγιοσύνης καθώς φωλιάζουν στο αμπαρωμένο φυλλοκάρδι.
Αναζωπυρώνουν το φως καθώς τυλίγονται με το εβένινο σκότος.
Μαζί να αγκαλιάζονται ώσπου δημιουργούν την κοσμική αρμονία της φύσης, τη ζωή!
Βασιλική Μπούζα
