Εκεί στον κάμπο που θερίζει που ο άνεμος στο στάχυ και γίνεται ένα με τη θέρμη ανάσα του Αυγούστου περιπλανάται η ευτυχία.
Τι κi αν ο τζίτζικας εξυμνεί την μητέρα Γη με το γλυκό τραγούδι του.
Μοιάζει ο ουρανός μεταξένιος, με σύννεφα κεντημένος, λες και θαυμάζει την δροσερή μεγαλοπρέπεια των κυμάτων.
Αλμυρά στα χείλη πλαγιάζει στον βυθό των αναμνήσεων, εκεί που οι ανεμώνες στροβιλίζουν αποχρώσεις του δειλινού και ο αφρός ξεπλένει κοχύλια.
Μαργαριτάρια, κόκκοι της αμμουδιάς, αμέτρητοι ψίθυροι, όσες και οι εκπνοές των λουλουδιών, αγγέλων στα πετρόχτιστα σοκάκια. Ιπποτικά βήματα μιας άλλης εποχής, ιστορίες πίσω από το αχνό πέπλο του χρόνου.
Μάτια γαλανά, σπινθηροβόλες ίριδες, μυστικά περάσματα στο πέρας της Μονεμβασιάς..
Εκείνους τους αμπελώνες που ανθίζει η εξιλέωση και αποζητά το σκίρτημα της καρδιάς.
Παλμοί, χτύποι, και έρωτας.. Πάθη του ανθρώπινου εγωισμού και φως!
Λάμπρο ολάνθιστο στεφάνι της ευτυχίας, το σεργιάνι.
Βασιλική Μπούζα
