Η ζωή της Γκουέν έχει φτάσει σε αδιέξοδο. Έχει πατήσει εδώ και καιρό τα τριάντα, είναι μόνη της, οι φίλες της το μόνο που κάνουν είναι να φροντίζουν τα μωρά τους στα προάστια και οι γονείς της μιλάνε ασταμάτητα για πράγματα τόσο σημαντικά όσο οι κάδοι του δήμου. Νιώθει μοναξιά. Όπως όλοι μας… σωστά;
Όταν την απολύουν από μια δουλειά που έτσι κι αλλιώς τη σιχαινόταν, η Γκουέν, που τρώει μόνη της σε μια παμπ, δοκιμάζει την πιο νόστιμη πουτίγκα της ζωής της, και συνειδητοποιεί πως δεν έχει κανέναν για να του το πει. Αποφασίζει λοιπόν να αρχίσει να ζει ξανά τη ζωή της, να ξαναβρεί τις φίλες της, να επανασυνδεθεί με την οικογένειά της, και να κλείσει επιτέλους αυτό το ραντεβού στον οδοντίατρο.
Πρώτη της στάση το μέρος όπου όλα έχουν μια δεύτερη ευκαιρία: το μαγαζί μεταχειρισμένων της γειτονιάς της. Με τη βοήθεια απρόσμενων φίλων και παλιών αντικειμένων, που κουβαλούν τις δικές τους κρυφές ιστορίες, η Γκουέν θα βρει έναν τρόπο να ξεκουνηθεί και να προχωρήσει με γενναιότητα, πείσμα και χιούμορ.
Μεθυστικά έξυπνο, το Αγαπημένα πράγματα είναι ένα βιβλίο για τη φιλία, την απώλεια, και το πώς να ξαναβρίσκεις τον δρόμο σου. (Από το οπισθόφυλλο του βιβλίου)
Πρώτη επαφή με την συγγραφέα και πρέπει να αναφέρω ότι τα συναισθήματα που μου άφησε είναι ανάμεικτα. Το μυθιστόρημα «Αγαπημένα Πράγματα» της Lauren Bravo, που κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Μεταίχμιο, υπόσχεται να φτιάξει λίγο το μέσα μας, όταν πάει κάπως να μαυρίσει και μπορώ να πω ότι η γενική ιδέα του βιβλίου, κάτι καταφέρνει. Με την εκτέλεση είχα ένα προβληματάκι. Ας πάρουμε όμως τα πράγματα από την αρχή.
Το βιβλίο αφορά την Γκουέν. Μια γυναίκα μετά τα τριάντα της που έχει φτάσει σε ένα τέλμα η ζωή της. Είναι μόνη της, χωρίς δουλειά, χωρίς σύντροφο, με φίλες που πλέον προτεραιότητα τους είναι οι οικογένειες τους και φλύαρους γονείς που το πιο συναρπαστικό που μπορεί να συμβεί στη ζωή τους, είναι οι κάδοι της γειτονιάς.
Και εκεί που κάθεται μόνη και αμέριμνη σε μια παμπ και απολαμβάνει το γλυκάκι της, γιατί ποιος μπορεί να πει όχι σε ένα λαχταριστό γλυκάκι, ΜΠΑΜ, της έρχεται η επιφοίτηση. Όχι! δεν θα το βάλει κάτω. Πρέπει να παλέψει με νύχια και με δόντια, για να κάνει τα αδύνατα δυνατά, ώστε η ζωή της να αποκτήσει ξανά νόημα. Και το κάνει. Μάρτυρες σε όλη την διαδρομή της, ήμαστε όλοι εμείς οι αναγνώστες που μαζί με την ελπίδα της Γκουέν, πως όλα στο τέλος θα πάνε καλά, αναπτερώνονται και οι δικές μας.
Σε γενικές γραμμές που άρεσε το βιβλίο. Σε κάποια σημεία η πλοκή κυλάει γρήγορα, σε άλλα βασανιστικά αργά. Η συγγραφέας σχηματίζει όμορφες εικόνες με τις περιγραφές και τους ιδιόρρυθμους χαρακτήρες της. Ευχήθηκα πολλές φορές, να ήμουν μέρος όλου αυτού του σκηνικού. Να ήμουν και εγώ εθελόντρια στο τοπικό φιλανθρωπικό κατάστημα για να έχω μια μικρή ευκαιρία να συνομιλήσω με κάποιους από τους ήρωες.
Η Γκουέν είναι συμπαθητική πρωταγωνίστρια. Τα παθήματα και οι απογοητεύσεις όπου βιώνει την κάνουν πολύ ρεαλιστική και ο αναγνώστης μπορεί αμέσως να νιώσει κάποια σύνδεση μαζί της. Ήθελα να την πάρω αγκαλιά και να της πω πως όλα θα πάνε καλά στο τέλος. Με κέρδισε το γεγονός πως ο χαρακτήρας της, δεν ήταν τέλεια γραμμένος. Βλέπουμε μια γυναίκα που παλεύει καθημερινά, με τις επιλογές και τα ελαττώματα της, που κάνει ότι καλύτερο μπορεί για να αντιμετωπίσει τις δυσκολίες και τις τρικλοποδιές που συναντά στο δρόμο της συνεχώς. Πέφτει, τα παρατάει. Φτάνει σε σημείο να λέει έως εδώ αρκετά, δεν αντέχω άλλο, μα βρίσκει την δύναμη και σηκώνεται ξανά. Ε μπορείς να μην την αγαπήσεις μετά; Δεν μπορείς.
Επίσης μου άρεσε ιδιαίτερα και η αναφορά στην θλίψη και το πως οι άνθρωποι έχουν διάφορους τρόπους να την επεξεργάζονται και να την αντιμετωπίζουν. Τα τελευταία κομμάτια του βιβλίου, ήταν άκρως συγκινητικά.
Πάμε τώρα στα αρνητικά. Δυσκολεύτηκα να τελειώσω το βιβλίο γιατί ο τρόπος που είναι γραμμένος, με μπέρδευε συνεχώς. Θα μπορούσα να πω, πως ουσιαστικά διαβάζουμε δύο βιβλία σε ένα. Μέσα στα κεφάλαια, συμπεριλαμβάνονται άλλα μικρότερα κεφάλαια, με την ιστορία τον μεταχειρισμένων αντικειμένων, που μπορούσε κανείς να βρει στο κατάστημα. Αν και όλα αυτά τα διηγηματάκια, εξυπηρετούσαν στην πλοκή, ήταν άκρως κουραστικά και μερικές φορές βαρετά.
Άλλο ένα σημείο, που αυτό είναι καθαρά δικό μου θέμα και καθόλου να μην σας αποθαρρύνει από το να δώσετε μια ευκαιρία στο βιβλίο, είναι η ίδια η γραφή της Bravo. Περιττά πράγματα, περιττές λεπτομέρειες, σε αρκετά σημεία ένιωθα πως επαναλαμβανόταν συνεχώς και πλάτιαζε χωρίς να χρειάζεται. Φλύαρη γραφή γενικότερα, που αν είχε δοθεί περισσότερη σημασία στην επιμέλεια ίσως το βιβλίο να γινόταν τοπ. Τουλάχιστον η Γκουέν, έσωζε την κατάσταση.
Μου άρεσε; Ναι. Όχι όμως, όσο περίμενα. Ωστόσο, αν σας αρέσουν τα feel good βιβλία και οι ανάλαφρες ιστορίες, το μυθιστόρημα «Αγαπημένα Πράγματα», είναι αυτό που χρειάζεστε.
