«Φίλησα τη Σάρα Γουίλερ» είναι ο τίτλος του νέου μυθιστορήματος της συγγραφέως, Casey McQuiston, που κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Μεταίχμιο σε μετάφραση της Ειρήνης Παϊδούση. Τι κι αν ο τίτλος προϊδεάζει τον αναγνώστη για μια ρομαντική πλοκή, το βιβλίο είναι πολλά περισσότερα από αυτό. Ετοιμαστείτε λοιπόν, για μια βόλτα στην Αλαμπάμα και συγκεκριμένα στην Χριστιανική Ακαδημία Γουίλογκροβ παρέα με την Κλόι, τον Σμιθ, τον Ρόρι και την Σάρα. Τι κοινό τους ενώνει; Ένα φιλί. Ας τα πάρουμε όμως, από την αρχή.
Η Κλόι Γκριν μετακομίζει με τις δύο μαμάδες της, από την Νότια Καρολίνα, στην Αλαμπάμα. Καταφέρνει να επιβιώσει τέσσερα χρόνια στην Χριστιανική Ακαδημία Γουίλογκροβ και βρίσκεται ένα βήμα, πριν την αποφοίτηση. Στόχος της Κλόι να γίνει η αριστούχος μαθήτρια των τελειόφοιτων, ωστόσο για να το καταφέρει αυτό, θα πρέπει να συναγωνιστεί, με την όμορφη, έξυπνη και τέλεια κόρη του διευθυντή, την Σάρα Γουίλερ.
Παρόλα αυτά, ένα μήνα πριν την αποφοίτηση, η Σάρα θα χαρίσει τα φιλιά της στην Κλόι, στο αγόρι της Σμιθ, στον γείτονα της Ρόρι και θα εξαφανιστεί μυστηριωδώς, αφήνοντας πίσω της, μια έξαλλη Κλόι και ροζ κάρτες με μηνύματα προς τα τρία παιδιά αλλά και στοιχεία για να την εντοπίσουν. Οι τρεις τους θα βάλουν τα δυνατά τους για να βρουν την Σάρα και να ξεδιαλύνουν το μυστήριο της εξαφάνισης της. Στην πορεία όμως η Κλόι θα έρθει αντιμέτωπη με την αλήθεια, πως το Γουίλογκροβ δεν είναι αυτό που πίστευε, ούτε και η Σάρα.
Είναι το πρώτο μυθιστόρημα που διαβάζω με LGBTQ στοιχεία και το αγάπησα, από την πρώτη σελίδα μέχρι την τελευταία. Η ανάλαφρη, παιχνιδιάρικη γραφή της Casey McQuiston με κέρδισε από το πρώτο κιόλας κεφάλαιο. Αν και το θέμα που παρουσιάζει στην ιστορία της, είναι σοβαρό και θα τολμούσα να πω και κάπως δύσκολο, καταφέρνει με το χιούμορ της και τους απίθανους χαρακτήρες της, να δώσει φρεσκάδα και πνοή στο κείμενο, γεμίζοντας τον αναγνώστη με ελπίδα και αισιοδοξία. Το σίγουρο είναι, πως μετά το βιβλίο «Φίλησα την Σάρα Γουίλερ» ανυπομονώ να διαβάσω και το One last stop που θα κυκλοφορήσει κι αυτό από τις εκδόσεις Μεταίχμιο.
Ανέφερα πριν, πως το θέμα που παρουσιάζει η συγγραφέας είναι δύσκολο και όντως είναι. Μέσα από την εξαφάνιση της Σάρας και την αναζήτηση της, από τα τρία παιδιά, ο αναγνώστης έρχεται αντιμέτωπος με το αυταρχικό, δικτατορικό κι αντιδημοκρατικό καθεστώς που κυριαρχεί στους διαδρόμους της Ακαδημίας Γουίλογκροβ, μια ακαδημίας που με πρόσχημα τον Χριστό και την πίστη, καταπιέζει τους μαθητές της, τους τιμωρεί για την διαφορετικότητα τους και τους στιγματίζει αν τολμήσουν να δείξουν έστω κι ένα ψήγμα από το πρόσωπο του αληθινού τους εαυτού. Και κακά τα ψέματα, ας μην το αρνηθούμε, όλοι λίγο πολύ στην ζωή μας, έχουμε αντιδράσει με τον ίδιο ακριβώς τρόπο σε πράγματα που αδυνατούμε να κατανοήσουμε πεπεισμένοι πως στον κόσμο υπάρχουν δύο μέτρα και δύο σταθμά κι αυτό θα πρέπει να ακολουθούμε και να διαιωνίζουμε και στις επόμενες γενιές.
Ωστόσο η συγγραφέας μας δείχνει μια νέα οπτική γωνία. Μας εξιστορεί πως αν βάλουμε στην άκρη την στενομυαλιά μας, την αυστηρότητα που μας μεγάλωσαν κι αποδεχτούμε τον συνάνθρωπο μας με τα καλά και τα κακά του, με τα ελαττώματα και τα προτερήματα του, τότε κάτι νέο μπορεί να ανθίσει. Κάτι ελπιδοφόρο κι αισιόδοξο που θα γεμίσει χαρά τις ζωές μας. Γιατί λοιπόν να ζούμε μια ζωή γεμάτη καταπίεση κι αρνητισμό, όταν μπορούμε να παραμερίσουμε αυτά που μας χωρίζουν και να διεκδικήσουμε μια θέση στον ήλιο;
Οι χαρακτήρες της Casey είναι πολλοί ρεαλιστικοί και ζωντανοί θα έλεγα, έτοιμοι να ξεπηδήσουν από τις σελίδες του βιβλίου και να μας δώσουν ένα μάθημα. Πρώτα έχουμε την Σάρα, το καλό κορίτσι της διπλανής πόρτας, το κορίτσι υπόδειγμα για όλους τους άλλους, που ακολουθεί πιστά τον δρόμο του Χριστού χωρίς να ξεστρατίζει, την κόρη του διευθυντή που είναι πρώτη σε όλα και διαπρέπει. Το κορίτσι που όλοι θαυμάζουν και θέλουν να μάθουν. Αλλά πια είναι αληθινά η Σάρα; Τι την κάνει να το σκάσει από το σπίτι της, χωρίς να αφήσει ίχνη, πέρα από τις ροζ αινιγματικές κάρτες που προορίζονται για την Κλόι, τον Σμιθ και τον Ρόρι; Μήπως η Σάρα βαρέθηκε να είναι πια το υπόδειγμα και το καλό παιδί που όλοι νομίζουν; Μήπως σιχάθηκε να ζει σε έναν κόσμο πλασμένο από ψέματα, σε έναν κόσμο όπου η διαφορετικότητα τιμωρείται και διώκεται; Ίσως η Σάρα θέλει απεγνωσμένα να αλλάξουν τα πράγματα στην μικρή πόλη που ζει και ήρθε η ώρα να βάλει το χεράκι της.
Από την άλλη έχουμε την Κλόι, την μαθητική αντίπαλο της Σάρας. Διαφορετικές στα πάντα μα μοιάζουν περισσότερο από όσο πιστεύουν. Η Κλόι μεγαλωμένη να εκφράζει ελεύθερα τα πιστεύω της δυσκολεύεται με την αυστηρή πολιτική της Ακαδημίας προσπαθεί όμως να μένει μακριά από κουτσομπόληδες και τον διευθυντή του σχολείου. Αν και όλοι γνωρίζουν την ιστορία της μαμάς της, μιας γυναίκας που εξέφρασε ελεύθερα την ομοφυλοφιλία της στην Ακαδημία για να αντιμετωπίσει αμέσως μετά την αποβολή και τον στιγματισμό, δεν γνωρίζουν την Κλόι. Της συμπεριφέρονται με βάση το παρελθόν των γονιών τις, λες και είναι βδέλυγμα που ήρθε για να παρασύρει τα παιδιά της Ακαδημίας. Οι άριστες βαθμολογίες της και ο ζήλος να βγει πρώτη μαθητικά, ανάμεσα από τους τελειόφοιτους, την γλιτώνουν αρκετές φορές από την αποβολή, ακόμα κι όταν καταπατά κανόνες της Ακαδημίας που αφορούν το παρουσιαστικό των μαθητών.
Η Κλόι είναι ένας χαρακτήρας που ναι μεν μου κίνησε την προσοχή στην αρχή, αργότερα κατάλαβα πως είναι αρκετά απρόβλεπτη. Αν και όλοι όσοι την περιστοιχίζουν βλέπουν καθαρά τα αισθήματα της, η Κλόι αρνείται να τα δεχτεί και δρα παρορμητικά. Αυτός ο παρορμητισμός της, κινεί πολλές φορές την πλοκή του βιβλίου με απίστευτη ταχύτητα κάνοντας τα γεγονότα να διαδέχονται το ένα το άλλο και τον αναγνώστη να ζητά ακόμα περισσότερα. Το μόνο αρνητικό που μπορώ να βρω στην Κλόι, είναι πως πάνω στην μανιώδη αναζήτηση της, για την Σάρα, παραμελεί καταστάσεις κι ανθρώπους, πολλοί σημαντικά για εκείνην, πληγώνοντας τους. Ευτυχώς όχι ανεπανόρθωτα.
Ο Σμιθ και ο Ρόρι, είναι δύο πολύ γλυκά παιδιά παρεξηγημένα, κολλημένα με ταμπέλες που ποτέ δεν θέλησαν να έχουν. Ο Σμιθ θεωρώ πως βασανίζεται περισσότερο από τους χαρακτηρισμούς που του αποδίδει ο περίγυρος του. Προσπαθεί να ανταπεξέλθει στις προσδοκίες που έχουν οι άλλοι γι’ αυτόν, παραμελώντας τα αληθινά του συναισθήματα και κάνοντας πέρα τον Ρόρι, που ουσιαστικά, είναι ίσως και ο μοναδικός που τον δέχεται έτσι όπως είναι. Ειλικρινά χάρηκα τόσο πολύ για την κατάληξη που είχαν οι δύο τους. Θα με στεναχωρούσε πολύ, αν η συγγραφέας δεν τους έδινε αυτό το τέλος.
Τώρα, για να κλείσω και το άρθρο μου, αυτό που δεν μου άρεσε στο βιβλίο είναι η στάση των γονιών, όλης της μαθητικής κοινότητας του Γουίλογκροβ. Δυστυχώς συνειδητοποιούμε όλοι μας, πως όσο κι αν εξελίσσεται ο κόσμος, θα υπάρχουν ακόμα γονείς που συμπεριφέρονται καθ' αυτόν τον τρόπο στα παιδιά τους. Σαν μητέρα κι εγώ, ξέρω πολύ καλά, πως δεν είναι ότι πιο εύκολο, να χαλάει η εικόνα που έχεις χτίσει στο μυαλό σου, από την στιγμή που φέρνεις ένα παιδί στον κόσμο κι αρχίζεις να σκέφτεσαι μελλοντικά για το πως θα ήθελες να εξελιχτεί ο χαρακτήρας του. Ανεξαρτήτως ηλικίας, μην ξεχνάμε πως είτε παιδί, είτε ενήλικας, ο κάθε άνθρωπος έχει την δική του ξεχωριστή προσωπικότητα και θα πρέπει να σεβόμαστε τα όρια και τις επιλογές του, ακόμα κι αν πολλές φορές δεν συμφωνούμε με αυτά και μας ξενίζουν. Προσωπικά, επιθυμώ να δω τα παιδιά μου ευτυχισμένα, όποιον σύντροφο κι αν διαλέξουν, ότι προτιμήσεις κι αν έχουν. Το ότι τους έδωσα ζωή δεν σημαίνει πως έχω το δικαίωμα να την κατευθύνω κιόλας όπως μου αρέσει, αγνοώντας τα θέλω και τις επιθυμίες τους. Το ίδιο ακριβώς ήθελα να δω και στο βιβλίο. Το ότι υπήρχαν τόσο καταπιεσμένα παιδιά, δυστυχισμένα και οι περισσότεροι γονείς όχι μόνο το δέχονταν αλλά το στήριζαν κιόλας, το θεωρώ απάνθρωπο. Αυτή όμως είναι η δική μου προσωπική γνώμη.
Το βιβλίο «Φίλησα την Σάρα Γουίλερ» είναι ένα φρέσκο, έξυπνο, γεμάτο χιούμορ μυθιστόρημα με εφήβους που ψάχνουν την θέση τους σε αυτόν τον κόσμο. Το γεμάτο αισιοδοξία κι ελπίδα τέλος του, αφήνει στον αναγνώστη μια γλυκιά αίσθηση καθώς διαβάζει τα τελευταία κεφάλαια. Τολμήστε να το διαβάσετε κι ελάτε μετά να το συζητήσουμε.
