«Γη που χάνεται» είναι ο τίτλος του βιβλίου με το οποίο η Julia Phillips κάνει το συγγραφικό της ντεμπούτο. Το μυθιστόρημα κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Μεταίχμιο. Πρόκειται για ένα κοινωνικό βιβλίο μυστηρίου που διαδραματίζεται στη βορειοανατολική χερσόνησο της Ρωσίας, Καμτσάτκα.
Μια αυγουστιάτικη μέρα, δύο κορίτσια, η Αλιόνα και η Σοφία, εξαφανίζονται από μια ακτή της χερσονήσου. Μοναδική μάρτυρας μια γυναίκα, που είδε φευγαλέα, έναν άντρα, να μπαίνει στο αυτοκίνητο του με δύο κοριτσάκια. Οι μέρες περνούν και τα κορίτσια παραμένουν άφαντα. Η υπόθεση ξεχνιέται κι όλα δείχνουν πως θα μπει στο αρχείο. Όχι όμως και ο απόηχος της εξαφάνισης του.
Το βιβλίο χωρίζεται σε δώδεκα κεφάλαια, όσοι και οι μήνες του χρόνου. Σε κάθε κεφάλαιο, η συγγραφέας μας παρουσιάζει κι από έναν διαφορετικό γυναικείο χαρακτήρα και τον περίγυρο του. Κάποιοι έχουν σχέση με τα κορίτσια, κάποιοι άλλοι, ζουν απλώς στον φόβο και στην σκιά των επιπτώσεων, που φέρνει η απαγωγή τους. Η Julia Phillips, σκιαγραφεί με μαεστρία, 12 γυναίκες, διαφορετικής ηλικίας, εθνικότητας, κουλτούρας και κοινωνικού υποστρώματος, που προσπαθούν να ανταπεξέλθουν στην δύσκολη ζωή της Καμτσάτκα. Η συγγραφέας, δεν διστάζει να διεισδύσει, πίσω από κλειστές πόρτες, από σκοτεινές σκέψεις κι επιθυμίες, από ελπίδες για ένα καλύτερο μέλλον, καθιστώντας έτσι τις ηρωίδες της, απόλυτα ρεαλιστικές και πιστευτές.
Οι χαρακτήρες της συγγραφέως, επιβιώνουν σε ένα άγριο, σκληρό και παγωμένο τόπο, αλλάζουν, εξελίσσονται, χτίζουν τις ζωές τους, σε ένα μέρος που άλλοτε κατείχε σημαντική κι εξέχουσα θέση στο Σοβιετικό καθεστώς, αλλά τώρα δεν ισχύει. Η αίγλη της χερσονήσου έχει περάσει, τα σύνορα έχουν ανοίξει, ξένοι εισέρχονται στα παγωμένα εδάφη τους, κατοικούν στις πόλεις και στα χωριά τους, φοιτούν στα σχολεία τους. Υπάρχουν πολλά σημεία στο κείμενο, που ο αναγνώστης έρχεται αντιμέτωπος με τον κοινωνικό ρατσισμό των ‘λευκών’ Ρώσων, εναντίον των γηγενών που μιλούν διαφορετική γλώσσα από εκείνους, έχουν άλλα ήθη κι έθιμα και προσπαθούν να γίνουν αποδεκτοί από την ευρύτερη κοινωνία της Καμτσάτκα. Ωστόσο, παρά τις κοινωνικές συγκρούσεις, όλοι παλεύουν για ένα καλύτερο μέλλον, μακριά από την φτώχεια και την ανέχεια, σωστά;
Η Phillips καταφέρνει με δεξιοτεχνία, να περιγράψει την άγρια ομορφιά, της σιβηρικής χερσονήσου με απόλυτη κι ακριβέστερη λεπτομέρεια. Από την πολύβουη πόλη του Πετροπάβλοφσκ, στα μακρινά χωριά του Έσο και της Παλάνα, από τα βρώμικα λιμάνια, στα κρύα, άγονα εδάφη των οροσειρών. Ενεργά ηφαίστεια, παρθένα δάση, βοτσαλωτές ακρογιαλιές.
Αυτό που μου έκανε ιδιαίτερη εντύπωση είναι πως η συγγραφέας, δεν επιμένει στην ιστορία της απαγωγής, αν περιμένετε να διαβάσετε ένα αστυνομικό βιβλίο τότε κάνετε λάθος. Μέσα από την εξιστόρηση, της ζωής δώδεκα γυναικών και πέντε οικογενειών, η Julia Phillips συνθέτει ένα περίπλοκο παζλ, φόβου, μοναξιάς, απόγνωσης. Ένα παζλ που όταν στο τέλος, τα κομμάτια μπουν στην θέση τους, θα έρθει η αναγέννηση και η λύτρωση, τόσο για τους ήρωες, όσο και για τους αναγνώστες.
Γιατί η χερσόνησος της Καμτσάτκα, είναι πραγματικά μια γη που χάνεται. Μια γη όπου οι άνθρωποι από τις διαφορετικές ομάδες που φιλοξενεί, αναγκάζονται να ξεχάσουν την πολιτισμική τους ταυτότητα για να γίνουν αποδεκτοί και να ταιριάξουν με τους υπόλοιπους. Μια γη όπου η ελπίδα, είναι συνυφασμένη με την ανθρώπινη απώλεια, μια γη όπου μαστίζεται από την κατάθλιψη, από την μη αποδοχή της διαφορετικότητας, από την περιθωριοποίηση. Παρόλα αυτά, είναι μια γη που ξέρει πως να αγαπάει, πως να πιστεύει στο αδύνατο, πως να εμπιστεύεται την φιλία και την συντροφικότητα.
Το βιβλίο «Γη που χάνεται» είναι συγκλονιστικό σε όλη του την έκταση. Εθίζει τον αναγνώστη, με τα άγρια τοπία του και τους αιχμηρούς, ρεαλιστικούς του χαρακτήρες. Κάθε κεφάλαιο κι ένας διαφορετικός μήνας. Κάθε μήνας και μια διαφορετική ιστορία που στο τέλος όμως συνδέονται σε μια πλήρη εικόνα, δίνοντας την απάντηση στην απαγωγή των δύο κοριτσιών.
Το αν βρέθηκαν ή όχι, μένει απλά να το ανακαλύψετε, διαβάζοντας το βιβλίο. Είμαι σίγουρη πως θα σας καθηλώσει.
