Πέρασαν σχεδόν δέκα μήνες, από τότε που διάβασα το πρώτο βιβλίο της Δανάης Ιμπραχήμ, «Ο θησαυρός της Δαμασκού: Το παιχνίδι των Θεών» για να καταφέρω ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ, να διαβάσω και το δεύτερο μέρος «Το όνειρο της Ερήμου» και το μόνο που μετανιώνω γι’ αυτήν την ανάγνωση είναι ότι δεν έχω και το τρίτο. Αλλά εσείς που είστε πιο προνοητικοί, μπορείτε να βρείτε και τα τρία βιβλία της σειράς, στις Εκδόσεις Πηγή και πριν τα διαβάσετε δώστε χρόνο στον εαυτό σας να προετοιμαστεί για αυτό το ταξίδι, γιατί σας υπόσχομαι πως θα είναι Ε Π Ι Κ Ο !!!!
Στο δεύτερο βιβλίο λοιπόν, η συγγραφέας συνεχίζει το βασανιστικό ταξίδι των ηρώων της. Ο Αστέριος, η Ααζίν και ο Σπανός, αφού ανακάλυψαν πως ο θησαυρός που ποθεί απεγνωσμένα ο βασιλιάς της Κωνσταντινούπολης, δεν είναι αυτό που ήλπιζαν, συνεχίζουν τις περιπέτειες του, παρέα με το δαιμονικό τζίνι που θα κάνει τα αδύνατα δυνατά για να συνάψει συμφωνία με κάποιον από τους τρεις. Ωστόσο ο Αστέριος δεν έχει μόνο την δαιμονική φύση του τζίνι για να ανησυχεί. Η κατάρα που του έριξε η Λίλιθ, κρέμεται βαριά πάνω από το κεφάλι του και ο χαλίφης Μωαβίας, θα κάνει τα αδύνατα δυνατά, για να βρει την μονάκριβη κόρη του και τους δύο Ρωμαίους που τόλμησαν να την θέσουν σε κίνδυνο.
Όπως καταλάβατε και σε αυτό το βιβλίο οι ήρωες μας, δεν θα βρουν ησυχία και τα μαγικά χεράκια της Δανάης θα τους βασανίσουν για ακόμα μια φορά, οδηγώντας τα όρια τους, ανθρώπινα και μη, στο έπακρο. Και μαζί με τα όρια των ηρώων της, δοκιμάζει κι εκείνα του αναγνώστη. Η αγωνία θα χτυπήσει κόκκινο, σας το υπογράφω. Καθώς η πλοκή εξελίσσεται και τα γεγονότα διαδραματίζονται το ένα μετά το άλλο, έπιασα τον εαυτό μου να παρακαλεί θεούς και δαίμονες, να βρουν οι πρωταγωνιστές την ηρεμία τους επιτέλους. Αλλά όχι. Εκεί που είπα, οκ όλα τελείωσαν θα ησυχάσουν επιτέλους, ήρθαν τα τελευταία πέντε κεφάλαια για να μου αποδείξουν πως η ιστορία δεν τελειώνει εδώ και το αγαπημένο τρίο, έχει ακόμα πολλά να πει και να μας διδάξει.
Θα μπορούσα να κάθομαι να σας γράφω για ώρες, για την πένα της Δανάης, για το πόσο απίστευτα καλογραμμένο είναι και αυτό το βιβλίο. Αυτή η κοπέλα γεννήθηκε με θεϊκό ταλέντο. Το γράφω και το πιστεύω ακράδαντα. Δηλώνω ερωτευμένη με την γραφή της, με τα βιβλία της και είμαι σίγουρη πως ότι κι αν γράψει θα αγαπηθεί από όλους. Η Δανάη είναι τρανταχτή απόδειξη πως η λογοτεχνία του φανταστικού στην Ελλάδα, έχει πάρα πολλά να προσφέρει, όταν υπάρχουν συγγραφείς που γνωρίζουν τι κάνουν και το αγαπούν. Πιστέψτε με όταν σας λέω πως ΕΠΙΒΑΛΛΕΤΑΙ να διαβάσετε όποιο βιβλίο βγει από τα χεράκια της.
Στο δεύτερο βιβλίο της σειράς, οι ήρωες μας, που έχουν περάσει τόσα βάσανα και θα περάσουν ακόμα πιο πολλά, είναι πιο ώριμοι. Οι όποιες διαφορές μεταξύ τους έχουν εξαλειφθεί τόσο πολύ που πλέον είναι σαν μια αγαπημένη οικογένεια. Ο Σπανός και οι ατάκες του δίνουν και παίρνουν, πολλές φορές η ειρωνεία και ο κυνισμός τους κατάφεραν να ελαφρύνουν την ατμόσφαιρα από κάποιο βαρύ περιστατικό και έδινε ένα χεράκι βοηθείας στο πεισματάρικο πρωταγωνιστικό ζευγάρι.
Επιτέλους βλέπουμε τον Αστέριο να ανοίγετε περισσότερο και να βγάζει από μέσα του μια πιο ευαίσθητη πλευρά που λιώνει και σίδερα. Κι όσο ο Αστέριος μαλακώνει βλέπουμε μια δυναμική Ααζίν, με θάρρος και τόλμη που δεν εγκαταλείπει τους συντρόφους της, ακόμα κι όταν βρίσκονται στο χείλος της καταστροφής. Οι σκηνές μεταξύ τους είναι φωτιά!
Και φυσικά δεν θα μπορούσα να παραλείψω την οικογένεια της Ααζίν. Παρόλο που υπάρχουν αρκετοί χαρακτήρες στα βιβλία της σειράς, η συγγραφέας καταφέρνει να δημιουργήσει ένα ξεχωριστό ψυχογράφημα για τον καθένα, απόλυτα ολοκληρωμένο που παρά τα πολλά πρόσωπα όχι μόνο δεν κουράζει τον αναγνώστη αλλά δημιουργεί κι ένα ξεχωριστό δέσιμο με τον κάθε ένα από αυτούς. Και η οικογένεια της Ααζίν έχει τον πρωταγωνιστικό ρόλο σε αυτό το κομμάτι. Μια οικογένεια άρρηκτα δεμένη, που ξέρει να συγχωρεί, να αγαπά, να μαθαίνει από τα λάθη της και να ανοίγει διάπλατα την αγκαλιά της στα νέα μέλη της. Η σχέση του Γιαζίντ και της Ιστάρ (νομίζω πως είμαι ερωτευμένη με τον Γιαζίντ, σας το δηλώνω) μου έφεραν δάκρυα στα μάτια, η λατρεία που έχει ο Μωαβίας για την Ζαχρά και το αντίστροφο. Η Αττικά που βάζει πιο πάνω το καθήκον και το καλό της δυναστείας, από τα θέλω της καρδιάς της. Ο Ιμπραχήμ που ανακαλύπτει ένα νέο κομμάτι του εαυτού του κι όχι μόνο δεν τον τρομάζει, αλλά το αγκαλιάζει και το καλοδέχεται.
Επίσης, η μαγεία και το εξωπραγματικό στοιχείο είναι εξίσου δυνατά. Η Δανάη Ιμπραχήμ, μας συστήνει νέα πλάσματα, κάποια επικίνδυνα, άλλα όχι και τόσο, που βοηθούν τους ήρωες, τους βάζουν εμπόδια και τους αναγκάζουν να ανακαλύψουν καινούργιες πτυχές των χαρακτήρων τους. Το ίδιο κάνει και με την θρησκεία. Δύο λαοί, δύο θρησκείες, δύο παντελώς αντίθετοι κόσμοι που ωστόσο μέσα από την πένα της Δανάης, μαθαίνουν να συνυπάρχουν με απόλυτη αρμονία, δίνοντας αλλεπάλληλα μαθήματα στον αναγνώστη, για την διαφορετικότητα, την αξία της οικογένειας, τον έρωτα που δρα χωρίς φραγμούς και προκαταλήψεις και πολλά άλλα.
Τα βιβλία της Δανάης έχουν ξεχωριστή θέση στην καρδιά μου και θα συνεχίσουν να έχουν όσα χρόνια κι αν περάσουν. Έχουν γίνει τα comfort read μου, μου δίνουν αισιοδοξία κι ελπίδα όταν όλα είναι χάλια. Κι αυτό είναι ένα μοναδικό συναίσθημα, όταν ένα βιβλίο μπορεί να σου προσφέρει ψήγματα χαράς σε μια καθημερινότητα που συνεχώς τα ρουφάει.
Αν δεν έχετε διαβάσει την σειρά «Ο Θησαυρός της Δαμασκού» πρέπει κι επιβάλλεται να το κάνετε. Πιστέψτε με όταν λέω πως θα σας αποζημιώσουν μέχρι και την τελευταία σελίδα. Είναι από τα βιβλία που διαβάζονται ξανά και ξανά και ΞΑΝΑ.
