Έχετε αναρωτηθεί ποτέ αν ξέρετε αληθινά τους γείτονες, την οικογένεια, τους φίλους σας; Πόσοι από αυτούς, λένε αλήθεια για την ζωή τους και πόσοι από αυτούς ψέματα; Εσείς; Είστε απόλυτα ειλικρινείς με τον εαυτό σας και με τους γύρω σας; Και τι θα κάνατε αν ένα πράσινο απλό τετράδιο, με τα μυστικά έξι ανθρώπων έφτανε στα χέρια σας; Θα τολμούσατε να γράψετε για την πραγματικότητα στην οποία ζείτε, ή θα βολευόσασταν με ψέματα;
Και κάπως έτσι ξεκινάει η ιστορία, στο βιβλίο Το Πράσινο Σημειωματάριο, της συγγραφέως Clare Pooley. Ένα βιβλίο για τις ανθρώπινες σχέσεις, που θα σας κάνει να γελάσετε, να προβληματιστείτε, να ανακαλύψετε ακόμα και πιο είστε. Μέσα από το ψυχογράφημα έξι ανθρώπων, θα μάθουμε, πόσο σημαντικό είναι να λες την αλήθεια για αυτό που πραγματικά είσαι και τι συμβαίνει, όταν διανθίζεις την ζωή σου με μικρά, αθώα, ψέματα.
Η πλοκή ξεκινάει στο καφέ της Μόνικας, όπου ο Τζούλιαν Τζεσόπ, ένας ογδοντάχρονος, μοναχικός ζωγράφος, αφήνει το πράσινο τετράδιο του στην καφετέρια. Το σημειωματάριο έχει τίτλο Το Πείραμα της Αυθεντικότητας. Εκεί μέσα, ο Τζούλιαν, αποκαλύπτει την ζωή του, όπως αληθινά είναι και προκαλεί τον επόμενο άνθρωπο που θα βρει το τετράδιο, να κάνει το ίδιο, αν διαθέτει τα απαραίτητα κότσια. Κι έτσι, μέσα από το αθώο πείραμα του Τζούλιαν, η ζωή του, εκείνη της Μόνικας, του Χάζαρντ, του Ράιλι, της Άλις και της Λίζι, θα μπλεχτούν σε ένα γαϊτανάκι, αυθεντικότητας, φιλίας, μυστικών, αυτογνωσίας κι εν συναίσθησης.
Δεν θα σταθώ καθόλου στον τρόπο γραφής της Pooley. Το θέμα του βιβλίου είναι τόσο έξυπνο που σε κεντρίζει από την πρώτη κιόλας σελίδα. Σε κάθε κεφάλαιο, βλέπουμε την αφήγηση, από την οπτική γωνία διαφορετικού πρωταγωνιστή. Πολλές φορές οι απόψεις που έχουν ο ένας για τον άλλον, αντιπαραβάλλονται και είναι εντελώς αντίθετες σε τέτοιο βαθμό που κάνει τον αναγνώστη να αναρωτιέται, γιατί δεν λένε απλώς την αλήθεια; Η συγγραφέας επικεντρώνεται στις σκέψεις, τα συναισθήματα και τα βιώματα των ηρώων της, χωρίς όμως να γίνεται κουραστική, ή να ξεφεύγει από το κεντρικό ζήτημα του βιβλίου. Η κατάθλιψη και η μοναξιά, ο εθισμός, τα social media, είναι μερικά από τα θέματα που θίγει.
Οι χαρακτήρες της συγγραφέως, είναι απλοί, καθημερινοί άνθρωποι, με τα δικά τους τραύματα και φορτία. Άνθρωποι της διπλανής πόρτας που όμως, πίσω από το χαμόγελο που βγάζουν προς τα έξω, κρύβουν έναν άλλον εαυτό. Άνθρωποι που ο κάθε από εμάς, μπορεί εύκολα να ταυτιστεί μαζί τους. Να μπει στα παπούτσια τους και να βιώσει λίγα από τα συναισθήματα τους.
Ο Τζούλιαν, ένας ηλικιωμένος ζωγράφος, στην δύση του, μόνος κι αποκομμένος από όλους κι από όλα, μέσα από το τετράδιο και το πείραμα της αυθεντικότητας, ψάχνει να βρει λίγο φως στο σκοτάδι που τον έχει καταπιεί εδώ και χρόνια.
Η Μόνικα, η ιδιόρρυθμη ιδιοκτήτρια του καφέ, μανιακή με τον έλεγχο και την καθαριότητα, μα κατά βάθος απογοητευμένη με την ζωή που έχει και την ζωή που θα ήθελε να είχε.
Ο Χάζαρντ, ένας άντρας βουτηγμένος στο αλκοόλ και τα ναρκωτικά, με το ένα λάθος να ακολουθεί το άλλο.
Ο Ράιλι, ο όμορφος Αυστραλός κηπουρός, με τον αισιόδοξο και χαμογελαστό χαρακτήρα του.
Η Άλις, μια νέα σύζυγος και μητέρα, πελαγωμένη από τις αμέτρητες υποχρεώσεις που έχει η ζωή της.
Και στο τέλος η Λίζι, μια φιλοπερίεργη μεσήλικη γυναίκα που σαν από μηχανής θεός, θα ξεμπλέξει το κουβάρι και θα βάλει τα πράγματα στην θέση τους.
Οι έξι αυτοί χαρακτήρες, θα βάλουν ο καθένας με τον δικό του ξεχωριστό τρόπο, το δικό τους λιθαράκι στην ζωή των άλλων. Ο αναγνώστης τους παρακολουθεί καθώς γνωρίζονται, ερωτεύονται, θυμώνουν μεταξύ τους, μονιάζουν και πάλι όλα από την αρχή. Μέσα στις σελίδες του βιβλίου, θα βρείτε φιλία, καλοσύνη, έρωτα, δύναμη, ειλικρίνεια. Οι ανατροπές, διαδέχονται συνεχώς η μία την άλλη, με τέτοιον αριστοτεχνικό τρόπο, που δεν άντεχα να αφήσω το βιβλίο από τα χέρια μου.
Αν ταυτίστηκα με κάποιον από τους έξι χαρακτήρες, είναι εκείνος της Άλις. Έχει βρεθεί στην θέση της και ξέρω πως είναι να νιώθεις μόνη περιτριγυρισμένη από τόσους ανθρώπους, πελαγωμένοι. Είμαι σίγουρη πως ο καθένας από εσάς, διαβάζοντας το βιβλίο, θα βρει ένα κομμάτι του χαρακτήρα του, στις σελίδες του.
Το ταξίδι με το Πράσινο Σημειωματάριο, ήταν μοναδικό και οι προβληματισμοί πολλοί. Ένα βιβλίο που με έβαλε σε σκέψεις για το κατά πόσο κι εγώ η ίδια λέω την αλήθεια για την ζωή μου και πόσο δυνατές είναι οι σχέσεις που έχω με τους γύρω μου. Κατά πόσο η εικόνα που προβάλουμε προς τα έξω, είναι αυτή που μας αντιπροσωπεύει πλήρως.
Να πω ότι το τέλος ήταν αρκετά γλυκόπικρο. Γλυκό επειδή ο καθένας πήρε αυτό που πραγματικά του άξιζε. Πικρό γιατί περίμενα κάτι διαφορετικό για έναν από τους χαρακτήρες. Πιστεύω όμως πως η ιστορία του, είχε φτάσει στο τέρμα της κι έτσι έπρεπε να τελειώσει.
Θα ήθελα να ευχαριστήσω τις εκδόσεις Μεταίχμιο για την αποστολή του αντίτυπου και για την σκληρόδετη έκδοση. Νομίζω πως δεν έχει υπάρξει ομορφότερο βιβλίο στην κατοχή μου μέχρι τώρα. Είναι μια ιστορία που θα μείνει χαραγμένη στην καρδιά μου για πολύ καιρό ακόμα, όπως και οι χαρακτήρες της. Για το τέλος θα σας αφήσω ένα απόσπασμα από την εισαγωγή της συγγραφέως:
…Τα ελαττώματά μας είναι αυτά που μας κάνουν ξεχωριστούς και αξιαγάπητους. Όπως λέει ο Λέοναρντ Κοέν, είναι οι ρωγμές που αφήνουν το φως να μπει. Ελπίζω ότι αυτό το βιβλίο θα σας βοηθήσει να συγχωρήσετε, ίσως ακόμα και να αποδεχτείτε πλήρως τα δικά σας ελαττώματα. Αυτά είναι που σας κάνουν ανθρώπινους…
