"Το σπίτι των Ψυχών" του Π.Μ Ζερβού είναι μια συλλογή δέκα γοτθικών ιστοριών. Αποτελεί κόσμημα για τη βιβλιοθήκη γιατί είναι γραμμένο σε πολυτονικό σύστημα. Προτείνω να διαβάσετε τα διηγήματα με ένα ποτήρι κρασί καθώς είναι «ντελικάτα» και η πένα του συγγραφέα αντικατοπρίζει πλήρως το ανήλιαγο ύφος σε κάθε ένα από αυτά.
Ο αναγνώστης ταξιδεύει στον σκοτεινό ψυχισμό των ηρώων. Το κοινό χαρακτηριστικό τους είναι η μοναχικότητα και πως ολοι οι χαρακτήρες παλεύουν με τους φόβους και τις εμμονές τους.
Όλα τα διηγήματα εξελίσσονται στις γειτονιές του Πειραιά, από την Κοκκινιά έως την Καστέλλα, το Τουρκολίμανο κλπ. Αναπαριστούν την ιστορία της προσφυγιάς από την ανατολή και εγκαθίδρυση στα χαμόσπιτα της περιοχής. Ως κοινωνικό φαινόμενο ο αναγνώστης θα βιώσει το κουτσομπολιό και τις επιπτώσεις του. Τόσο σε γείτονες κλειστούς ήρεμους και πράους με μόνη θύμηση τους κεκοιμημένους αγαπημένους τους, όσο και σε κιμπάριδες και "έξω καρδία". Ο κόσμος φοβάται την ευγένεια κατά βάθος και παραπονιέται με την αγένεια. Χαρακτηριστικό παράδειγμα ο γείτονας που ενδιαφέρεται για το συνάνθρωπο κι την εξέλιξη των τέκνων του πως μπορεί να μεταμορφωθεί φέροντας τα σημάδια της ζωής πάνω του.
Ένα άλλο στοιχείο του βιβλίου είναι τα παιχνίδια του μυαλού χάρη στη νοσταλγία. Στοίχειωμα, οι νεκροί περπατούν ανάμεσα μας και επιστρέφουν βροχερές νύχτες σαν τερατώδη αποκυήματα , ή πρόκειται για ανθρώπους που μοιάζουν με τους πεθαμένους συγγενείς μας.
Άλλες φορές πάλι λένε πως οι άνθρωποι συνδέονται με καταστάσεις, αντικείμενα ή τοποθεσίες. Πως ένας σκοτεινός διάδρομος κρύβει τόσο τα βήματα, τον κόπο και τις ανησυχίες μιας ζωής, τα συναισθήματα χρόνων και ενδόμυχο φόβο ικανό να κατασπαράξει κάποιον και να τον καταπιεί το σκοτάδι. Πως οι μνήμες και οι ήχοι μπορούν να αφυπνίσουν την φαντασία και να βουλιάξουν τον σκεπτόμενο στη νύχτα του τρόμου.
Το βιβλίο μιλάει για την φυσική φθορά των πραγμάτων. Για μέγαρα, βιβλιοθήκες και νεοκλασικά που άφησαν εποχή. Τίποτα δεν μένει αναλλοίωτο στο χρόνο και στη ξαφνική μυστηριώδη διάβρωση του μαρμάρου που προκάλεσε τόσο επιπτώσεις στη κυβέρνηση όσο κι σκέψεις τόσο για τα σοκάκια της Μυκόνου ακόμη και για τον Παρθενώνα.
Σπίτια κακότυχα, στοιχειωμένα, κακορίζικα , όπου κυριαρχεί η απόλυτη σιωπή και πεθαίνει όποιος τα διαβεί το κατώφλι τους.
Πως ένα ραγισμένο ταβάνι αντιπροσωπεύει την ρωγμή μιας ανθρώπινης σχέσης εδώ και καιρό. Μια ρωγμή που ανατρέπει τα πάντα στη ζωή ενός φιλήσυχου ζευγαριού.
Το φούντωμα της ελπίδας. Το ανέφικτό, η γλυκιά προσμονή. Το θαύμα της γέννησης.
Η κάπαρη των νεκρών, πως οι καλοφαγάδες στρέφονται στους τάφους για να γευτούν αυτόν τον νόστιμο καρπό. Σύγκριση - αντίθεση σκοταδιού με φώς. Η ελπίδα που φυτρώνει στα πιο σκοτεινά σημεία, σε σχέση με το μάζεμα κάπαρης στον τόπο της Σαντορίνης.
Μια συλλογή διηγημάτων που αξίζει να διαβάσετε μονορούφι!
Καλή σας ανάγνωση.
