Από την Ιωάννα Τσιάκαλου
Όταν κοιτάς στον καθρέπτη, μπορείς να δεις δύο όψεις του εαυτού σου. Η μία είναι ο αντικατοπτρισμός σου. Η δεύτερη, η εικόνα που έχουν οι άλλοι για σένα.
Όταν είσαι ξεκάθαρος και ειλικρινής με τον εαυτό σου, βλέπεις και τις δύο όψεις ταυτόχρονα. Όταν όμως δεν συμβαίνει αυτό, μπορείς να δεις μόνο την μία. Και αυτή γίνεται το προσωπείο σου.
Η πρώτη κατηγορία ανθρώπων είναι σαν τα τριαντάφυλλα. Καθαροί, ευωδιαστοί, δίνουν πάντα τα καλύτερα κομμάτια τους στους άλλους. Γι’ αυτό είναι τόσο αγαπητοί.
Και τα τριαντάφυλλα είναι οι βασιλιάδες των λουλουδιών. Για αυτό δεν χωράει αμφιβολία.
Από την άλλη, είναι οι νάρκισσοι. Όμορφα λουλούδια, δε λέω, αλλά τόσο αυτάρεσκα που βυθίζονται στην αγάπη για τον εαυτό τους και πνίγονται, όπως και ο ομώνυμος ήρωας της μυθολογίας από τον οποίον πήραν το όνομά τους.
Οι άνθρωποι – τριαντάφυλλα δίνουν, και δίνουν και δίνουν. Χαρίζουν το άρωμά τους, την ομορφιά τους, σε όλους ανεξαιρέτως. Γιατί έτσι έχουν μάθει να κάνουν. Προσφέρουν, και από αυτή την προσφορά ανθίζουν περισσότερο και μαζί τους ανθίζει και όλος ο κόσμος.
Οι άνθρωποι – νάρκισσοι, από την άλλη, επειδή έχουν μάθει μόνο να βλέπουν τον εαυτό τους στον καθρέπτη, και να αγνοούν οτιδήποτε άλλο συμβαίνει γύρω τους, μονάχα ζητάνε. Δεν υπάρχει τίποτα άλλο γύρω τους παρά μόνο ο εαυτός τους, η αφεντιά τους, το προσωπείο τους. Το είδωλό τους, το οποίο φαντάζει στα μάτια τους πολύ μεγαλύτερο από ό, τι στα αλήθεια είναι. Ζητάνε και παίρνουν, γιατί μόνο αυτό έχουν μάθει.
Όταν συναντιούνται τα τριαντάφυλλα και οι νάρκισσοι, αναπόφευκτα έρχεται η μοιραία σύγκρουση. Τα τριαντάφυλλα βλέπουν στους νάρκισσους την ανάγκη που έχουν για αγάπη και τους την δίνουν απλόχερα. Χωρίς προφυλάξεις, γιατί όπως σκέφτονται «τι κακό μπορεί να συμβεί όταν δίνεις αγάπη;»
Και τότε έρχεται η καταστροφή. Τα τριαντάφυλλα δίνουν και δίνουν, την λάμψη και την ευωδία τους, γιατί είναι το μόνο που γνωρίζουν. Και το κάνουν με χαρά, θεωρώντας πως βρήκαν αυτό που έψαχναν και πως όλα θα τελειώσουν παραμυθένια.
Αλλά οι νάρκισσοι δεν καλύπτονται ποτέ. Επειδή το μόνο που γνωρίζουν είναι να παίρνουν, να ζητούν, οι ανάγκες τους όλο και πληθαίνουν. Και ρουφούν άπληστα τα δώρα που τους δίνονται τόσο ελεύθερα, χωρίς ποτέ να ικανοποιούνται.
Και φτάνει η στιγμή που τα τριαντάφυλλα μαραίνονται. Τα πέταλά τους ζαρώνουν, η παραμυθένια ευωδία τους εξατμίζεται, το ευθυτενές ανάστημά τους λυγίζει. Κι αυτό γιατί, χαρίζοντας τα δώρα τους στους νάρκισσους χωρίς να λαμβάνουν τίποτε πίσω, αδειάζουν.
Και τότε οι νάρκισσοι θυμώνουν. Αρχίζουν να ζητάνε με περισσότερη ζέση, με μεγαλύτερη ένταση. Απαιτούν τα δώρα τους τόσο θυμωμένα, που στην προσπάθειά τους αυτή καταστρέφουν τα τριαντάφυλλα ακόμα περισσότερο. Ρουφούν οτιδήποτε έχει απομείνει, από τις ρίζες, τον βλαστό, τα πέταλα, μέχρι να τα κάνουν δικά τους. Και όταν δεν έχει μείνει τίποτε πια να πάρουν, φεύγουν. Προχωράνε στο επόμενο τριαντάφυλλο.
Ο κύκλος συνεχίζεται, τελειώνει και αρχίζει ξανά, μέχρι να μαραθούν όλα τα ρόδα.
Και όλο αυτό το αιματηρό φαγοπότι των νάρκισσων θα συνεχίζεται ασταμάτητα. Μέχρι να θυμηθεί έστω και ένα τριαντάφυλλο, πως δεν είναι απλά ένα όμορφο λουλούδι. Εκτός από την γλυκιά μυρωδιά και τα βελούδινα πέταλα, έχει και αγκάθια. Και όταν μάθει να τα χρησιμοποιεί, οι νάρκισσοι δεν θα πλησιάζουν. Θα μένουν μακριά, γνωρίζοντας τα όριά τους.
Και μετά από καιρό, όταν οι βασιλιάδες των λουλουδιών θα έχουν πάρει πίσω το χρώμα τους, την ομορφιά τους, την ευωδία τους, τότε θα συναντήσουν και άλλα τριαντάφυλλα.
Και η μαγεία θα ξεκινήσει.
Πηγή Εικόνα;: Pixabay License: Free for commercial use. No attribution required. Profile: melancholiaphotography