1817, η Μαίρη Σέλλεϋ και ο σύζυγος της, Πέρσι Μπις Σέλλεϋ, φιλοξενούνται κοντά στις Άλπεις, από τον Λόρδο Βύρωνα. Ένα βράδυ, μετά από ποικίλες αναγνώσεις ιστοριών γεμάτες με φαντάσματα κι άλλα συναφή πράγματα που προκαλούν τρόμο, αποφασίζουν να παίξουν ένα παιχνίδι. Ο κάθε προσκεκλημένος θα γράψει μια τρομακτική ιστορία και θα την παρουσιάσει στους υπόλοιπους. Επηρεασμένη, από την επιβλητική ατμόσφαιρα, την απομόνωση και τον πρόσφατο χαμό του παιδιού της, η δεκαοχτάχρονη τότε, Μαίρη Σέλλεϋ συνθέτει ένα από τα πιο σκοτεινά γοτθικά μυθιστορήματα που υπήρξαν μετά. Και ο τίτλος του «Φρανκενστάιν».
Όλοι λίγο πολύ γνωρίζουμε την ιστορία του Βίκτωρα Φρανκενστάιν, του νεαρού επιστήμονα που σε μια τρέλα της στιγμής κι επηρεασμένος από την δίψα για γνώση κι ανακάλυψη, δημιούργησε ένα ανθρώπινο ον, από το μηδέν για να του δώσει ζωή λίγο αργότερα. Το πλάσμα αυτό, θα στοιχειώσει τον επιστήμονα, από την στιγμή της γέννησης του, μέχρι τον θάνατο του, σκορπίζοντας τον τρόμο και τον θάνατο σε κάθε βήμα. Θύμα και θύτης, δημιουργός και δημιούργημα, θα αναλωθούν σε ένα ανελέητο κυνηγητό, με σκοπό να επικρατήσει μόνο ο ένας από τους δύο τους.
Ήθελα από καιρό να διαβάσω το συγκεκριμένο έργο και χάρηκα πάρα πολύ όταν έφτασε στα χέρια μου. Ξεκίνησα να το διαβάζω με μεγάλο ενθουσιασμό, αν κι αυτός ο ενθουσιασμός μου μετά τα πρώτα κεφάλαια μετατράπηκε σε εκνευρισμό και θα καταλάβετε το γιατί.
Δεν θα κρίνω το κείμενο, ούτε τον τρόπο γραφής, ύφους κτλ. Δεν νομίζω ότι είμαι ο κατάλληλος άνθρωπος να μιλήσω για ένα βιβλίο που συγκαταλέγεται στην κατηγορία της κλασικής λογοτεχνίας. Ο Φρανκενστάιν είναι ένα αριστούργημα, ένα βιβλίο που γεννά πολλούς προβληματισμούς, που σε βάζει σε σκέψεις και δεν σε αφήνει σε ησυχία. Το αγάπησα και το μίσησα ταυτόχρονα.
Η ιστορία επικεντρώνεται κυρίως στον Βίκτωρα Φρανκενστάιν, έναν νεαρό, μεγαλωμένο με όλες τις ανέσεις, περιτριγυρισμένο από αστείρευτη αγάπη και χαρά, που ξεκινά τις σπουδές του. Όμως η επικείμενη αναχώρηση του από τα πατρικά εδάφη, επισκιάζεται, από την θλίψη του θανάτου, της αγαπημένης του μητέρας. Ο Βίκτωρ δεν μπορεί να αφήσει την οικογένεια του να θρηνήσει μόνη της, ωστόσο φεύγει και καταφέρνει να αφήσει αυτό το θλιβερό γεγονός πίσω του.
Μπροστά του ανοίγονται νέες προοπτικές, νέα μέλλοντα. Επηρεασμένος, από το αντικείμενο των σπουδών του, την χημεία κι από τις διδαχές των δασκάλων του, αποφασίζει να φτιάξει ένα ανθρώπινο πλάσμα από το μηδέν. Συλλέγει τα υλικά του, τα ανθρώπινα μέρη δηλαδή που χρειάζεται, από οστεοφυλάκια και τάφους, βεβηλώντας την ησυχία των νεκρών. Κάτι που κι εκείνος το κατακρίνει, όμως ο φρενήρης πυρετός που τον διακατέχει και η ιδιοφυία του, δεν τον αφήνουν να ησυχάσει. Συνθέτει λοιπόν, το ανθρώπινο παζλ του κομμάτι κομμάτι κι όταν αυτό είναι επιτέλους έτοιμο, καταφέρνει να του εμφυσήσει ζωή, με την βοήθεια του ηλεκτρισμού. Μόνο και μόνο τότε ο νεαρός επιστήμονας καταλαβαίνει πως αυτό που έχει πράξει, είναι λάθος.
Το πλάσμα αυτό, είναι ένα τέρας σε όλες τις διαστάσεις. Αποκρουστικό στην όψη, αλλά και στη σκέψη. Όταν το πλάσμα αυτό ορθώνεται ζωντανό, μπροστά στον Βίκτωρα συνειδητοποιεί, πως οι πράξεις του, το δημιούργημα του, είναι ένα λάθος της φύσης, ένα μιαρό ον, ένα φρικιαστικό βδέλυγμα. Κι έτσι αποφασίζει να απομακρυνθεί από αυτό το πλάσμα που πληγώνει το είναι του.
Κι κάπου εδώ είναι που άρχισε ο εκνευρισμός μου. Ο Φρανκενστάιν, φτιάχνει ένα πλάσμα από το μηδέν, αποκρουστικό, με ασύλληπτες δυνάμεις. Ένα πλάσμα που ήταν νεκρό και πλέον δεν είναι κι απλά το αφήνει στην τύχη του. Ένα πλάσμα που όπως κι εκείνο παραδέχεται αργότερα, όταν διαβάζουμε και την δική του οπτική, αγνοεί από που ήρθε, ποιος είναι ο σκοπός του, ποιος τον δημιούργησε. Αγνοεί τα πάντα από τον κόσμο γύρω του και το μόνο που βιώνει συνεχώς, είναι η αποστροφή όσων τον συναντούν, η φρίκη, ο τρόμος, η άρνηση τους να τον δεχτούν. Αναγκάζεται να ζήσει απομονωμένο κι όταν αποφασίζει να δώσει άλλη μια ευκαιρία στην ανθρωπότητα, όταν δείχνει καλοσύνη, εισπράττει πίσω μίσος κι απέχθεια.
Δεν συντάσσομαι με το μέρος του Πλάσματος. Οι δολοφονικές πράξεις του, όχι μόνο δεν φέρνουν την εξιλέωση και την αποδοχή που αναζητά, αλλά κάνουν τα πράγματα χειρότερα. Πώς μπορείς να απαιτείς την καλοσύνη και την αγάπη των ανθρώπων όταν εσύ ο ίδιος στο παραμικρό παράπτωμα, σπέρνεις θύματα στο διάβα σου;
Ωστόσο δεν παίρνω ούτε το μέρος του Φρανκενστάιν. Ήταν υπεύθυνος για το δημιούργημα του κι αντί να του δείξει λίγο συμπόνια, να το καθοδηγήσει, να βρει λύση στο πρόβλημα του, ή να το αφανίσει από προσώπου γης, το αφήνει ανεξέλεγκτο γιατί πολύ απλά είναι αποτρόπαιο κι αποκρουστικό και δεν συνάδει με τους νόμους της φύσης. Και παρά τις συνεχείς απώλειες κι απειλές από την μεριά του Πλάσματος εκείνος σαν δημιουργός, νομίζει πως μπορεί να το ξεγελάσει. Και νέα πτώματα προθέτονται στον κατάλογο. Κατάλαβα ποια ήταν η κινητήριος δύναμη που τον οδήγησε στην ανέγερση αυτού του πλάσματος, όμως δεν αντιλήφθηκα γιατί αρνήθηκε να το αντιμετωπίσει. Ήταν καθαρά και μόνο η όψη του, ή κάπου στο πίσω μέρος του μυαλού του, είχε την ελπίδα πως αν το πείραμα αυτό ήταν επιτυχές, θα μπορούσε να δοκιμάσει το ίδιο για να αντιμετωπίσει τον χαμό της μητέρας του;
Τα ερωτήματα που γεννά το συγκεκριμένο βιβλίο είναι πολλά. Έχει το δικαίωμα ο άνθρωπος να παρεμβαίνει στους νόμους της φύσης. Κατά πόσο θα πρέπει να αφήνουμε την ματαιοδοξία μας, να μας οδηγεί; Είναι πιο σημαντική η εξωτερική ομορφιά από την εσωτερική; Πόσο διαφορετική θα ήταν η ανθρωπότητα αν δεν βιώναμε το αίσθημα της μοναξιάς; Και το κυριότερο από όλα, ποιος είναι περισσότερο γονιός; Εκείνος που γεννάει ή εκείνος που φροντίζει, αγκαλιάζει, μεγαλώνει και καθοδηγεί;
Ο Φρανκενστάιν, είναι ένα από τα πιο σημαντικά, κλασικά μυθιστορήματα τρόμου, με περιγραφές που σου παγώνουν το αίμα. Είναι ένα βιβλίο που πρέπει να διαβάσετε ξανά και ξανά!
