Πόσο πολύ αγαπάω τους κόσμους που πλάθει η Stephanie Garber και πόσο πολύ εκνευρίζομαι όταν σε κάθε τέλος των βιβλίων της, μας αφήνει με την ψυχή στο στόμα. Το ίδιο λοιπόν συνέβη όταν τελείωσα το πρώτο βιβλίο της τριλογίας με πρωταγωνιστή τον ακαταμάχητο Πρίγκιπα των Καρδιών, Τζακς (και ξερό ψωμί). Οπότε σαν καλή αναγνώστρια που σέβεται τον εαυτό της και που γνώριζα πολύ καλά τι με περίμενε, έπρεπε να τσιμπήσω τα δύο επόμενα πάση θυσία. Αργά ή γρήγορα πάντως βρήκαν τον δρόμο για το σπιτάκι μου.
Στο δεύτερο βιβλίο της σειράς, με τίτλο «Η Μπαλάντα του Ποτέ» βρίσκουμε τους ήρωες μας πάνω σε αναμμένα κάρβουνα. Η Ιβάντζελιν έχει ανακαλύψει, όχι μόνο την προδοσία του Τζακς αλλά και το ότι εκείνη αποτελεί, ένα ξεχωριστό κομμάτι στην ιστορία του Μεγαλοπρεπή Βορρά. Και αποφασίζει να αδράξει την ευκαιρία για να αποκτήσει το ευτυχισμένο τέλος που ο Τζακς της πήρε μέσα από τα χέρια.
Ωστόσο μια νέα κατάρα, πιο φονική αυτή την φορά, θα την αναγκάσει να ζητήσει βοήθεια ξανά από τον Τζακς. Η γοητεία και η έλξη που της ασκεί, θα μπουν εμπόδιο στα σχέδια της Ιβάντζελιν. Καθώς όμως ανακαλύπτει περισσότερα πράγματα για την αινιγματική Μοίρα, θα συνειδητοποιήσει ότι το ευτυχισμένο τέλος της, ήταν πιο κοντά από όσο νόμιζε. Το θέμα είναι, αν θα μπορέσει να εμπιστευτεί την καρδιά της ή όχι.
ΤΙ ΒΙΒΛΙΑΡΑ ΗΤΑΝ ΑΥΤΗ STEPHANIE ΜΟΥ; Μας έριξες στα πατώματα για να μας σηκώσεις και για να μας ρίξεις ξανά και ξανά. Αυτό το βιβλίο ήταν απαλό σαν χάδι για να γίνει μια τιτανοτεράστια γροθιά μετά. Και δεν αναφέρομαι καν στο τέλος που απλά χτυπιόσουν και φώναζες ΓΙΑΤΙΙΙΙ;
Η γραφή της για άλλη μια φορά συναρπαστική. Ένα καλογραμμένο παραμύθι για πριγκίπισσες και δράκους, μόνο που σε αυτό εδώ η πριγκίπισσα πρέπει να συνεργαστεί με τον δράκο. Η πλοκή ήταν αρκετά γρήγορη, κρατούσε το ενδιαφέρον μου αμείωτο και την αγωνία σε δυσθεώρητα ύψη. Από την πρώτη σελίδα μέχρι την τελευταία, συμβαίνουν συνεχώς γεγονότα, οι αποκαλύψεις βομβαρδίζουν τον αναγνώστη και τα plot twist είναι απλά για να πεθαίνεις. Ο ρομαντισμός και η ένταση που υπάρχει, ειδικά ανάμεσα στον Τζακς (καρδούλες παντού) και στην Ιβάντζελιν, θα σας κάνει να παρακαλάτε και άλλο. ΜΗΝ το ξεκινήσετε αν δεν έχετε και το τρίτο στα χέρια σας.
Ο δια μαγείας η Ιβάντζελιν είναι συμπαθέστερη σε αυτό το βιβλίο. Παρόλο που συνεχώς παίρνει την μία κακή απόφαση πίσω από την άλλη (ναι οι κακές συνήθειες δεν ξεχνιούνται) Μπόρεσα να κατανοήσω τον λόγο πίσω από την επιφυλακτικότητα της, όσον αφορά τον Τζακς, αλλά εδώ που τα λέμε ο αγαπητός μας Πρίγκιπας των Καρδιών, δεν της το έκανε και τόσο εύκολο. Πάντως το γεγονός ότι ήθελα να την χτυπήσω σε πολλά σημεία, παρέμεινε το ίδιο και αναλλοίωτο. Δηλαδή τι άλλο να κάνει μια Μοίρα κοπέλα μου για να καταλάβεις τα αυτονόητα;
Η αλήθεια είναι ότι πολλές φορές αισθάνθηκα λύπη για την Ίβα. Ορφανή από γονείς, ψάχνει την αληθινή αγάπη γιατί πιστεύει πως μόνο έτσι θα είναι ευτυχισμένη και εκεί που την βρίσκει την χάνει στο πι και φι. Μου φαινόταν πολύ θλιβερό το γεγονός πως παρά το θάρρος και τον δυναμισμό της εκείνη συνεχώς νομίζει πως μόνο με την αγάπη θα είναι ευτυχισμένη. Το ότι ταξίδεψε σε ένα άγνωστο για εκείνη μέρος, έχει κοντέψει να σκοτωθεί πάμπολλες φορές, την κυνηγάει κάθε μοχθηρό πλάσμα του Βορρά και ακόμα και τότε εκείνη βγαίνει αλώβητη, δεν έχουν και τόση σημασία για την πρωταγωνίστρια μας. Εθελοτυφλεί για τον ίδιο της τον εαυτό. Τουλάχιστον αυτή την εντύπωση έδωσε σε εμένα.
Και τώρα πάμε στον Τζακς. Θα προσπαθήσω να είμαι σύντομη, αλλά δεν το βλέπω. Τον αγαπώ, τον λατρεύω, είναι ο ένας και μοναδικός. Ήθελα να δω την δική του ιστορία από την τριλογία του Κάραβαλ και τώρα που επιτέλους την διαβάζω, απλά δακρύζω κάθε φορά που εμφανίζεται. Είναι σκληρός; Ναι. Χειριστικός; Ναι, μα έχει τους λόγους του. Πονηρός; Εννοείται. Αλλά πίσω από όλα αυτά κρύβει την πιο πληγωμένη καρδιά που έχω συναντήσει ποτέ σε αρσενικό πρωταγωνιστή. Είχα τις θεωρίες μου σχετικά με το παρελθόν του και κάποιες από αυτές επιβεβαιώθηκαν από τα μικρά ψιχουλάκια που μας πετάει η συγγραφέας.
Και οι δικές του επιλογές, είναι αμφιλεγόμενες σε όλο το βιβλίο. Αν η Ιβάντζελιν δεν πιστεύει στις δυνατότητες της, που να δείτε ο Τζακς. Ο γλυκός μας είναι πεπεισμένος πως δεν του αξίζει το καλό τέλος και πως για ότι συμβαίνει στη ζωή του φταίει εκείνος. Θέλω να τον πάρω μια αγκαλιά και να μην τον αφήσω ποτέ. Παίρνει την μία κακή απόφαση μετά την άλλη, πιστεύοντας πως ναι μεν θα βοηθήσει την Ίβα να αποκτήσει αυτό που θέλει, αλλά από την άλλη γνωρίζει πως μόλις το αποκτήσει, εκείνος θα την χάσει μια για πάντα. Και αυτό τον πονάει όσο τίποτα στον κόσμο. Και αυτό που έκανε στο τέλος. Θεέ μου, πόση αυτοθυσία χρειάστηκε; Μπορείς μετά να μην τον λατρέψεις; ΟΧΙ.
Στο δεύτερο βιβλίο έχουμε και αρκετούς δευτερεύοντες χαρακτήρες που με την δική τους βοήθεια βάζουν καινούργια γρανάζια στην εξέλιξη της πλοκής. Δεν θα αναφερθώ καν στον Απόλλο. Τον μισώ όσο δεν υπάρχει. Ειδικά στο τελευταίο κεφάλαιο ευχόμουν να πέσει η αψίδα να τον πλακώσει. Θα ξεκινήσω με την Λάλα και τον εκρηκτικό χαρακτήρα της. Μου άρεσε που μάθαμε περισσότερα για το παρελθόν της και για πιο λόγο είναι η Μοίρα που είναι. Θα ήθελα κάποια στιγμή να δω και την δική της ιστορία. Της αξίζει ένα καλό τέλος μετά από τα τόσα που έχει περάσει.
Μετά έχουμε τον Χάος. Τον αιμοδιψή βρικόλακα που γίνεται ακόμα πιο αιμοδιψής όσο περνάει η ιστορία. Πιστεύω πως κρύβει βαθύτερους λόγους για τα κίνητρα και την συμπεριφορά του. Τον λυπήθηκα σε πολλά σημεία. Ειδικά στο τελευταίο μέρος. Δεν φταίει εκείνος για το πρόβλημα του και δεν του άξιζε ούτε η τιμωρία που του επιβλήθηκε.
Απόλαυσα το βιβλίο; από την αρχή μέχρι το τέλος. Θα το ξανά διάβαζα; Ναι και πάλι ναι και χίλιες φορές ναι. Η συγγραφέας συνεχίζει να μας μαγεύει με τους καθηλωτικούς μαγικούς κόσμους και τους ακόμα πιο αγαπημένους ήρωες της. Όλα της τα βιβλία είναι σαν ένα καλογραμμένο, καλοσκηνοθετημένο όνειρο που απλά, δεν θέλεις να ξυπνήσεις. Δεν ξέρω αν σας έπεισα να το διαβάσετε, αλλά εγώ πάω καρφί για το τελευταίο.
