Ο βασιλιάς είχε δίκιο για ένα πράγμα πάντως:
είμαι πολύ καλή κλέφτρα.
Μπορώ να κλέψω σχεδόν τα πάντα·
την καρδιά ενός πρίγκιπα των ξωτικών, όμως;
Δεν ξέρω καν από που να αρχίσω.
Όταν ο βασιλιάς της Αυλής των Σκιών απάγει την αδελφή της, η Μπρι, αποφασισμένη να κάνει ό,τι περνάει από το χέρι της για να τη σώσει, συνάπτει μια συμφωνία με τον ίδιο τον βασιλιά των ξωτικών να κλέψει τρία μαγικά κειμήλια από την αντίπαλη Αυλή.
Για να εισχωρήσει στην Αυλή των Σίιλι, η Μπρι θα υποδυθεί την υποψήφια νύφη του Πρίγκιπα Ρόναν, του μελλοντικού βασιλιά, ο οποίος, τελικά, δεν είναι τόσο κακός όσο αρχικά εκείνη πίστευε. Μη θέλοντας να αφήσει την καρδιά της να την επηρεάσει, δέχεται βοήθεια από μια συμμορία αποστατών της Αυλής των Σκιών, που έχουν τον δικό τους μυστικό σκοπό. Όσο περισσότερο χρόνο, όμως, περνάει η Μπρι με τον μυστηριώδη αρχηγό τους, τον Φιν, τόσο πιάνει τον εαυτό της να δυσκολεύεται να αντισταθεί στη γοητεία του...
Παγιδευμένη ανάμεσα σε δύο επικίνδυνες Αυλές, η Μπρι πρέπει να αποφασίσει σε ποιον θα χαρίσει την αφοσίωση – και την καρδιά της. (Από το οπισθόφυλλο του βιβλίου)
Αγαπάμε τα ξωτικά; Ναι, ναι, ναι. Τα αγαπήσαμε περισσότερο μετά από αυτό το βιβλίο; Σαφώς και ΝΑΙ.
«Οι όρκοι που προδώσαμε» είναι το πρώτο μέρος διλογίας, της συγγραφέως Lexi Ryan, που κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Ψυχογιός, σε μια πανέμορφη έκδοση με βαμμένες άκρες που θα στολίσει την βιβλιοθήκη σας.
Μεταφερόμαστε στο βασίλειο της Ελόρα, όπου η Μπρι μια νεαρή κλέφτρα, γίνεται ένα με τις σκιές κάθε βράδυ και κλέβει από τους εύπορους κατοίκους για να μπορέσει να ξεπληρώσει το χρέος εκείνης και της αδερφής της. Σκοπός της είναι να ελευθερωθεί επιτέλους από την τυραννική θεία της μαντάμ Βιβιάς και τις στριμμένες ξαδέρφες τους.
Όμως ένα αναπάντεχο γεγονός, θα οδηγήσει την Μπρι στην χώρα των ξωτικών. Ο βασιλιάς της Αυλής των Σκιών έχει απαγάγει την αδερφή της κι αν η Μπρι θέλει να την πάρει πίσω, θα πρέπει να συνάψει μια συμφωνία μαζί του. Εκείνος θα ελευθερώσει την αδερφή της, αν η Μπρι εισχωρήσει στην αντίπαλη Αυλή των Σΐιλι και κλέψει τρία μαγικά κειμήλια. Για να το κάνει όμως αυτό, θα πρέπει να υποδυθεί την υποψήφια νύφη του Πρίγκιπα Ρόναν. Ε και κάπου εκεί, τα πράγματα περιπλέκονται όσο δεν πάει.
Το βιβλίο ξεκινάει πολύ δυναμικά, δίνοντας μας τις απαραίτητες πληροφορίες, για να καταλάβουμε πως λειτουργεί ο κόσμος τον οποίο έχει πλάσει η συγγραφέας. Κυριολεκτικά στα πρώτα κεφάλαια γίνεται ένας μικρός βομβαρδισμός από ονόματα και γεγονότα που θα πρέπει να θυμάστε στην πορεία, αλλά μην ανησυχείτε, αργότερα στρώνει και θα το απολαύσετε περισσότερο. Στο δεύτερο μισό βέβαια, οι εξελίξεις είναι τόσο απανωτές και μας υπόσχεται πως το επόμενο βιβλίο θα είναι ακόμα καλύτερο.
Η κοσμοπλασία, είναι πολύ απλή. Έχουμε τους ανθρώπους, τα καλά ξωτικά της Αυλής των Σΐιλι, τα αντίπαλα ξωτικά της Αυλής των Σκιών και τα ελεύθερα ξωτικά. Δεν λείπουν βέβαια και μικρά μοχθηρά τερατάκια, όπως η Μπάνσι, τα μπάργκεστ κι άλλα που βάζουν αλατοπίπερο στην εξέλιξη της πλοκής. Φυσικά η μαγεία, είναι εμφανής σε όλο το βιβλίο, το ίδιο και οι δολοπλοκίες, τα ψέματα, τα μυστικά, μια ανείπωτη κατάρα και πολύ ρομαντισμός. Σαν αναγνώστρια θα ήθελα βέβαια λίγη περισσότερη δράση. Ωστόσο τα σκοτεινά και μοχθηρά σημεία του βιβλίου, εξισορροπούσαν αυτή την έλλειψη.
Αντιμετώπισα βέβαια ένα μικρό προβληματάκι με τους χαρακτήρες. Αν και είναι καλογραμμένοι, δεν μπόρεσα και τόσο να συνδεθώ μαζί τους, πέρα του Φιν (λατρεύουμε Φιν). Η Μπρι, η πρωταγωνίστρια ήταν το μεγαλύτερο μου θέμα. Από την αρχή μέχρι σχεδόν το τέλος του βιβλίου με εκνεύριζε απίστευτα. Απλά ήθελα να την χαστουκίσω. Δεν ακούει κανέναν, αρνείται να δει το προφανές, η εμπιστοσύνη της αλλάζει στρατόπεδα σαν μπάλα σε γήπεδο ποδοσφαίρου. Μπαίνει σε έναν άγνωστο κόσμο, προκατειλημμένη και δεν κάνει καν την προσπάθεια να μάθει κάποια πράγματα για αυτόν, μέχρι ο κίνδυνος φυσικά να χτυπήσει την πόρτα της. Εννοείται βέβαια πως είναι απρόσεκτη και δεν ξέρει να κρατάει το στόμα της κλειστό, αποκαλύπτοντας πληροφορίες σε ξωτικά που δεν θα έπρεπε. Καλή κλέφτρα ναι, αλλά στα υπόλοιπα σαν να υστερούσε λίγο.
Επίσης ο Ρόναν. Θεέ μου τον μίσησα από την αρχή και δεν αλλάζω γνώμη ειδικά μετά από την ανατροπάρα στο τέλος, κατάλαβα πόσο χειριστικός ήταν απέναντι στην Μπρι. Προσπαθούσε να κλέψει τις εντυπώσεις αρκετά σκληρά και χωρίς κανέναν προφανή λόγο. Και πάνω σε αυτό το θέμα, η εμπιστοσύνη της Μπρι απέναντι του με έβγαζε κυριολεκτικά από τα ρούχα μου. Όλες οι εξηγήσεις για την συμπεριφορά του, ήταν τόσο ανόητες που μέχρι κι ένα μικρό παιδί θα καταλάβαινε ότι κάτι τρέχει. Ξύπνα κοπέλα μου.
Ευτυχώς την κατάσταση σώζει ο χαρακτήρας του Φιν, το σκοτεινό ξωτικό της Αυλής των Σκιών, που κάνει ΤΑ ΠΑΝΤΑ, για να προστατέψει τον λαό του. Αν και παρουσιάζεται σαν ο κακός της υπόθεσης είναι ένα αρκούδι με ασημένια μάτια. Στεναχωρήθηκα λίγο που δεν είχε περισσότερη παρουσία μέσα στο βιβλίο και μακάρι στο επόμενο η φωνή του να είναι πιο ηχηρή. Είναι σκληρός, ατρόμητος, μα νοιάζεται για τα ξωτικά της Αυλής του, θα πέθαινε για εκείνα. Έχει βέβαια τα δικά του κίνητρα και σχέδια, όμως σε αντίθεση με τον Ρόναν, δεν είπε ποτέ ψέματα στην Μπρι, ούτε προσπάθησε να την χειραγωγήσει. Σεβάστηκε τις επιθυμίες και την βούληση της. Για μένα αυτό είναι μεγάλος πόντος υπέρ του κι απλά πάρε με στην αυλή σου Φιν και χάρισμα της Μπρι ο ξανθομπάμπουρας.
Ένα μεγάλο ατού του βιβλίου είναι η συμπεριφορά του Ρόναν και του Φιν που θα μπερδέψουν τον αναγνώστη σχετικά με τις αληθινές προθέσεις τους. Ωστόσο, αν ξανά διαβάσετε το βιβλίο μετά από αυτό το συνταρακτικό τέλος, θα καταλάβετε καλύτερα τις ενέργειες των δύο πριγκίπων και τις πράξεις τους. Αλλά είπαμε ΑΓΑΠΑΜΕ ΦΙΝ. Επίσης θα αναγνωρίσω στην Μπρι το γεγονός πως παρά την ανώριμη και χαζή συμπεριφορά της, το μόνο πράγμα που ήξερε με σιγουριά, ήταν το τι ήθελε από το μέλλον της και σε αυτό παραμένει σταθερή μέχρι και το τελευταίο κεφάλαιο. Παραμένει προσηλωμένη στο στόχο της, ακόμα κι όταν παρεκκλίνει, βρίσκει τον δρόμο της. Συγχωρεί όλο αυτό την συμπεριφορά της στο βιβλίο; Όχι, αλλά αν διαλέξει τον Φιν στο επόμενο της τα συγχωρώ όλα!
Στο σύνολο του, ήταν ένα αρκετά καλό βιβλίο που παρά την έλλειψη δράσης και συνταρακτικών γεγονότων, ο αναγνώστης θα περάσει ευχάριστα διαβάζοντας το. Εγώ θα επιμείνω στην άποψη μου ότι αγαπώ τον Φιν και θέλω να τον δω στο επόμενο βιβλίο (πότε θα το έχουμε αγαπημένες εκδόσεις; ) και σας χαρίζω τον βαρετό ασημομάλλη Ρόναν.
