Το είπαμε στα προηγούμενα άρθρα ότι αυτή η χρονιά ανήκει στη Sarah J. Maas; το είπαμε και θα συνεχίσουμε να το λέμε, όσο καιρό αυτή η συγγραφέας μας χαρίζει τα υπέροχα έργα της. Κι επειδή ένα βιβλίο από την Σάρα, δεν είναι ποτέ αρκετό, ούτε το δεύτερο, πάμε για το τρίτο. Σήμερα λοιπόν θα μιλήσουμε για το μυθιστόρημα «Οργή και ομίχλη» το δεύτερο βιβλίο της σειράς, «Αγκάθια και τριαντάφυλλα» που κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Ψυχογιός.
Το δεύτερο βιβλίο της σειράς ξεκινάει με κάπως μουδιασμένο κλίμα. Τα γεγονότα κάτω από το βουνό, έχουν αφήσει σε όλους τις πληγές του και πιο πολύ στην Φέιρα, που αδυνατεί να επεξεργαστεί τα όσα συνέβησαν. Επιπλέον, ο καινούριος της ξωτικίσιος εαυτός κάνει τα πράγματα ακόμα πιο δύσκολα. Κι όμως, κάτω από το δέρμα της, μέσα στις φλέβες της, υποβόσκει μια δύναμη έτοιμη να εξαπλωθεί.
Κι όσο η Φέιρα, προσπαθεί να ανακαλύψει μέχρι που φτάνουν τα όρια της και να χωνέψει τα γεγονότα που ακόμα την στοιχειώνουν, μια σκοτεινή απειλή κάνει την εμφάνιση της στην Πρίθιαν, απειλώντας να καταστρέψει, όσα με κόπο κι αίμα, η Φέιρα έσωσε.
Νομίζω ότι η ανάγνωση αυτής της σειράς δεν θα ήταν τόσο μα τόσο απολαυστική χωρίς την Ευσταθία Σορώκου, την Παυλίνα Κούρμπαλη και την Κατερίνα Κέλλη. Τα μηνύματα, τα ηχητικά σας, τα reel έκαναν αυτό το αναγνωστικό ταξίδι, βγαλμένο μέσα από τα αστροφώτιστα σοκάκια της Βελάρις. Και είμαι έτοιμη για το επόμενο μέρος!!
Πάμε τώρα στα δικά μας. Το λάτρεψα; ΝΑΙ.. το αγάπησα; ΣΑΝ ΤΡΕΛΗ.. θα το ξανά διάβαζα; ΞΑΝΑ ΚΑΙ ΞΑΝΑ.. Το δεύτερο μέρος βρίσκει την Φέιρα κάπως αποπροσανατολισμένη να το πω, να μην ξέρει που πατάει και που βρίσκεται να το πω; Ότι φωνάζει για βοήθεια και κανένας δεν την ακούει θα πω. Είναι τσακισμένη, πληγωμένη, γεμάτη ενοχές για τις πράξεις της και την ζωή που της δόθηκε, ενώ εκείνη τόλμησε να την πάρει από αθώες ψυχές. Έχει αφήσει πίσω της για τα καλά το ανέμελο κομμάτι, εκείνο που σεργιάνιζε στους κήπους της Αυλής της Άνοιξης και ζωγράφιζε το κάθε τι, με όμορφα ζωηρά χρώματα. Τώρα η ψυχή της, είναι τυλιγμένη στο σκοτάδι. Ένα σκοτάδι που παλεύει με νύχια και με δόντια να βγει, να σωθεί από εκείνο. Κι όμως το σκοτάδι είναι αυτό που θα την λυτρώσει.
Και κάπου σε αυτό το σημείο του βιβλίου, άρχισα να καταρρακώνομαι και να με παίρνει από κάτω. Είναι πολύ λυπηρό και δεν μπορώ να φανταστώ πως κάποιος κραυγάζει για βοήθεια και δεν την παίρνει από πουθενά, ούτε από εκείνους που ορκίζονται πως την αγαπούν. Και παρόλο που κρατούσα τις επιφυλάξεις μου για κάποια πρόσωπα, ναι στον Τάμλιν αναφέρομαι, παρόλο που κι εκείνος προσπαθεί να χωνέψει τα όσα έγιναν, δεν μπορώ να δικαιολογήσω την συμπεριφορά του. Πονάει κι εκείνος, έχασε την Φέιρα και παλεύει με τους δαίμονες του, φοβάται πως θα την ξανά χάσει, ωστόσο, θα έπρεπε να αγκιστρωθεί από την αγάπη τους, να λύσουν μαζί τα προβλήματα τους κι όχι να προβεί σε πράξεις που δεν αρμόζουν σε κανέναν από τους δύο. (Δεν θα αναφέρω καν πως πράττει στη συνέχεια ο Ταμ Ταμ γιατί εκτός από spoil, θα εκνευριστώ κι αυτό το κείμενο θα βγει νουβέλα στο τέλος).
Το δεύτερο βιβλίο έχει περισσότερη δράση από το πρώτο, πολιτική ίντριγκα, αγωνία, σκηνές μάχης, μαγεία και περισσότερη από την Πρίθιαν. Καταλαβαίνω γιατί ο πιο πολύς κόσμος του έχει αδυναμία σε σύγκριση με τα υπόλοιπα της σειράς. Το λάτρεψα από την αρχή μέχρι το τέλος, δεν έχω ξανά κλάψει τόσο με βιβλίο. Αν το πρώτο μέρος του με καταρράκωσε τα κεφάλαια 54-55 ήταν ο θάνατος μου.
Και πάμε τώρα σε ένα άλλο μεγάλο κομμάτι αυτής της σειράς. Τον Ρίσαντ, ή αλλιώς Ρις, Μεγάλο Άρχοντα της Αυλής της Νύχτας, τον πιο ονειρεμένο κι ερωτεύσιμο ανδρικό λογοτεχνικό χαρακτήρα που έχω συναντήσει ποτέ. Αν δείτε σε άλλο βιβλίο, αρσενικό που φοράει μαύρα, του αρέσουν οι σκιές, είναι σαρκαστικός, λίγο ψώνιο, μα κατά βάθος ευαίσθητος, είναι απομίμηση του Ρις. Ο Άρχοντας είναι ένας και θα παραμείνει ένας και μοναδικός, όσα book boyfriend κι αν περάσουν από την ζωή μας.
Το πως ακριβώς η συγγραφέας μετέτρεψε έναν μισητό χαρακτήρα από το πρώτο βιβλίο, στον πιο αγαπησιάρικο είναι κάτι που μου ήρθε σαν κεραμίδα. Τα λόγια του, οι πράξεις του, οι εξηγήσεις πέρα από τις πράξεις του, είναι τόσο καλά μελετημένες, σκιαγραφημένες, που πάει το trope enemies to lovers αποκλειστικά σε άλλο επίπεδο. Αν και από το 2015 που κυκλοφορούν τα βιβλία, έχω φάει αμέτρητα spoilers όσον αφορά το ποιος είναι και ποια καταλήγει να είναι η σχέση του με την Φέιρα, δεν μου χάλασε καθόλου την αναγνωστική εμπειρία. Ναι θα προτιμούσα να μην γνώριζα κάποιες σημαντικές λεπτομέρειες εκ των προτέρων, αλλά δεν με πείραξε καθόλου. Ο Ρις είναι ένας χαρακτήρας με βαθιά, απόλυτα συναισθήματα που κινεί κυριολεκτικά γη και ουρανό για εκείνους που αγαπάει. Ακόμα κι αν πρέπει να θυσιάσει τον ίδιο του τον εαυτό. Αυτό το κεφάλαιο 54. Αχ αυτό το κεφάλαιο. Μαχαιριά στην καρδιά.
Ανυπομονώ να διαβάσω με την μικρή μας ομαδούλα το τρίτο μέρος της σειράς όσο δεν φαντάζεστε. Μου έχουν λείψει όλοι τους τόσο πολύ και θέλω να μάθω την συνέχεια της ιστορίας τους, γιατί και πάλι, η συγγραφέας μας άφησε σε κομβικό, τραγικό σημείο και κάπου, θα σκάσουμε σε λίγο από αγωνία. Δ Ι Α Β Α Σ Τ Ε Τ Ο ! ! ! !
