Ανθρωποι και αγκάθια,
σε έναν κόσμο που πλάθεται με στοργή και αγάπη,
γκρεμίζεται από πρόληψεις και ως αλλοτινό κτήνος τρώει τις σάρκες του από τα πάθη του εσωτερικού νού.
Δάκρυα που κυλούν, τοίχοι που γκρεμίζονται μπρος σε όνειρα και αμετρητά χαμόγελα αγαλλίασης.
Η ελπίδα που κρύβεται στις μικρές στιγμές ευτυχίας καθώς κουρνιάζει στο αποκορύφωμα της ανθρωπιάς, της αλληλεγγύης.
Μέλλον που πλάθεται από ύδωρ, άλας κι ασήμι, αστραφτερό όπως τα άστρα του ολογιομου ουρανού, φεγγοβόλο όπως οι τονικές αποχρώσεις της χαρμόσυνης αυγής.
Σκουπίδια, σκέψεις που αναριγούν, ανασύρονται από πεινασμένα χέρια και διψασμένα χείλη, ανακυκλώνονται στο βούρκο της δυσωδίας καθώς ανατέλλουν πεδιάδες ολάνθιστες, καρποφόρα περιβόλια σαν αναβλύζει υδρομελο, οι κόποι μιας ζωής, ο τρύγος του απομεσήμερου....γεννά την τέρψη της ευτυχίας.
Άνθρωποι κι αγκάθια που απελευθερώνονται κι αντικρίζουν την καλύτερη εκδοχή τους μέσα από την εσωτερική πάλη των δεσμώτων επιθυμιών της αδάμαστης ψυχης τους.
Β.Γ.Μ
