Η μυθολογία και πιο συγκεκριμένα, η Ελληνική, είναι ένα κομμάτι της ιστορίας που αγαπώ πολύ. Ποιος δεν γοητεύεται από τους άθλους και τα κατορθώματα σπουδαίων ανδρών, από τις σκληρές τιμωρίες που επέβαλλαν οι ζηλόφθονοι Θεοί, από αποκρουστικά τέρατα που μόνος τους σκοπός ήταν η καταστροφή και η εκδίκηση; Γι’ αυτό λοιπόν, όταν πιάνω ένα βιβλίο με μυθολογικό χαρακτήρα στα χέρια μου, νιώθω μια ανεξήγητη χαρά. Το ίδιο μου συνέβη και με το βιβλίο της συγγραφέως Jennifer Saint, με τίτλο Αριάδνη.Η Αριάδνη λοιπόν, όπως όλοι γνωρίζουμε από την γνωστή ιστορία, ήταν μια πριγκίπισσα της Μινωικής Κρήτης, όπου με τον περίφημο μίτο της, βοήθησε τον Θησέα, να σκοτώσει τον Μινώταυρο και να ελευθερώσει την Αθήνα από τον φόρο θυσίας που της είχε επιβάλλει ο Βασιλιάς Μίνωας. Η Αριάδνη, στην συνέχεια, γοητεύεται από τον Θησέα και το σκάει μαζί του, για να βρεθεί εγκαταλελειμμένη στο νησί της Νάξου. Ο Θεός Διόνυσος την ερωτεύεται και την κάνει γυναίκα του. Και κάπου εκεί τελειώνει ο μύθος της κι όσα γνωρίζουμε για την τύχη της και την μετέπειτα ζωή της. Η Jennifer Saint όμως, είναι εδώ για να καλύψει τα κενά μας.
Σε ένα σαγηνευτικό, επικό βιβλίο, επαναφέρει την ιστορία της Αριάδνης (και όχι μόνο) και μας εξιστορεί, μια άλλη πλευρά του μύθου, που μέχρι τώρα αγνοούσαμε. Μέσα από τα μάτια της Αριάδνης, αλλά και της αδερφής της Φαίδρας, ανακαλύπτουμε έναν άκρως ανδροκρατούμενο κόσμο, όπου η έμφυλη βία και η υποτίμηση του γυναικείου φύλλου, είναι στο άνθος της.
Η Αριάδνη λοιπόν, μεγαλώνει στο παλάτι της Κνωσσού, με όλες τις ανέσεις που έχει μια πριγκίπισσα. Όμως όλα αυτά θα αλλάξουν, όταν η μητέρα της, τρελαμένη από τα μάγια του Ποσειδώνα, θα ερωτευτεί και θα πλαγιάσει με έναν ταύρο. Μήνες μετά, το παιδί που θα γεννηθεί, μισός ταύρος, μισός άνθρωπος, θα παίξει καθοριστικό ρόλο στον χαρακτήρα της Αριάδνης, της αδερφής της, αλλά και σε όλη την ιστορία της Μινωικής Κρήτης. Χρόνια μετά, ένα άλλο τραγικό γεγονός στην οικογένεια της Αριάδνης και το μεγάλο μένος του Μίνωα, βασιλιά και πατέρα της, θα αναγκάσει την Αθήνα, να στέλνει κάθε χρόνο δεκατέσσερα από τα παιδιά της, για να πεθάνουν από τα σαγόνια του Μινώταυρου. Κι εκεί κάνει την εμφάνιση του ο Θησέας.
Αν και η πλοκή του βιβλίου, βασίζεται σε μυθολογικά γεγονότα, έχει μια σύγχρονη ανατρεπτική ματιά, που εστιάζει στον ρόλο των γυναικών του τότε, αλλά και στο σήμερα. Η Αριάδνη, συν επαρμένη από τα λόγια και τις υποσχέσεις ενός άντρα, δεν διστάζει να προδώσει την ίδια της την οικογένεια, για να προδοθεί κι εκείνη αμέσως μετά, από το αντικείμενο του έρωτα της.
Η Αριάδνη σαν άτομο, είναι ένας βασανισμένος χαρακτήρας, κατά την γνώμη μου. Την βλέπουμε να μεγαλώνει και να δείχνει αγάπη στον νέο της αδερφό τον Αστερίωνα (αργότερα θα μετονομαστεί σε Μινώταυρο), μια αγάπη που καθώς περνάνε τα χρόνια, θα μετατραπεί σε φόβο κι αποτροπιασμό. Η παρουσία του Μινώταυρου και η απειλή κυριολεκτικά κάτω από τα πόδια τους, είναι σαν μια θηλιά στον λαιμό της πριγκίπισσας. Επιπλέον, η αυστηρή κι απόλυτη παρουσία του πατέρα της, όχι μόνο δεν διευκολύνει τα πράγματα, αλλά τα κάνει χειρότερα.
Έτσι λοιπόν, στην αρχή του βιβλίου την βλέπουμε να παίρνει μια καθοριστική απόφαση για το μέλλον της. Σπάει τα δεσμά που την κρατάνε χρόνια σκλαβωμένη και σαλπάρει με έναν άγνωστο πιστεύοντας σε ένα καλύτερο μέλλον.
Στην αρχή η Αριάδνη εμφανίζεται κάπως ευκολόπιστη στα γλυκά λόγια του Θησέα. Σίγουρα σε αυτό συμβάλει και το τραυματικό παρελθόν της, όμως αργότερα καθώς προχωράει η ιστορία, εμφανίζεται πιο δύσπιστη στα λόγια των αντρών, ακόμα και σε αυτά ενός Θεού, όπως είναι ο Διόνυσος.
Αν κάτι αγάπησα και θαύμασα στην Αριάδνη, είναι το θάρρος της. Ρισκάρει την ζωή της για έναν άγνωστο, τον εμπιστεύεται και φεύγει μαζί του. Με το ίδιο θάρρος οπλίζεται, όταν παρουσιαστεί μια νέα ευκαιρία στον ορίζοντα. Γνωρίζει για το μένος των Θεών, για τις αποτρόπαιες πράξεις τους, για τις σκληρές τιμωρίες που επιβάλλουν όταν νιώσουν την ύβρη από κάποιον άνθρωπο, ωστόσο αυτό δεν την σταματάει από το να βάλει στην καρδιά της τον Διόνυσο και να του αφοσιωθεί απόλυτα. Από την απομόνωση της στην Νάξο, αγωνίζεται όπως μπορεί για ένα καλύτερο μέλλον για τα παιδιά της και για όλες εκείνες τις γυναίκες, που πληρώνουν τα λάθη των αντρών και τιμωρούνται τόσο άδικα από τους Θεούς του Ολύμπου.
Στο βιβλίο της Jennifer Saint, δεν υπάρχει ξεκάθαρα ο ρόλος του κακού. Ναι μεν, ορισμένοι χαρακτήρες είναι απαράδεκτοι, για να το πω κομψά, ακόμα κι εκείνοι όμως έχουν μικρά ελαφρυντικά για τις πράξεις του (εκτός από τον Θησέα. Όχι δεν σε συμπαθώ καθόλου κι εύχομαι να σε φάει ο Μινώταυρος, στις σκοτεινές πεδιάδες του Άδη). Υπήρχαν σημεία που με έκαναν να αναρωτηθώ ποιος είναι τελικά ο κακός, γιατί και ποιος τον οδήγησε εκεί.
Εκτός από την εξιστόρηση της Αριάδνης, έχουμε κι εκείνην της αδερφής της Φαίδρας. Ειλικρινά, ο χαρακτήρας της Φαίδρας και το τέλος της, ήταν ένα από τα κομμάτια του βιβλίου που με έκαναν να λυπηθώ πάρα πολύ. Η Φαίδρα, μεγαλώνει απότομα κάτω από την ντροπή της αμαρτίας που έχει διαπράξει η μητέρα της. Αναγκάζεται εξίσου απότομα να απομακρυνθεί πρώτα από την αδερφή της κι έπειτα από την ζωή στο παλάτι όπου μεγάλωσε, για να βρεθεί σε ένα άλλο, λίγο καλύτερο, αλλά με την μόνιμη ενοχλητική παρουσία του Θησέα. Κι ενώ στην αρχή ο χαρακτήρας της, έχει κάποια δυναμικά στοιχεία, εντούτοις, από την μέση του βιβλίου και μετά, την βλέπουμε να παραδίδεται στην μοίρα της και να το βάζει κάτω.
Το τέλος του βιβλίου με βρήκε με ένα παράπονο στα χείλη για την κατάληξη τόσο της Φαίδρας, όσο και της Αριάδνης. Δεν σας λέω περισσότερα γιατί ήδη έχω αποκαλύψει πολλά.
Εν κατακλείδι, το βιβλίο της Jennifer Saint, με τίτλο, Αριάδνη, είναι ένας ύμνος, για τον γυναικείο ρόλο και στις σχέσεις μεταξύ των δύο φύλων. Είναι ένα αρκετά καλογραμμένο βιβλίο, που θα σας κάνει να περάσετε ευχάριστα. Ειλικρινά, το διάβασα μέσα σε ένα βράδυ, ενθουσιασμένη από την Αριάδνη κι από την ιστορία της.
