Έμαθα πρόσφατα να μην εμπιστεύομαι κι ολότελα, όλες εκείνες τις διθυραμβικές κριτικές βιβλίων, που κυκλοφορούν κυρίως στο Instagram και στο TikTok. Κάποιοι, θα έλεγα, πως υπερβάλλουν, άλλοι πάλι όχι, λένε τα πράγματα με το όνομα τους. Τώρα γιατί σας αφορά εσάς αυτό; Υποτίθεται πως το παρόν κείμενο, είναι η αναγνωστική άποψη μου, για το πρώτο μέρος της τριλογίας «Ο Θησαυρός της Δαμασκού: Το παιχνίδι των Θεών», της συγγραφέως Δανάης Ιμπραχήμ, που κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Πηγή. Σας αφορά, γιατί λοιπόν, το παραδέχομαι έκανα λάθος. Γιατί αυτό το βιβλίο το λάτρεψα, το αγάπησα, σφήνωσε μέσα στην καρδιά μου και πιστέψτε με πως, είναι ένα από τα καλύτερα βιβλία που διάβασα αυτή την χρονιά, αν όχι το καλύτερο!
Η Δανάη μέσα από το πρώτο βιβλίο της σειράς, μας ταξιδεύει πίσω στο 674 μ.Χ. Πρώτη στάση, η Κωνσταντινούπολη, όπου ο Βασιλιάς Κωνσταντίνος, εμπιστεύεται έναν Ρωμαίο στρατιώτη και τον μουγγό ξάδερφο του, με μια μυστική αποστολή. Στόχος τους, είναι να περιηγηθούν στην Δαμασκό και να ανακαλύψουν έναν αρχαίο θησαυρό, που οι πρόγονοι του Κωνσταντίνου άφησαν εκεί. Οι δύο Ρωμαίοι, ο Αστέριος και ο Σπανός, θα βρεθούν στην Δαμασκό και με την βοήθεια της σουλτάνας Ααζίν, θα μας παρασύρουν μαζί τους, σε ένα ανατολίτικο οδοιπορικό ταξίδι, με αρκετή δόση μαγείας και μυστηρίου, ψάχνοντας τον θησαυρό του Κωνσταντίνου. Αυτή είναι μέσα σε άκρες η πλοκή του βιβλίου. Και κάπου εδώ αρχίζει το καλό.
Αυτή η ιστορία ήταν επική. Εθίστηκα με την γραφή της Δανάης τόσο πολύ, που το διάβαζα όσο πιο αργά μπορούσα, για να μην τελειώσει ποτέ. Δεν με ενδιέφερε αν είχε κάποια λαθάκια το κείμενο, ή αν οι περιγραφές ήταν μεγάλες. Ρούφηξα κυριολεκτικά μία μία τις λέξεις και παρόλο που το βιβλίο είναι τεράστιο και πολύ βαρύ, ήθελα ακόμα περισσότερο.
Η συγγραφέας καταφέρνει να παντρέψει δύο διαφορετικούς πολιτισμούς, με άλλη θρησκεία, ήθη, έθιμα και τρόπο ζωής. Δύο πολιτισμούς που μισιούνται θανάσιμα μεταξύ τους και που ο ένας θέλει να κατακτήσει τον άλλον. Αν και στα σχολικά μας χρόνια διδασκόμαστε τόσα πολλά για την Κωνσταντινούπολη, για την Ρωμαϊκή εποχή και την Βυζαντινή, υπήρχαν πολλά μουσουλμανικά κι αραβικά στοιχεία στο κείμενο όπου αγνοούσα. Μου άρεσε αυτή η υποβόσκουσα κόντρα που υπήρχε μεταξύ των δύο θρησκειών και το δεξιοτεχνικό πάντρεμα τους στο τέλος.
Επίσης αν και στο βιβλίο δεν θα συναντήσετε πολλές σκηνές μάχης, τα πολιτικά δρώμενα είναι εκείνα που θα παρατείνουν την αγωνία σας στο μέγιστο. Η συγγραφέας καταφέρνει να χτίσει μια ολόκληρη πολιτική πλεκτάνη, γύρω από την οικογένεια της Ααζίν και την Δαμασκό, που τα κεφάλαια θα φεύγουν σαν νεράκι, μόλις διεισδύσετε στα μυστικά που κρύβει το παλάτι του Μωαβία, πατέρα της Ααζίν και χαλίφη της Δαμασκού.
Η μαγεία, οι προικισμένοι υπήκοοι, τα δαιμονικά κι απόκρυφα πλάσματα, καταραμένα δάση κι η αναζήτηση του μυστικού θησαυρού, είναι τα υπόλοιπα συστατικά κι όχι μόνο που δένουν την ιστορία της Δανάης Ιμπραχήμ και κάνουν τον αναγνώστη να σεργιανίσει σε ζεστές, έναστρες ανατολίτικες νύχτες, παρέα με την Ααζίν, τον Αστέριο και τον Σπανό.
Ας πούμε όμως και λίγα πράγματα για τους ήρωες του βιβλίου. Θα ξεκινήσω με τον Σπανό, πρώτο και καλύτερο. Είναι ένας ήρωας που συμπάθησα πολύ. Ο πράος, σοφός κι ήρεμος χαρακτήρας του με έκαναν να τον αγαπήσω. Θα ήθελα να είχα έναν φίλο σαν τον Σπανό, που ξέρει πότε να πει την σωστή κουβέντα, πότε να δώσει την κατάλληλη συμβουλή, που γνωρίζει πότε οι σύντροφοι του βασανίζονται, δοκιμάζονται, που πάντα έχει ένα ζεστό βλέμμα και μια ανοιχτή αγκαλιά.
Ο Αστέριος πάλι από την άλλη, χμ, τον βρήκα λίγο παράλογο τις περισσότερες φορές, όσον αφορά κυρίως την καταγωγή της Ααζίν και το μίσος του για τους Άραβες. Στην αρχή ήμουν πεπεισμένη πως θα το έχανε το κεφάλι του με όλα αυτά που κατηγορούσε και καταλόγιζε στον χαλίφη και την οικογένεια του. Εντάξει, δεν ξέρω αν το κατάλαβες γλυκέ μου, αλλά όταν είσαι σε μια παντελώς άγνωστη χώρα, μόνος σου, χωρίς στρατεύματα κι ενισχύσεις, πας με τα νερά τους. Το σπαθάκι σου δεν θα σε σώσει. Προς το τέλος, όταν άρχισε να δείχνει περισσότερα συναισθήματα, πέρα από αποστροφή κι εκνευρισμό, ένιωσα μια κάποια μικρή συμπάθεια. Ελπίζω στο δεύτερο μέρος να μη μου τα χαλάσει πάλι.
Με την Ααζίν, τα βρήκα λίγο σκούρα. Ενώ σαν χαρακτήρας είναι αρκετά συμπαθής στον αναγνώστη, γλυκιά, συμπονετική, νοιάζεται για την οικογένεια της, προστατεύει εκείνους που αγαπάει όσο πιο καλά μπορεί, κάπου δεν τα πήγαμε και τόσο καλά μεταξύ μας. Και ο λόγος είναι πως μερικές φορές συμπεριφερόταν σαν τον Αστέριο με φουστάνια. Την βρήκα να πράττει με τον ίδιο ακριβώς τρόπο για τον οποίο κατηγορούσε τον Αστέριο. Υπήρχαν κάποια γεγονότα που η αντίδραση της απέναντι του ήταν πολύ σκληρή κι άδικη. Καταλαβαίνω πως ένας άνθρωπος μέσα στον πόνο του δρα παρορμητικά, αλλά την είχα για πιο εγκρατή σαν χαρακτήρα. Κι επίσης, ποτέ μα ποτέ, όσες φορές κι αν διαβάσω το βιβλίο, δεν θα καταλάβω γιατί άλλαξε στάση απέναντι στον Χασάν. Δεν λέω περισσότερα, δεν κάνουμε σπόιλ στο aisthisis.
Ο Αμπντάλλαχ είναι απλά τραγικός, αποτρόπαιος, αν μπορούσε να σβηστεί η ύπαρξη του από προσώπου γης θα χαιρόμουν. Ο Χασάν τώρα, εντάξει τι να πω, τι να γράψω… πρέπει να διαβάσετε το βιβλίο για να καταλάβετε. Όσον αφορά την οικογένεια της Ααζίν, ο Γιαζίντ και η Ιστάρ είναι οι κορυφαίοι κατ’ εμέ. Ελπίζω να τους δούμε περισσότερο στα επόμενα βιβλία.
Θα μπορούσα να συνεχίσω να γράφω για ώρες. Θα μπορούσα να σας αναλύσω το κάθε κεφάλαιο ξεχωριστά, αλλά θα με βαρεθείτε κάποια στιγμή και δεν το θέλω. Θα γράψω λίγα πραγματάκια ακόμα για το κλείσιμο και μετά γεια σας.
Η μικρή δόση μαγείας που υπήρχε στην ιστορία καθόλου δεν με ενόχλησε. Πρόκειται για το πρώτο βιβλίο μιας σειράς, εκείνο που συνήθως έχει σκοπό να μας συστήσει τον κόσμο και τα πλάσματα του. Πιστεύω πως στα άλλα δύο βιβλία της σειράς θα έχουμε μπόλικη από δαύτη. Επίσης, ένα χαρακτηριστικό του βιβλίου που με ενθουσίασε είναι πως σε κάθε κεφάλαιο, υπάρχει κι ένα μικρό ηθικό δίδαγμα, τόσο για τον αναγνώστη, όσο και για τους ήρωες. Δεν γνωρίζω αν αυτό έγινε σκόπιμα από την συγγραφέα, αλλά το βρήκα πολύ συγκινητικό που μια ιστορία μπορεί ακόμα να διδάξει και να μας προβληματίσει για τον τρόπο που ζούμε ακόμα και σήμερα.
Αν κάτι μου έλειψε; Ναι θα ήθελα λίγο περισσότερες αραβικές λέξεις κι όπως είπαμε και πριν ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΕΣ ΣΕΛΙΔΕΣ. ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΟ ΒΙΒΛΙΟ. ΓΙΑΤΙ ΤΕΛΕΙΩΣΕ;
Σειρά τώρα, έχει το δεύτερο.
